Ο πρώτος μπασκετικός Μάης της ΑΕΚ

Η χρονολογική διαφορά μοιάζει να κρύβει μία σχετική ευλαβική συνέπεια.

1968. 1998. 2000. 2018.

Ο ευρωπαϊκός άθλος του Καλλιμάρμαρου παρέμεινε… σκονισμένος για 30 έτη. Ηταν μήνας Απρίλιος. Στη Βαρκελώνη η σκόνη καθαρίστηκε. Ξανά Απρίλιος. Ο χώρος άνοιξε για το επόμενο τρόπαιο, αλλά μάταια. Η θέση απέμεινε κενή. Μοναχά για 2 χρόνια. Και ήταν πάλι Απρίλιος.

Λίγα χρόνια αργότερα, η λάμψη χάθηκε. Το γέμισμα της τροπαιοθήκης θεωρήθηκε… πολυτέλεια. Προτεραιότητα είχαν άλλα. Ο χαμένος χρόνος καλύφθηκε. Με κόπο και θυσίες. Με μία μορφή… αγροτικού.

Το 2018 έμελλε να είναι το έτος που η ΑΕΚ μπορεί να καυχιέται πως είναι και επίσημα εδώ.

Το βροντοφώναξε δυνατά όταν κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Ισως τότε δεν ακούστηκε.

Το έπραξε και άλλη μία φορά, το βράδυ της Παρασκευής (4/5) από το παρκέ του «Νίκος Γκάλης». Εκεί γύρισαν περισσότερα κεφάλια.

Πενήντα χρόνια έπειτα από το Καλλιμάρμαρο. Τριάντα χρονιά μετά την (αποτυχία στην) Βαρκελώνη. Επτά χρόνια έπειτα από τον υποβιβασμό… Ο πρώτος ευρωπαϊκός Μάιος της ΑΕΚ.

Το Κύπελλο βρίσκεται εκεί. Είναι ελεύθερο για να το αγγίξει όποιος θέλει. Μόνο ένας, ωστόσο, μπορεί να πάρει στα χέρια του το βράδυ της Κυριακής (6/5, 20:30).

Ανάμεσα στην ΑΕΚ και το τρόπαιο, βρίσκεται η Μονακό.

Μία ομάδα φιλόδοξη. Μία ομάδα περισσότερο έμπειρη. Με ένα πάθημα, που έγινε πάθημα. Αλλά δεν πρέπει να γίνει και συνήθεια. Βλέπετε, η Μονακό ήταν και πέρσι στο Final Four. Φέτος, έκανε ήδη ένα βήμα παραπάνω, αφού στην Τενερίφη αποκλείστηκε στον ημιτελικό (83-74 από την Μπάντβιτ). Με ένα ρόστερ εντελώς διαφορετικό, αλλά με τον ίδιο καθοδηγητή, τον Ζβέζνταν Μίτροβιτς.

Η δική του δουλειά έχει βοηθήσει την ομάδα του Πριγκιπάτου να καταγράψει μερικά εντυπωσιακά στοιχεία. Τα νούμερα δεν λένε πάντα την αλήθεια, αλλά τούτη τη φορά μπορούν να πιστοποιήσουν πως η Μονακό έφτασε δίκαια στον τελικό: 1^η σε σκοράρισμα (84.8 πόντους), 1^η σε τελικές πάσες (21.6) και 16^η σε ριμπάουντ (35.8).

Θέλετε να μάθετε την αντιστοιχία των θέσεων της ΑΕΚ; Εκτη σε πόντους (82.5), 18^η σε ριμπάουντ (35.8), 22^η σε τελικές πάσες (15.9). Τυπικά, η «Βασίλισσα» λογίζεται ως η… παραφωνία του τελικού. Η ομάδα που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Μόνο που φέτος, οι «κιτρινόμαυροι» είναι το σύνολο της μοίρας. Μία ομάδα με σκοπό!

Μία ομάδα που θα έχει ξωπίσω της ένα ολόκληρο τσούρμο διψασμένων για ένα ακόμη τρόπαιο, φιλάθλων. Μη νομίζετε, η… δίψα δεν φεύγει έτσι εύκολα.

Αρκεί…

Είναι πολλά τα «αρκεί» που πρέπει να καλύψει η ΑΕΚ. Και στις δύο άκρες του παρκέ.

Μία ψυχρή ματιά στα στατιστικά των δύο ομάδων, βρίσκει καλύτερη την ΑΕΚ σε κλεψίματα (7.8 έναντι 6.9) και λάθη (12.1 έναντι 13.6).

Και κάτι ακόμη: η Μονακό έχει ηττηθεί μόλις δύο φορές σε αυτή τη σεζόν. Η μία ήρθε από την Κρσίγιακα, την 14^η αγωνιστική της κανονικής περιόδου (84-77) και η άλλη ξανά από μία τουρκική ομάδα, την Μπάνβιτ, στον δεύτερο – και δίχως μεγάλη σημασία – προημιτελικό (75-74). Και ενώ οι Γάλλοι είχαν επικρατήσει στην Πόλη με 85-77.

Το δείγμα δεν είναι μεγάλο, άρα δεν είναι ικανό για συμπεράσματα. Αλλά δείχνει κάτι. Η Μονακό απέτυχε να σκοράρει πάνω από 79 πόντους τέσσερις φορές στη σεζόν. Δύο νίκησε, δύο ηττήθηκε.

Οι δύο νίκες της είναι κόντρα σε Μούρθια (εκτός έδρας, 68-63) και Καρσίγιακα (εντός με 79-65).

Όπως και στο ματς με τη Μούρθια, έτσι και τώρα ο ρυθμός είναι το κλειδί. Το… έργο θα αναλάβουν ο Μάικ Γκριν και ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Οσο μαεστρικά το έπραξαν (κατά μεγάλα διαστήματα) στον ημιτελικό.

Και η παρουσία του Μάνι Χάρις. Η «κιτρινόμαυρη» ατάκα θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι «εσείς έχετε φοβερή επίθεση, εμείς έχουμε τον MVP». Μαζί του ο απόφοιτος του Μίσιγκαν «κουβαλά» του 17.6 πόντους ανά παιχνίδι (5η καλύτερη επίδοση), τα 4.8 ριμπάουντ, τις 2.4 ασίστ και 1.9 κλεψίματα του.

Η… Αθηνά (δηλαδή ο κόσμος) από μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει ένα παιχνίδι. Απαιτείται και η κίνη ση των χεριών, δηλαδή ο μόχθος των παικτών.