To Cobra Kai αναζωπυρώνει την εφηβεία μας (Vid)

Όσοι ζήσαμε ως έφηβοι τη δεκαετία του ’80, το Cobra Kai στο Netflix σήμανε την αναζωπύρωση των αναμνήσεών μας. Τότε που για να δούμε το Karate Kid είτε θα έπρεπε να πάμε στον κινηματογράφο είτε να περιμένουμε τη βιντεοκασέτα στο Video Club. Για να τη δούμε στο βίντεο. Εσείς τα σημερινά παιδιά ξέρετε τι είναι αυτά;

Το Cobra Kai σίγουρα δε μοιάζει με πολλά άλλα sequel. Και ειδικά για το Karate Kid υπάρχουν ζητήματα. Το «2» που είχε θέμα την επιστροφή του κ.Μιγιάγκι στην πατρίδα του, αν και πήγε καλά εισπρακτικά, επί της ουσίας δεν ήταν και ό,τι καλύτερο.

Το «3» με τον… άγριο τύπο με την κοτσίδα ήταν ακόμα χειρότερο σε όλα τα επίπεδα. Το γεγονός ότι εμφανίστηκε κάτι τόσο καλό, μετά από συνεχείς αποτυχίες πιθανότατα να δείχνει πολλά.

Αρχικά, είχα την απορία να το παρακολουθήσω μόνο και μόνο επειδή μου θύμιζε τα… νιάτα μου. Οι πρωταγωνιστές, άλλωστε, ήταν εξαφανισμένοι επί σειρά ετών και με αυτή τη σειρά επέστρεψαν. Δεν πίστεψε κανείς, ειδικά για τον Μάτσιο, ότι θα μπορούσε να παίξει κάτι άλλο εκτός από Karate Kid.

Κι όμως αυτές οι δύο σειρές που είδαμε μας κάνουν να περιμένουμε με… μανία κι αγωνία την 3η. Όχι μόνο επειδή το τέλος αφήνει υποσχέσεις ότι θα δούμε την ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ μας Ελίζαμπεθ Σου. Τον έρωτα της εφηβείας μας.

Εκείνη που ποτέ δε χωνέψαμε ότι θα μπορούσε να ερωτευτεί τον Ντάνιελ Λαρούσο. Δεν μας… πήγαινε, επιμέναμε ότι δεν ταίριαζαν (και σίγουρα η «Άλι» του Καράτε Κιντ θα ταίριαζε μ’ εμάς… στη σκέψη μας).

Την αγαπήσαμε και στο «Κοκτέιλ» και στις «Περιπέτειας μιας Babysitter» και αργότερα στα «Πιράνχας» (κι ας είχε πατήσει τα 50).

Κι αφού παρασυρθήκαμε αρκετά από τον έρωτά μας για την «Άλι» μπορούμε να επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Στο Cobra Kai ο Τζόνι Λόρενς είναι το κεντρικό πρόσωπο… Λαβωμένος ψυχολογικά με επιπτώσεις στη ζωή του, από το ψυχρό πατριό του, τον σκληρό δάσκαλό του που τον καθοδηγούσε λάθος… Φαίνεται ότι κατά βάθος ο Λόρενς κρύβει αισθήματα. Μέσα του «παλεύει» το καλό με το κακό, αλλά ο ίδιος φαίνεται να γνωρίζει καλά τι από τα δύο προτιμά…

Η… εφηβική κόντρα έχει μεταφερθεί και στα… 50+ τους! Μπαμπάδες και οι δύο… Ο μεν ΛαΡούσο με μια «τέλεια οικογένεια». Ο δε Λόρενς με διαλυμένη… Μακριά από το γιό του που εξελίσσεται σε κλεφτρόνι και κακοποιό στοιχείο… Άλλη μια περίπτωση εσωτερικής μάχης του καλού με το κακό.

Συγχωρείστε με πάντως αλλά στο Cobra Kai ο Λόρενς εκτός από κεντρικό πρόσωπο είναι περισσότερο συμπαθής… Μοιάζει αποφασισμένος να παλέψει για να κερδίσει τη ζωή του και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Να νικήσει τα πάθη που τον κυριεύουν.

Ακόμα κι όταν εμφανίζεται ο δάσκαλός του, παρότι ξέρει τον χαρακτήρα του, τον αντιμετωπίζει με ανθρωπιά και σεβασμό… (Και την «πατάει» στο τέλος γιατί έτσι συμβαίνει σε στιγμές αδυναμίας).

