Μπούντουτσνοστ 2000: Αναμνήσεις με… περίστροφα
Ο Νίκος Μπουρλάκης θυμάται την πρώτη επίσκεψη του Παναθηναϊκού στην Ποντγκόριτσα, τον Μάρτιο του 1999, με τα «κουμπούρια» να είναι σε κοινή θέα ακόμα και στον πάγκο της Μπούντουτσνοστ και τους αρουραίους να κυνηγάνε τις γάτες!
Όταν ο Παναθηναϊκός επισκέφτηκε την Ποντγκόριτσα (πρώην Τίτογκραντ) τον Μάρτιο του 2000, η Μπούντουτσνοστ ήταν πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας!
Ακόμα το Μαυροβούνιο δεν είχε ανεξαρτητοποιηθεί και η το «Μέλλον» (όπως είναι η μετάφραση της λέξης «Μπούντουτσνοστ» στα ελληνικά) διέθετε την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος.
Δέσποζαν πολλοί και καλοί παίκτες, μερικοί εκ των οποίων αργότερα έπαιξαν στην Ελλάδα: Ο Βλάντο Στσεπάνοβιτς και ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς στον Παναθηναϊκό.
Ο Μιλένκο Τόπιτς στο Ρέθυμνο, ο πιο…ηλικιωμένος ρούκι του ελληνικού πρωταθλήματος (έπαιξε στην Basket League σε ηλικία 39 ετών). Ο Μπλάγκοτα Σέκουλιτς σε ΠΑΟΚ, Αρη, Μαρούσι και ΑΕΚ.
Ο Βλάντιμιρ Κουζμάνοβιτς στον Απόλλωνα Πάτρας. Επίσης ήταν ο Γκραβρίλο Πάγιοβιτς, ο (νυν προπονητής της Μπάγερν) Ντέγιαν Ράντονιτς, ο Χάρις Μπρκιτς, ο οποίος μερικούς μήνες αργότερα δολοφονήθηκε έξω από το γήπεδο της Παρτιζάν όπου είχε πάρει μεταγραφή, ο Ντράγκαν Βούκτσεβιτς και ο Νίκολα Μπουλάτοβιτς.
Προπονητής της ομάδας ήταν ο Μίροσλαβ «Μούτα» Νίκολιτς που επίσης εργάστηκε αργότερα στον Απόλλωνα Πάτρας.
Ηταν σπουδαία ομάδα η Μπούντουτσνοστ και η Χάλα Μοράτσα ήταν «καυτή» καθώς οι οπαδοί της ήταν…άγριοι! Μόνο που γενικά τα πράγματα ήταν άγρια… Θα σας εξηγήσω το γιατί.
Όταν φτάσαμε στην πόλη που διασχίζει ο ποταμός Μοράτσα (ετσι πήρε το όνομα και το γήπεδο) παρότι περιμέναμε μια δύσκολη κατάσταση και ήμασταν υποψιασμένοι, μας έπιασε σοκ!
Μην ξεχνάμε ότι η χώρα βρισκόταν σε πόλεμο στο Κόσοβο, η «οσμή» του πολέμου ήταν παντού, διέκρινες τα άγρια χαρακτηριστικά στους ανθρώπους και ήταν εμφανής η έλλειψη βασικών αγαθών. Φτώχεια και δυστυχία. Η μουντή ατμόσφαιρα, η ομίχλη, η δυσωδία έκαναν την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη.
Ένα χρόνο νωρίτερα οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις είχαν βομβαρδίσει την Σερβία και υπήρχε εμπάργκο.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, δίπλα στον ποταμό Μοράτσα, το πρώτο σοκ ήταν έντονο: Τρεις αρουραίοι είχαν αρπάξει μια δυστυχισμένη γάτα που προσπαθούσε μάταια να ξεφύγει από την πεινασμένη τους διάθεση. Πιο πέρα άλλο ένα άψυχο κομματιασμένο κορμί γάτας… Ηταν φανερό ποιο ζώο κυριαρχούσε στην πόλη.
Με ιδιαίτερο τρόμο μπήκαμε στο παλιό ξενοδοχείο και το δωμάτιο ήταν λιτό και βγαλμένο από ασπρόμαυρη ταινία θρίλερ. Το κρεβάτι είχε στρατιωτικές κουβέρτες και μετά από ένα μπάνιο που έκανα, όταν έσκυψα για να δέσω τα κορδόνια του παπουτσιού μου, είδα κάτω από το κρεβάτι κάτι που με ανησύχησε: Μια φάκα… Και πιο πέρα λίγο ποντικοφάρμακο.
