Παναθηναϊκός: Να έχει κίνητρο και όχι άλλοθι

Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε συνολικά ο Παναθηναϊκός  (ως Οργανισμός) το θέμα της διαιτησίας στον πρώτο αγώνα με την Ρεάλ, αποτελεί μια… πρόοδο!  Μακριά από την υπερβολή και τον παροξυσμό των προηγούμενων ετών και με δεδομένο το εξής: «Ο,τι έγινε, έγινε. Πάει και τελείωσε και πάμε στον επόμενο αγώνα».

Το βασικό είναι ότι η ομάδα έμεινε μακριά από τον θόρυβο, κάτι που δεν είχε συμβεί τα προηγούμενα χρόνια. Η διοίκηση, ως όφειλε, έκανε την επιστολή διαμαρτυρίας στην Ευρωλίγκα και τέλος. Ο πρώτος αγώνας έληξε, πάμε στον δεύτερο. Δεν έχει σημασία να μένεις στο παρελθόν γιατί τίποτα δεν αλλάζει.

Η σύγκριση με το παρελθόν

Κάντε μια σύγκριση με τα περσινά και τα προπέρσινα και το κυνήγι φαντασμάτων και μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ. Και κάπου εδώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η παρουσία του Ρικ Πιτίνο παίζει καθοριστικό ρόλο στο πως διαμορφώνεται το προφίλ της ομάδας σε όλα τα θέματα. Ο Παναθηναϊκός δεν στερείται έμπειρων παραγόντων, το αντίθετο… Κάτι έλειπε όμως μετά τον Ομπράντοβιτς. Κι αυτό το «κάτι» φαίνεται πως το καλύπτει και με το παραπάνω ο Αμερικανός προπονητής.

Τι είπε ο Πιτίνο; Ότι δεν του άρεσε η εικόνα να διαμαρτύρονται οι παίκτες του στους διαιτητές και να μην επιστρέφουν στην άμυνα. Απόλυτο δίκιο είχε. Οσο κι αν οι σφυγμοί είναι στο ανώτερο σημείο, οι παίκτες πρέπει να κοιτάνε τη δουλειά τους. Ακόμα κι αν αισθάνονται αδικημένοι οφείλουν να μετατρέπουν την αδικία σε κίνητρο. Την οργή σε πείσμα. Και κάπως έτσι να αντιμετωπίζουν την κατάσταση.

Ναι μεν, αλλά…

Ετσι είναι… Μια ομάδα μπορεί να ασχοληθεί μόνο με όσα μπορεί να ελέγξει και όχι με όσα δεν περνούν από τα χέρια της. Δεν μπορεί να ελέγξει κανείς στον Παναθηναϊκό το πώς θα παίξουν οι διαιτητές. Μπορούν όμως να κάνουν άλλα…

Να βελτιώσουν τα νεκρά τους διαστήματα. Να μην δίνουν εύκολες κατοχές στην Ρεάλ που τιμωρεί κάθε λάθος. Να βρουν τον τρόπο να εξαργυρώσουν την καλή τους άμυνα με εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Να βγουν περισσότεροι παίκτες μπροστά (ακολουθώντας το απόλυτο παράδειγμα του Ιαν Βουγιούκα). Και κυρίως, ακόμα κι αν τα σφυρίγματα είναι άσχημα, να μείνουν ήρεμοι και να πάρουν τις σωστές επιλογές.

Να μη χάνουν το στόχο

Αυτό είναι το νόημα. Τις προηγούμενες σεζόν ο Παναθηναϊκός δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα ότι όλοι τον κυνηγούν και όλους τους κυνηγά. Στη φετινή σειρά με την Ρεάλ, τουλάχιστον μέχρι τώρα, βλέπουμε μια ομάδα να προσπαθεί να νικήσει τον αντίπαλο (και μόνο αυτόν…) και όχι ένα… φανταστικό σύστημα.

Είναι μια μεγάλη πρόοδος που μπορεί να βγει σε καλό. Αν όχι στην φετινή σειρά με την Ρεάλ, σίγουρα μακροπρόθεσμα. Κι ας είναι κακή η διαιτησία… Μήπως το 2009 στο φάιναλ φορ ή στο 2011 στα πλέι οφ ήταν καλύτερη;

Γιατί όμως την προσπέρασε. Εκτός του ότι είχε μεγάλη ομάδα, έμεινε προσηλωμένος στον στόχο. Και όχι στον… εχθρό (φανερό ή αόρατο).