Κόκκινο, λευκό αλλά και… μπλε!

Το τέλος κάθε ημέρας, λίγο πριν κάθε άνθρωπος κλείσει τα μάτια του …ορίζοντας το restart της επόμενης που έρχεται, έχει από μόνο του μια τάση απολογιστική. Τι έκανες, τι δεν έκανες, τι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα. Πολλά.

Αντανακλαστικά, κοιτάς πίσω σου, ασυναίσθητα. Κάπως έτσι, κυρίως έτσι δηλαδή, είναι και το τέλος ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, ναι, η Γαλλία ήταν η καλύτερη ομάδα. Δικαίως στέφθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Ασυζητητί.
Η πληρότητα σε όλες τις γραμμές, η ποικιλία στη διαφορετικότητα των παικτών, οι διαφορετικές συνθήκες στις οποίες κλήθηκε να βρει –και βρήκε- απαντήσεις, την καθιστούν κορυφαία. Ενας αληθινός σούπερ σταρ, Εμπαμπέ, αρκετοί ακόμα προικισμένοι ποδοσφαιριστές και ένας προπονητής που γνώριζε ακριβώς τι πρέπει να πει στους παίκτες του πριν έναν τελικό Μουντιάλ, συνέθεσαν μια ομάδα που έφτασε πρώτη στο τέλος του δρόμου.

Αυτή είναι μια ψυχρή ανάλυση. Μια κυνική προσέγγιση στους βασικούς λόγους που έκαναν τους «μπλε» να ανέβουν στην υψηλότερη ποδοσφαιρική κορυφή. Αν είσαι θαυμαστής της δύναμης, της ταχύτητας, της αξίας των αθλητικών προσόντων και του τρόπου που συνδυάζονται αυτά με το ποδόσφαιρο, τότε η Γαλλία ήταν –το δίχως άλλο- το πληρέστερο σύνολο που πάτησε τα γήπεδα της Ρωσίας. Αν όμως είσαι εραστής της μπάλας, ένας ρομαντικός τύπος, λάτρης των happy ends στα όμορφα παραμύθια, ο τελικός σου αφήνει μια μελαγχολία. Η Κροατία ήταν ο ανίσχυρος, ο αδύναμος, ο σύγχρονος Δαυίδ. Εκείνη ακριβώς η ιστορία που σου γεμίζει το στήθος περηφάνια πριν τη διηγηθείς. Η σκληρή πραγματικότητα όμως ήθελε τον Γολιάθ να συνθλίβει τον αντίπαλό του πριν καν εκείνος προλάβει να σηκώσει τη σφεντόνα του. Μια σκληρή τιμωρία, ένα άδοξο φινάλε για τους «πολεμιστές» του Ντάλιτς. Των παιδιών, οι γονείς των οποίων πάλεψαν για να δημιουργήσουν το δικό τους έθνος. Εν αντιθέσει με αυτά του προπονητή των νικητών, Ντεσάν, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι παιδιά προερχόμενα από τις γαλλικές αποικίες στην Αφρική.

Το πρώτο μισάωρο δημιούργησε την ψευδαίσθηση της έκπληξης. Οι Κροάτες είχαν κατοχή και τρόπο για να φτάνουν με αξιώσεις στην περιοχή των Γάλλων. Εψαχναν εκείνη την καθοριστική επαφή που θα τους βάλει μπροστά στο σκορ. Οταν αυτό συνέβη, έγινε προς τη λάθος –τη δική τους- εστία. Ακόμα και τότε, ωστόσο, υψώθηκε το ανάστημα. Το αυτογκόλ… ακυρώθηκε με μια «ζωγραφιά» από τον Πέρισιτς. Τραγική ειρωνεία. Ο τραυματίας που εν τέλει έπαιξε, σκόραρε και προς το φινάλε του ημιχρόνου έμελλε να είναι ο μοιραίος όταν η μπάλα, άτιμα, βρέθηκε στην ίδια πορεία με το χέρι του. Στο πέναλτι που έφερε την Γαλλία εκ νέου μπροστά στο σκορ, έσβησε το άστρο της «χρβάτσκα». Η μείωση του σκορ από τον Μάντζουκιτς, τον παίκτη που είχε σημειώσει το αυτογκόλ, δεν ήταν ανάσα ελπίδας παρά ένα ακόμα σημάδι πως καμία από τις τρεις μοίρες δεν είναι με τη μεριά των Κροατών. Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τη «χρβάτσκα» αποκαμωμένη, χωρίς την παραμικρή ικμάδα δύναμης να έχει απομείνει. Η αντοχή, η ανθεκτικότητα, η άρνηση ψυχικής κένωσης είναι απαραίτητα στοιχεία επίσης στο τέλος ενός μεγάλου τουρνουά. Ολα υπήρχαν στη μεριά της Γαλλίας. Εν αφθονία. Οι αρετές του πρωταθλητή, αυτού που βρίσκεται στο peak του τη σωστότερη στιγμή –ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, μηδέ ένα λεπτό αργότερα-, ήταν αποχρώσεων κόκκινου, λευκού, αλλά και… μπλε!

*Αναδημοσίευση από τη σημερινή σελίδα 40 της έντυπης έκδοσης του Sportime

Ο παγκόσμιος Τύπος αποθεώνει τους πρωταθλητές (pics)

Τα πριμ Γαλλίας, Κροατίας και των υπολοίπων

Πλατινί και Ζιντάν… καλωσορίζουν τον Εμπαπέ (pic)