Ο Λόρενς μοιάζει περισσότερο κοντά στον μέσο καθημερινό ανθρωπάκο. Το βασανισμένο… Σε αντίθεση με τον ΛαΡούσο που περισσότερο… κακομαθημένος μοιάζει, εκνευριστικά σχολαστικός και «κολλημένος» με τον Λόρενς από τα… σχολικά χρόνια.

Στο τέλος κοντεύουν να τα βρουν… Μέχρι που χορεύουν κιόλας με την παρότρυνση της συζύγου ΛαΡούσο και της υπέροχης Λατίνας μητέρας Μιγκέλ. Που ενώ κάτι πάει να γίνει με τον Τζόνι, στο τέλος διαλύεται! Διότι η αγριάδα και το παράλογο κυριαρχούν της σύνεσης και της λογικής.

Στη σειρά αυτή υπάρχει διαρκής εναλλαγή δράσης. Συνεχόμενη μάχη παθών. Καταστάσεις όχι πρωτόγνωρες όπως π.χ ο σχολικός εκφοβισμός.

Πράγματα που μπορείς να δεις στην καθημερινότητά σου: Όταν τα «θύματα» γίνονται ισχυροί (π.χ το «Γεράκι» και η «Αϊσα») και συμπεριφέρονται πλέον στους πιο αδύναμους με τρόπο τραγικό… Με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονταν ως «θύματα» από τους δυνατότερους.

Τα ίδια ισχύουν και για τον Μιγκέλ… Στη βάση του ένα καλό παιδί που αρκετές φορές παρασύρεται από την ξαφνική του δημοφιλία και την αυτοπεποίθηση που πήρε μέσα από το καράτε και τις νίκες του.

Η «Σαμ», κόρη του Ντάνιελ και της (τέλειας συζύγου) Αμάντα, περνάει τη φάση της προσπαθώντας να κερδίσει την αποδοχή. Ευαίσθητη και σκληρή. Μια «φέρνει» στον πατέρα της και μια στη μητέρα της…  H αντιζηλία της με την Τόρυ (με «υ» όπως επισημαίνει και η ίδια) έχει να κάνει με κυριαρχικά ζητήματα, που αφορούν από ερωτικά θέματα ως αντίστοιχα επιβεβαίωσης. Πιθανότατα και ταξικά…

Ο Ρόμπι είναι μια περίεργη φάση. Εκεί που πας να τον συμπαθήσεις, σκεπτόμενος και πόσο υπέφερε από τον αδιάφορο πατέρα και την (χωρίς λόγια) μητέρα του, αλλάζεις γνώμη… Βγάζει από μέσα του μια τρομερή σκληράδα που πολλές φορές πιστεύεις ότι η αλλαγή του χαρακτήρα του προς το καλύτερο, είναι προσποιητή.

Δε σε… πείθει!

Ίσως αυτή η αθώα φιγούρα του Ντιμίτρι, που μέσα στην αφέλεια του λέει αρκετά σοβαρά πράγματα, να εκφράζει το… μέσο σπασικλάκι κάθε γενιάς. Που όλοι τον συμπαθούν και τον αντιπαθούν, εναλλακτικά, που ποτέ δε θα είναι δημοφιλής αλλά δεν θα προσπεράσει τις όποιες αρχές του.

Πρόκειται για μια συνεχή «μάχη»… Εσωτερική κι εξωτερική. Ο ΛαΡούσο και ο Λόρενς προσπαθούν να νικήσουν τα πάθη τους και να βρουν ισορροπία με τον εαυτό τους. Μέσα τους παλεύει το παρελθόν με το ρεαλισμό, η ειλικρίνεια με την ανάγκη της εκδίκησης (για κανένα λόγο).

Προσπαθούν να βρουν την περιβόητη «balance» που έλεγε στον Ντάνιελ ο κύριος Μιγιάγκι.

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι κανείς δε γεννιέται κακός αλλά σημασία έχει το πώς καθοδηγείται. Ότι δεν υπάρχουν κακοί μαθητές αλλά κακοί δάσκαλοι.

Πάντως η σειρά σε αποζημιώνει… Κι αξίζει!

Φυσικά δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε (και γι’ αυτό την αφήσαμε για το τέλος) μια… κορυφαία φιγούρα του Cobra Kai. Τη γιαγιά του Μιγκέλ… Με τρομερές ατάκες που θυμίζουν διάλογο Ντένης/Φλώρας στους Δύο Ξένους.

Μιλάει πάντα στα ισπανικά κι αντιμετωπίζει τα θέματα με εξαιρετική απλότητα όσο και κυνικότητα… Όπως π.χ στο ραντεβού της κόρης της με τον Λόρενς που πετάει την ατάκα «πρόσεξε με την αφήσεις έγκυο»

ΥΓ: Άλι έρχεσαι;