ΠΑΟΚ μετά τιμής…

Ονειρευόταν να έχει το δικό του παιδί και να του μάθει να τον αγαπάει όπως αυτός. Ισως για αυτό να έμεινε μακριά και από πολλά «μπάχαλα» και άλλα που θα μπορούσαν να τον αποτρέψουν να κάνει οικογένεια.

Μπορεί να μην το έλεγε παραέξω αλλά η αλήθεια ήταν ότι ήταν ένας από τους στόχους του. Αυτή η μοναδική διαφορετική από τις άλλες αγάπες έπρεπε να μεταδοθεί.

Από γενιά σε γενιά. Νίκες, τίτλοι, Κύπελλα. Δεν υπήρχαν, δεν ήταν άλλωστε ο στόχος αυτής της αγάπης. Δεν ήταν μία αγάπη βασισμένη στο πάρε-δώσε. Ηταν μία αγάπη που μόνο έδινε χωρίς να ζητάει να πάρει. Και άλλοι έλεγαν πως αγαπούσαν τις ομάδες τους αλλά αυτοί παίρνανε. Αυτό δεν έπαιρνε.

Όχι ότι δεν ήθελε, ήθελε, αλλά για αυτό ακριβώς ένιωθε τόσο περήφανος για τον εαυτό του, για αυτό ακριβώς αγαπούσε έτσι παθολογικά. Το είχε μάθει από τον πατέρα του, ανέπτυξε αυτήν την μοναδική σχέση μεγαλώνοντας και το μετέδωσε στα παιδιά του.

Σήμερα 10 Φεβρουαρίου του 2019 νιώθει περίεργα. Σήμερα και ενώ ποτέ δεν το ζήτησε μπορεί πάρει ανταμοιβή. Έχει «παγώσει» δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Περιμένει σιωπηλός έχοντας ένα συναίσθημα που πρώτη φορά αισθάνεται. Σαν να είναι απίστευτο.

Ο… στρατιώτης όταν πολεμάει δεν σκέφτεται το παράσημο. Πολεμάει για την πατρίδα του αλλά και για να μείνει ζωντανός. Και αφού επέζησε ξαφνικά έρχονται οι τιμές, τα παράσημα και ο εθνικός ύμνος ακούγεται… Και όταν τα φώτα σβήνουν γυρνάει στην οικογένεια του και στις αγάπες του παίρνοντας δύναμη για την επόμενη μάχη…

Ο ΠΑΟΚτσής δεν θα μεγαλώσει γενιές με τον τίτλο, δεν θα γίνει πιο δυνατός εξαιτίας του τίτλου , δεν χρειάστηκε ποτέ κούπες για να πετύχει κάτι τέτοιο, απλά ήρθε η ώρα η ομάδα να τον τιμήσει για όσα έκανε αυτός για αυτήν.