«Θα πας να δεις την ομάδα της γειτονιάς»

Οι Άγγλοι λένε ότι πρέπει να υποστηρίζεις την ομάδα της γειτονιάς σου.

Αν με ρωτήσει κάποιος ποιο πρωτάθλημα απολαμβάνεις περισσότερο να παρακολουθείς η απάντηση είναι εύκολη. Πρέμιερ Λιγκ χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανέκαθεν ήταν η πρώτη μου επιλογή για παρακολούθηση αν και ποτέ δεν υποστήριζα συγκεκριμένα μια ομάδα. Μέχρι που έφτασε η μέρα που έπρεπε να επιλέξω, αλλά τελικά με επέλεξε εκείνη, βγάζοντας με απο τα διλήμματα και τις συγκρίσεις. Ήταν η Τσέλσι, η ομάδα της γειτονιάς που έμεινα και έπρεπε να υποστηρίξω σύμφωνα με την Αγγλική παράδοση.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή. Πάμε πίσω περίπου 6 χρόνια. Εκείνη την χρονική περίοδο η πρώτη μου ξαδέρφη έκανε το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο και είχα ανοιχτή πρόσκληση να παω όποτε και για όσο ήθελα. Είχα κανονίσει μαζί με έναν πολύ καλό μου φίλο να την επισκεφθούμε τον Φλεβάρη του 2012. Όλο το διάστημα πριν απο το ταξίδι συζητούσαμε ποιον αγώνα θα πάμε να δούμε και κοιτούσαμε τις αγωνιστικές για τις ομάδες του Λονδίνου εκείνη την περίοδο. Υπήρχε ένα παιχνίδι στο πρόγραμμα που έπαιρνε όλη την λάμψη των υπολοίπων, ένα τεράστιο ντέρμπι για το Λονδίνο…

Άρσεναλ – Τότεναμ!

Σαν γενικός θαυμαστής της Πρέμιερ μου άρεσε πάντα το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Άρσεναλ, είχε επίσης νεο υπερσύγχρονο γήπεδο στο Λονδίνο και έπαιζε κόντρα στην μισητή της Τότεναμ. Ήταν το τέλειο παιχνίδι για να παρακολουθήσει κάποιος για πρώτη φορά σε γήπεδο της Αγγλικής πρωτεύουσας. Μάλιστα το συγκεκριμένο παιχνίδι κατέχει ακόμα μέχρι και σήμερα το ρεκορ φιλάθλων στις εξέδρες του, με 60,434 να γεμίζουν το Emirates εκείνο το μεσημέρι. Το αποτέλεσμα του;

Το αμέσως πιο ενδιαφέρον μετά απο αυτό ήταν το Γουέστ Χαμ – Μίλγουολ για την δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας τότε. Η έχθρα και οι συγκρούσεις των οπαδών τους έχουν γίνει μέχρι και ταινία και είναι γνωστή σε όλους ως μια απο τις μεγαλύτερες στην Αγγλία και στον κόσμο. Μπορεί να ήταν ένα παιχνίδι για την Τσάμπιονσιπ αλλά εκέινο το Σ/Κ απασχολούσε το Λονδίνο περισσότερο και απο την Πρέμιερ.

«Θα δεις την ομάδα της γειτονιάς»

Όλοι οι προβληματισμοί αυτοί λύθηκαν όταν έφτασα στο σπίτι της ξαδέρφης μου. Έμενε στο South Kensington μόλις 2-3 στάσεις με λεωφορείο απο το Stamford Bridge, που είναι η έδρα της Τσέλσι!

«Η Άρσεναλ είναι στα προάστια, εδώ είμαστε Τσέλσι» αποκρίθηκε. Σε 10 λεπτά θα έχεις φτάσει στο γήπεδο να δεις την ομάδα της γειτονιάς.

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς με τον φίλο μου τον Χάρη να φτάσουμε στο γήπεδο. Αρχικά πήραμε το λεωφορείο προς την λάθος κατεύθυνση αλλά ευτυχώς το καταλάβαμε αμέσως και δεν ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα. Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο του γηπέδου μπορείς να διακρίνεις ακριβώς απέναντι το The Butcher’s Hook, την παμπ όπου το 1905 μια παρέα ποδοσφαιρόφιλων έκατσε και οραματίστηκε την Τσέλσι. Η παμπ τότε λεγόταν The Rising Sun.

