Να μπει ένα τέλος στην… παράνοια!

Σε ό,τι αφορά στην κατάσταση του Παναθηναϊκού ήμουν ξεκάθαρος όχι μόνο μετά τον αγώνα με την Ρεάλ αλλά και νωρίτερα: Το βασικό του θέμα δεν είναι αν θα χάσει την οχτάδα ή όχι, αν δεν θα πάει στα πλέι οφ ή στο φάιναλ φορ αλλά το πώς θα γίνει ομάδα.

Τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός μοιάζει με έναν Οργανισμό που ζει σε μια μόνιμη παράνοια, να κυνηγάει το φάιναλ φορ, να σηκώνει τον πήχη, να δημιουργεί προσδοκίες κι αργότερα να δημιουργεί… ενόχους, για να καλύψει το γεγονός ότι δεν τα κατάφερε.

Με εξαίρεση την σεζόν 2012-2013 όπου όλοι λειτούργησαν σαν καμικάζι δεδομένων των δυσκολιών αλλά και συσπειρώθηκαν απέναντι στον τεράστιο πόλεμο και στα άθλια σχόλια που δέχονταν (είτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προσωπικά, είτε ο Αργύρης Πεδουλάκης, είτε οι παίκτες) από ανθρώπους που πλέον εγκωμιάζουν το οτιδήποτε, σοβαρό ή ανούσιο δεν έχει σημασία, απ’ εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός μοιάζει με έναν Οργανισμό που έχει χάσει τον δρόμο του.

Που βάζει στόχους χωρίς να έχει ρεαλισμό και όταν τους χάνει δεν κάνει αυτοκριτική. Γεννιούνται ιδέες της… στιγμής μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί το «σήμερα» χωρίς να υπάρχει ενδιαφέρον για το «αύριο».

Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν ο Παναθηναϊκός αυτά τα χρόνια άξιζε να βρεθεί στο φάιναλ φορ; Συνειδητοποίησε ότι το φάιναλ φορ ήταν υπέρβαση; Την ώρα που ομάδες με τριπλάσιο μπάτζετ και σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα(Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ) έρχονταν συγκεντρωμένες για να δώσουν τον μεγάλο αγώνα για το φάιναλ φορ και προετοιμάζονταν για… σειρά και όχι για μια αναμέτρηση, ο Παναθηναϊκός ασχολιόταν με το νόμο του ΟΑΚΑ και με την «μαφία» της Ευρωλίγκας ή με τον αγώνα της Μπασκόνια με την Ζαλγκίρις και τι δήθεν έκανε ο Σάρας με τον Ζοτς. Με συνωμοσίες, κυνήγι φαντασμάτων βγάζοντας λοιπόν προς τα έξω την αναζήτηση άλλοθι.

Δηλαδή έμοιαζε με έναν Οργανισμό που περισσότερο τον απασχολούσε πως θα καλύψει πιθανή αποτυχία, παρά πως θα πετύχει. Ο δρόμος αυτός είναι λανθασμένος. Και κυρίως το ότι ο Παναθηναϊκός ουδέποτε απέκτησε αυτογνωσία ώστε να συνειδητοποιήσει τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει.

Πολλοί λένε «μα πως τα καταφέρνει η Ζαλγκίρις με το μισό μπάτζετ». Είναι απλό… Η Ζαλγκίρις δεν βάζει στόχο το πώς θα κατακτήσει την Ευρωλίγκα αλλά το πώς θα γίνεται καλύτερη από αγώνα σε αγώνα, πως θα χτίζει ψυχολογία, πως θα γίνεται ομάδα. Και ξέρουν όλοι εκεί ότι το φάιναλ φορ που πέτυχαν πέρυσι ήταν υπέρβαση. Ηταν όμως έτοιμοι για εκείνο… Ο Παναθηναϊκός με δύο σερί σεζόν πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, δεν ήταν έτοιμος να ταιριάξει με τον ρόλο του φαβορί. Γιατί ουσιαστικά φαβορί δεν ήταν ποτέ… Αλλά αρνιόταν να αποδεχτεί τον ρόλο του αουτσάιντερ που θα του έκανε πολύ μεγαλύτερο καλό στην αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Για εμένα το να χάσει ο Παναθηναϊκός ένα ή δύο φάιναλ φορ ή ακόμα και τα πλέι οφ δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο το να συνεχίσει να χάνει τον δρόμο του και την ουσία. Παίκτες που είναι πολύτιμα εργαλεία στο ρόστερ να τους βαφτίζει σταρ επειδή εξυπηρετεί επικοινωνιακά στην μάχη με τον αιώνιο αντίπαλο. Παίκτες που δεν έχουν φτάσει ποτέ στο φάιναλ φορ να τους τοποθετεί στο πάνω ράφι και να τους ονομάζει ως «το πληρέστερο ρόστερ». Ήταν τόσο εμφανές φέτος ότι ο Τσάβι Πασκουάλ (που σαφώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών αλλά σίγουρα δεν έχει τις περισσότερες) προσπάθησε να καλύψει με ποσότητα την έλλειψη μεγάλης ποιότητας που απορώ πως δεν γινόταν κατανοητό άμεσα. Την λανθασμένη προσέγγιση στον στόχο της διοργάνωσης να τον ονομάζει… πόλεμο και την απώλεια ενός αποτελέσματος να το αποδίδει σε οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί εκτός από την δική του απόδοση.

Σε τελική ανάλυση με τον τρόπο που λειτουργούν οι «πράσινοι» δίνουν άλλοθι στους εκάστοτε προπονητές και παίκτες. Μα αν φταίει η Ευρωλίγκα, η διαιτησία, η συνωμοσία, τα ΜΜΕ και οτιδήποτε άλλο, τότε αυτομάτως προπονητές και παίκτες έχουν πετύχει αλλά τους σταμάτησαν εξωγενείς παράγοντες. Πόσο μακριά από την ουσία είναι αυτό;

Τι προτείνω; Ηρεμία… Φτάνει πια! Κάθε νίκη γίνεται κατάκτηση διαπλανητικού και «τώρα θα δείτε» ή «ακόμα δεν έχετε δει τίποτα» και αντίστοιχα κάθε ήττα γίνεται απαξίωση για οτιδήποτε κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Ούτε η διοίκηση έχει να αποδείξει τίποτα για τα χρήματα που βάζει. Φυσικά και βάζει ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ χρήματα για τα δεδομένα της εποχής. Με τον τρόπο που λειτουργεί ο Οργανισμός όμως τα χρήματα αυτά πάνε στράφι. Είναι χαμένη επένδυση.

Ούτε η ομάδα πρέπει να αποδείξει ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με την ΤΣΣΚΑ, την Φενέρμπαχτσε και την Ρεάλ γιατί απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Και κατά βάθος το ξέρουν. Είναι όμως μια καλή ομάδα που με δύο προσθήκες και με ηρεμία μπορεί αν γίνει πολύ καλύτερη.

Υπάρχει χρόνος, εφόσον επικρατήσει ηρεμία και αποφευχθεί το κυνήγι φαντασμάτων, η ανακάλυψη εχθρών και διάφορα επικοινωνιακά τεχνάσματα, να γίνει ο Παναθηναϊκός μια πολύ σοβαρή ομάδα. Κι αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα χρειαστεί γενναίες αποφάσεις που μπορεί να πάρει η διοίκηση και σίγουρα θα είναι μια τεράστια πρόοδος για όλο τον Οργανισμό και την ομάδα.

Διάθεση υπάρχει. Ο τρόπος όμως είναι εντελώς λανθασμένος. Και σίγουρα εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις μπορούν να τον διορθώσουν.