Περιττό να αναφέρω ότι κοιμήθηκα κουκουλωμένος φροντίζοντας να μην…εξέχει τίποτα από την καφέ στρατιωτική κουβέρτα. Πιο πριν κατέβηκα στην ρεσεψιόν ώστε να παραγγείλω ένα ταξί για να μας πάει κάπου να φάμε. Ο ρεσεψιονίστ οπλοφορούσε και φρόντισε να μου το δείχνει…
Δεν είχα βέβαια όρεξη να τον καλέσω σε μονομαχία… Ερχεται το ταξί, μπαίνουμε μέσα, κάθομαι στην θέση του συνοδηγού. Κοιτάζω κάποια στιγμή στον λεβιέ των ταχυτήτων, να το περίστροφο! Με παίρνει χαμπάρι ο ταξιτζής (καμία ένδειξη «ταξί» βέβαια) και μου λέει με σπαστά αγγλικά: «Εχω άλλο ένα εδώ»… Και μου δείχνει δίπλα στο γκάζι!
Τον ρωτάω αν όλοι οπλοφορούν. «Φυσικά» μου απαντάει. «Είμαστε σε πόλεμο»… Ωραίος τύπος αποδείχθηκε, αν εξαιρέσεις το όπλο.
Αφού βρήκαμε ένα αξιοπρεπές εστιατόριο για την θρυλική «καρατζόρτζεβα» και το σπουδαίο κόκκινο κρασί «Βράνατς» επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να κουκουλωθούμε και να μην αφήσουμε σε κοινή θέα κάποιο πιθανό μεζέ για τους αρουραίους.
Την ημέρα του αγώνα, δεν έχει σημασία να αναφέρω ότι ο μετέπειτα πράσινος, Ντέγιαν Τομάσεβιτς με 28 πόντους ισοπέδωσε τον Παναθηναϊκό. Ηταν πλέι οφ, φάση των «16», η Μπούντουτσνοστ ισοφάρισε σε 1-1 αλλά τελικά ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε σε μια χρονιά όπου κατέκτησε το δεύτερο ευρωπαϊκό.
Σημασία έχει να αναφέρω το φανατισμένο κοινό καθώς δεν μπορούσες να μιλήσεις στον διπλανό σου από τον θόρυβο. Αλλά και το…περίστροφο. Σιγά μην έλειπε. Υπήρχε στον πάγκο και το κουβάλαγε ο τότε γενικός διευθυντής της ομάδας, Ντανίλο Μίτροβιτς ο οποίος μετά από κάθε καλάθι της Μπούντουτσνοστ σήκωνε το σακάκι του κι έδειχνε προς τον πάγκο του Παναθηναϊκού το κουμπούρι!!!
Ο Ομπράντοβιτς έκανε τον σταυρό του, ο μακαρίτης Τάσος Στεφάνου έπιανε το κεφάλι του και φώναζε «ρε παιδιά, περίστροφο στον πάγκο, δεν είμαστε καλά»!!!
Επισκέφτηκα την Ποντγκόριτσα άλλες δύο φορές, το 2002 και το 2003. Η κατάσταση είχε αλλάξει, οι συνθήκες είχαν βελτιωθεί, η φτώχεια δεν είχε νικηθεί τελείως αλλά τουλάχιστον δεν έβλεπες άγριες εικόνες. Ούτε περίστροφα…
Μόνο έναν Βλάντο Τζούροβιτς (τον θυμάστε οι παλαιότεροι;) που ήταν προπονητής της ομάδας τότε κι όπως πηγαίναμε για φαγητό έβριζε: «Δεν είμαι τίποτα… Δεν είμαι τίποτα εδώ.
Στην Ελλάδα πήγαινα στα μπουζούκια και μου έβρισκαν αμέσως πρώτο τραπέζι. Εδώ κανείς δεν ασχολείται μαζί μου». Επειδή του έλεγα «δεν σε πιστεύω» βάλθηκε να μου το αποδείξει.
Σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσει – τάχα- κάτι και ο υπάλληλος του απάντησε… ψυχρά και τυπικά. «Είδες μπρε μαλ…α που δεν με πιστεύεις; Δεν με ξέρουν. Δεν με ξέρουν».
Ευτυχώς περίστροφα δεν είδα τότε…
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