Η Τσέλσι μπορεί να μετράει 113 χρόνια ζωής αλλά ποτέ δεν ήταν υπερδύναμη στην Αγγλία. Είχε μόλις ένα πρωτάθλημα τη χρονιά 1954-1955 και ήταν μικρομεσαία ομάδα μέχρι να αλλάξει η ιστορία της ριζικά το 2003 με την έλευση του Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Απο τότε η ομάδα είναι κάτι παραπάνω απο υπολογίσιμη σε Αγγλία και Ευρώπη και κατέκτησε ακόμα 5 πρωταθλήματα μέσα σε αυτά τα χρόνια (2004-2005, 2005-2006, 2009-2010, 2014-2015, 2016-2017) αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2011-2012. Ναι σωστά, της χρονιάς που σας γράφω!

Εκείνη την ημέρα υποδεχόταν την αδύναμη Μπόλτον και καταφέραμε να εξασφαλίσουμε εισιτήριο σχετικά εύκολα και γρήγορα, έτσι είχαμε όλο τον χρόνο να περιπλανηθούμε στους εξωτερικούς χώρους, στο μουσείο και να απασχοληθούμε με τις δραστηριότητες που οργάνωνε η ομάδα για τους φίλους της!

Απο τον Τζιανφράκο Τζόλα μέχρι το Νίκολας Ανελκά είχαν μεσολαβήσει τρία πρωταθλήματα

Ο αγώνας

Αφού περάσαμε τον έλεγχο απο ηλεκτρονικό μηχάνημα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα ήρθε και μας παρέλαβε ένας καλοντυμένος κύριος (γαμπρός θα έλεγα) που μας πήγε ο ίδιος μέχρι τις θέσεις που είχαμε κλείσει. Η κερκίδα των ένθερμων ήταν ακριβώς δίπλα μας απο την αριστερή μεριά και είχαν αρχίσει να μαζεύονται πιο νωρίς απ’ όλους στο γήπεδο.

Πρώτος για προθέρμανση βγήκε ο Τσέχ μαζί με έναν κύριο ασπρομάλλη που πρέπει να ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων. Αφού άρχισαν χαλαρά, παρατήρησα ότι ο ασπρομάλλης κύριος πήγαινε όλο και πιο πίσω για να σουτάρει, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να έχει φτάσει περίπου στα 40 μέτρα. Τότε είδα κάτι που δεν έχω ξαναδει ποτέ, πήρε φόρα λίγα βήματα μπροστά απο το κέντρο, σούταρε και η μπάλα κατέληξε δοκάρι και μέσα, αφήνοντας τον Τσεχ άγαλμα! Αν τον έβλεπες εκτός γηπέδου θα νόμιζες ότι είναι συνταξιούχος της Αγροτικής Τράπεζας, εντός αυτού όμως έμοιαζε ικανός να το βάλει απο παντού. Βασική υποσημείωση: στον Πετρ Τσεχ, έναν κορυφαίο τερματοφύλακα της ιστορίας!

Προπονητής ήταν ο Αντρές Βίλας Μπόας και μάλιστα ήταν το προτελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο αν θυμάμαι καλά, καθώς μετά ακολούθησε ένα παιχνίδι κυπέλλου με την Μπέρμιγχαμ και ύστερα χαιρέτησε για να αναλάβει προσωρινά ως υπηρεσιακός ο Ντι Ματέο. Ο Πορτογάλος προπονητής εκείνη την ημέρα είχε παρατάξει την ομάδα έτσι:

3-0 τελικό σκορ με Νταβίντ Λουίζ , Ντρογμπά να σκοράρουν στο δεύτερο ημίχρονο και τον Λάμπαρντ να βάζει το κερασάκι στην τούρτα. Το γκολ του Νταβίντ Λουίζ ήταν το ομορφότερο με διαφορά, επίσης επικρατούσε τρέλα με τον Βραζιλιάνο αμυντικό. Μόλις είχε έρθει για πρώτη φορά στην ομάδα και πουλούσαν μέχρι και περούκες με μπούκλες στην μπουτίκ, σχεδιασμένες με βάση την κόμη του! Η εικόνα που μου έμεινε χαραγμένη όμως, ήταν αυτή του Ντιντιέ Ντρογμπά. Αφού σκόραρε ήρθε μπροστά απο την κερκίδα που καθόμουν. Άνοιξε τα χέρια του και μας κοιτούσε μέσα στα μάτια αγέρωχα, επιβλητικός όσο ποτέ, φάνταζε ανίκητος όταν τρεφόταν απο τις κραυγές των μπλε οπαδών. Ήταν ο βασιλιάς τους ανάμεσα σε τόσους αστέρες και δεν χρειαζόταν και πολύ για να το αντιληφθείς.

