Διαβάσατε νωρίτερα το αποκλειστικό θέμα του Sportime και του Νίκου Μαρκάτου για το σενάριο Άρης – Μάριο Μπαλοτέλι.
Προφανώς ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση, όμως, στη σκέψη και μόνο αυτή η ιδιαίτερη ποδοσφαιρική μορφή να περάσει το κατώφλι του «Κλ. Βικελίδης», ήταν ικανή για να δημιουργήσει αυτό το μίνι αφιέρωμα.
Άλλαξε όνομα και ζωή
Γιος Γκανέζων μεταναστών, ο Μάριο γεννήθηκε στο Παλέρμο στις 12 Αυγούστου 1990. Σύντομα η οικογένεια μετακινήθηκε στο Μπανιόλο Μέλα της Μπρέσια, ώσπου το 1993 συνέβη ένα γεγονός που άλλαξε τη ζωή του.
Οι γονείς του δεν ήταν σε θέση να καλύψουν την ιατρική του περίθαλψη. Αποφάσισαν να καταφύγουν στη λύση της ανάδοχης φροντίδας. Ο Φραντσέσκο Μπαλοτέλι και η Σίλβια, κόρη επιζώντων του εβραϊκού Ολοκαυτώματος τον πήραν στο σπιτικό τους, αρχικά για τις καθημερινές και αργότερα εσαεί.
Η μητέρα του είχε φυλαγμένο ένα κουτί με γράμματα κάτω από το κρεβάτι της και δεν ήθελε να συζητά με κανέναν γι’ αυτό. Ένα φιλοναζιστικό σάιτ είχε γράψει: «Είναι μαύρος και Εβραίος, θα έπρεπε να παίζει για το Ισραήλ και όχι για την Ιταλία».
«Είμαι Ιταλός, αισθάνομαι Ιταλός, πάντα για την εθνική Ιταλίας θα αγωνίζομαι», θα δήλωνε πολλά χρόνια αργότερα ο Μάριο που επέλεξε οριστικά και αμετάκλητα το «Μπαλοτέλι» για επίθετό του.
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012, όπου οι «ατζούρι» έφτασαν μέχρι τον τελικό, ο νεαρός άσος αφιέρωνε τα γκολ του στη θετή του μητέρα, δείγμα της αγάπης που της έχει.
Κάθε βράδυ του κρατούσε το χέρι για να τον βοηθήσει να κοιμηθεί. Στον αντίποδα, για την κανονική του οικογένεια έχει γράψει δημοσίως: «Αν δεν είχα γίνει ο ποδοσφαιρικός αστέρας Μάριο Μπαλοτέλι, δεν θα είχαν ενδιαφερθεί για την τύχη μου».
Όταν μεταπήδησε στην Μπρέσια είπε ότι «ήταν όνειρο του πατέρα μου να με δει με αυτή τη φανέλα» και πως «η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα από χαρά».
Καριέρα σαν παραμύθι
Από την άσημη Λουμετσάνε άρχισε να μπαίνει στον ποδοσφαιρικό χάρτη, ώσπου στις 2 Απριλίου 2006 πραγματοποίησε ντεμπούτο με την ανδρική ομάδα απέναντι στην Πάντοβα.
Λίγο νωρίτερα «κόπηκε» σε δοκιμαστικά στην Μπαρτσελόνα, αλλά δεν πτοήθηκε. Το 2006 η Ίντερ τον απέκτησε ως δανεικό και έναν χρόνο αργότερα τον έκανε ολότελα δικό της.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Τρία χρόνια στην ομάδα του Μιλάνου, διεθνής με την Ανδρών, άλλα τρία χρόνια στη Μάντσεστερ Σίτι, μετάβαση στη «μισητή» αντίπαλο των «νερατζούρι», τη Μίλαν, έπειτα Λίβερπουλ, Νις, Μαρσέιγ και Μπρέσια.
Από το 2018 αναζητεί σταθερότητα, όμως δεν τη βρίσκει. Ο χαρακτήρας του δεν βοηθά σε αυτό, ασχέτως αν την ίδια χρονιά επανήλθε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για πρώτη φορά μετά το 2014.
Οι εξωαγωνιστικές ιστορίες, οι γκάφες, οι καβγάδες, τα αμφιλεγόμενα περιστατικά; Αμέτρητα… Χρειάζονται ξεχωριστό κεφάλαιο.
Ας αφήσουμε τον Ζοζέ Μουρίνιο να πει μια ενδεικτική ιστορία: «Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο 200 σελίδων για τα δύο χρόνια μου στην Ίντερ με τον Μάριο. Το βιβλίο δεν θα ήταν δραματικό, αλλά κωμωδία.
Θυμάμαι μια φορά όταν πήγαμε να παίξουμε στο Καζάν τη σεζόν 2009-10 στο Champions League. Σε αυτό το ματς είχα όλους μου τους επιθετικού τραυματίες. Είχα μπλέξει πραγματικά και ο Μάριο ήταν ο μοναδικός. Πήρε κίτρινη στο 42ο λεπτό και μετά μπήκαμε στ’ αποδυτήρια για το ημίχρονο.
Ξόδεψα περίπου 14 λεπτά από τα 15 που είχα στη διάθεσή μου για να μιλάω μόνο μαζί του. Του είπα ‘Μάριο, δεν μπορώ να σε βγάλω αλλαγή, δεν έχω επιθετικούς στον πάγκο, οπότε μην ακουμπήσεις κανέναν και παίξε μόνο με την μπάλα. Αν χάσεις την μπάλα, καμία αντίδραση. Αν κάποιος σε προκαλέσει, καμία αντίδραση. Αν ο διαιτητής κάνει ένα λάθος, καμία αντίδραση. Στο 46ο λεπτό δέχθηκε κόκκινη κάρτα».
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ:
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
