Απόψε, δεν θα μιλήσουμε για τον νικητή Ολυμπιακό, όπως είθισται να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ, με τον πιο φορμαρισμένο εφετινό της παίκτη να επιστρέφει και τον Παπανικολάου να διατηρεί το ασύλληπτο μομέντουμ του τελευταίου μήνα, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για την ανωτερότητα της.
Ο Ολυμπιακός, σου δίνει φέτος πιο πολύ από ποτέ την αίσθηση της Λερναίας Ύδρας. Πέρα από ορισμένες σταθερές γύρω από τις οποίες είναι χτισμένη αγωνιστική του φιλοσοφία, φροντίζει από καιρό σε καιρό να εμφανίζει έναν ή περισσότερους απροσδόκητους πρωταγωνιστές.
Και απόψε, όπως και στο πρώτο παιχνίδι με τη Χίμκι στη Μόσχα, ήταν η σειρά του Αλέξανδρου Βεζένκοφ.
Απόψε θα μιλήσουμε για τον αληθινό πρωταγωνιστή του ΣΕΦ. Τον άνθρωπο γύρω από τον οποίο περιστρέφονταν στην πραγματικότητα τα πάντα στο φαληρικό γήπεδο: τον Γιώργο Μπαρτζώκα.
Η “αρρώστια” που κουβαλούσε
Η συναισθηματική φόρτιση από την οποία διέπονται πάντα οι παλιννοστήσεις του στον Πειραιά, οι δηλώσεις λατρείας για τον Ολυμπιακό τις οποίες έκανε τις τελευταίες μέρες και το παιχνίδι που κρίθηκε από νωρίς, έφεραν μοιραία το μυαλό όλων μας σε εκείνον.
Στον θρίαμβο του Λονδίνου, στα χαμένα πρωταθλήματα, στα μυστηριώδη επεισόδια στο ΣΕΦ και εν τέλει στην επεισοδιακή φυγή του, την οποία κανείς δεν ήθελε, αλλά ήταν επιβεβλημένη.
Ο Μπαρτζώκας ήταν και παραμένει οπαδός του Ολυμπιακού. Δεν το έκρυψε ποτέ. Η “αρρώστια” που κουβαλούσε από μικρό παιδί, τον έκανε να ζήσει τα πάντα ως προπονητής της αγαπημένης του ομάδας στο τέρμα.
Η λατρεία του για την ερυθρόλευκη μετέτρεψε το θρίαμβο του Λονδίνου σε παραμύθι, και τις εγχώριες αποτυχίες σε “ναυάγια”.
Το πάθος του για τον έφηβο τον βοήθησε να παρουσιάσει το 2013 μια δωδεκάδα γεμάτη καμικάζι, που σου έδιναν την εντύπωση ότι σε εκείνο το φάιναλ φορ θα ισοπέδωναν οποιαδήποτε ομάδα βρισκόταν στο δρόμο τους. Και φυσικά, το ίδιο πάθος τον έπνιγε στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό.
Οι γνωστές διαιτητικές σφαγές υπέρ του διορισμένου πρωταθλητή Ελλάδας, τρέλαιναν τον ούτως ή άλλως παθιασμένο Μπαρτζώκα, οδηγώντας τον σε αλλεπάλληλες τεχνικές ποινές και μοιραίες αποφάσεις στα κρίσιμα σημεία.
Η λήθη μαλακώνει τις πίκρες
Στους αυτοανακηρυγμένους εν Ελλάδι παντογνώστες που τον χαρακτήρισαν υπερεκτιμημένο προπονητή, απάντησε με την παρουσία της μέχρι τότε άσημης Λοκομοτίβ Κουμπάν σε παρκέ φάιναλ φορ με παίκτες των οποίων μέχρι τότε, οι ίδιοι δεν ήξεραν να προφέρουν ούτε τα ονόματα.
Ίσως, η Κουμπάν να ήταν στον απόλυτο βαθμό, η ομάδα που έφερε την υπογραφή του. Ακολούθησε η άκρως τιμητική πρόσληψη του από την Μπαρτσελόνα, στην οποία λόγω συγκυριών και εσωτερικών παθογενειών δεν μπόρεσε να παρουσιάσει αναπόσπαστος το έργο του.
Ο Μπαρτζώκας, με εξαίρεση την κακή του παρένθεση στην Μπαρτσελόνα, κρίθηκε επιτυχημένος σε όλα του τα projects. Ακόμη και η ασταθής Χίμκι, χρειάστηκε πέρυσι μία διαιτητική σφαγή υπέρ της διαχρονικά ευνοημένης ΤΣΣΚΑ για να μείνει εκτός Final Four.
Εκείνο όμως το οποίο τον σημάδεψε, όπως δήλωσε ο ίδιος, ήταν η φυγή του από τον Ολυμπιακό, την οποία ακόμη θεωρεί ως τη χειρότερη στιγμή της καριέρας του.
Παρόλο που το διαζύγιο ήταν βελούδινο, καθώς και οι δύο πλευρές φέρθηκαν με αξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμό, τον πόνεσε πολύ.
Τα πρώτα χρόνια, στις δηλώσεις του ήταν κάθετος. Έλεγε πως δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ και για κανένα λόγο στην Ελλάδα.
Όμως όσο ο χρόνος περνάει, η λήθη μαλακώνει τις πίκρες και αμβλύνει τα πάθη. Μπορεί λοιπόν απόψε, ο ίδιος να κρυφοκοίταζε τον απέναντι πάγκο, να νοσταλγούσε τις ευτυχισμένες στιγμές του 2013, και να σκεφτόταν πώς θα ήταν αν κάποτε ξαναφορούσε την κόκκινη γραβάτα, με την οποία σπάνια τελείωνε τα ματς από την ένταση.
Στην πραγματικότητα, όποιος αγαπά πραγματικά τον Ολυμπιακό και πιστεύει ακόμη στο ρομαντισμό των όμορφων ιστοριών που προσφέρει ακόμη και σήμερα ο αθλητισμός, σκεφτόταν, η ακόμη καλύτερα ήλπιζε, το ίδιο.
Μέχρι τότε, ο προπονητής που λάτρεψε και λατρεύτηκε όσο κανείς από τον Ολυμπιακό, στις επισκέψεις του στο ΣΕΦ, θα απολαμβάνει ένοχα τις νίκες της αγαπημένης του ομάδας.
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