Και ξαφνικά έγινε η χρονιά της

Δεν ξέρω αν της μετέφερα λίγη απο την τύχη μου, πάντως απο εκείνη την ημέρα και μετά η Τσέλσι μεταμορφώθηκε. Φεύγοντας απο εκεί ήμουν σίγουρος για το ποια ομάδα υποστηρίζω πλέον στην Πρέμιερ αν και αυτό έμελλε να γίνει σε μια τραγική χρονιά για τους μπλε. Τραγική μέχρι τότε, καθώς ο ρεαλιστικός στόχος εκείνης της χρονιάς ήταν να μπορέσει να μπει τετράδα στο τέλος, ενώ το καλοκαίρι ο Βίλας Μπόας μιλούσε για πρωτάθλημα. Λίγες μέρες αργότερα την ανέλαβε μια παλιά δόξα του συλλόγου ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο , αρχικά μέχρι να βρεθεί κανονικός προπονητής, τελικά μέχρι την κορυφή της Ευρώπης!

Όταν γύρισα έφερα μερικά ενθύμια στους καλύτερους μου φίλους, που μου έκαναν καζούρα ότι επέλεξα να δω και να γίνω Τσέλσι που εκτός απο σχετικά νεόπλουτη έκανε και τραγική χρονιά στην Αγγλία για τα δεδομένα της. Απαντούσα στις πλάκες τους λέγοντας ότι θα πάρουμε το Τσάμπιονς Λιγκ και τότε με δούλευαν ακόμα περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και στον Αμπράμοβιτς να έλεγες ότι θα πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ του 2011-2012 θα σε περνούσε για επικίνδυνα άσχετο.

Νάπολι και Μπενφίκα ξεπεράστηκαν (η πρώτη δύσκολα) και έφτασε στην τετράδα η ώρα της Μπαρτσελόνα που έμοιαζε ανίκητη. Στον επαναληπτικό του Καμπ Νου μέχρι και ο σχολιαστής έλεγε στο 30′ του αγώνα ότι η Τσέλσι θα ήταν καλύτερα να πάρει ένα αεροπλάνο και να φύγει. Τελικά η Τσέλσι προκρίθηκε και αυτός σχολιάζει ακόμα με την ίδια γραφικότητα.

https://www.youtube.com/watch?v=-7k2KHfi7yg

Ο τελικός του Μονάχου είχε τόσες συγκινήσεις που θα πρέπει να κάνω άλλο ξεχωριστό αφιέρωμα γι αυτόν. Η Τσέλσι είχε πολλές απουσίες, αλλά μόνο ο Ντιντιέ Ντρογμπά της έφτανε για να θριαμβέυσει. Την πήρε κυριολεκτικά απο το χέρι και μαζί με την βοήθεια και την πείρα του Τσεχ έκαναν κάτι που πριν 3 μήνες έμοιαζε ακατόρθωτο εως και αστείο να συμβεί.

Σε μια τραγική χρονιά όπως χαρακτηριζόταν για την ομάδα και με έναν υπηρεσιακό προπονητή, ο Ντιντιέ και ο Πέτρ έστειλαν την Τσέλσι στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Δεν θα σταθώ στο πως, στο τι και στο γιατί απλά θα αναφέρω ότι όποιος είχε δει τον Ντρογμπά εκέινη την χρονιά απο κοντά, είχε βρει στο βλέμμα του όλες τις απαντήσεις.

Ο βασιλίας του Stamford Bridge

Δεν την επέλεξα εγώ αλλά αυτή. Ήταν αναπόφευκτο γιατί ήταν η ομάδα της γειτονιάς και αυτό προστάζει η Αγγλική παράδοση. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα την αγαπήσω παράφορα, είναι μια ομάδα με ιστορία μετά το μιλένιουμ, δεν την λες γενικά όμορφη ούτε συμπαθητική. Με γοήτευσε όσο χρειαζόταν για να την σκεφτόμουν αφότου έφυγα από εκεί, τρεις μήνες αργότερα μου χάρισε τόσο έντονα συναισθήματα, που είναι ικανά να την κρατήσουν νο1 στην καρδιά μου, ακόμα και αν φτάσει πολύ μελλοντικά στη League One (αν ποτέ την αφήσει ο Ρομάν).

Καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις, η Τσέλσι του 2011 είχε τόσες διακυμάνσεις και αντιφάσεις στην πορεία της, που δεν γινόταν να μην ταυτιστώ με τον χαρακτήρα της ομάδας. Μπορεί στην αρχή να μοιάζει σίγουρη αποτυχία, ύστερα ότι πιστεύεις σε παραμύθια, στο τέλος όμως παίρνουμε το Τσάμπιονς Λιγκ!