Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, είναι έργο Φαν’τ Σχιπ

Η κούραση είναι δικαιολογία αλλά όχι και αιτιολογία.

Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Το γυρόφερνε ο Φαν’τ Σχιπ.

Με το Κόσοβο ίσως να έγινε και μη σωστή κατανομή δυνάμεων μια και στο πρώτο ημίχρονο η Εθνική λειτουργούσε σε υψηλό τέμπο, στο δεύτερο έπεσε πολύ.

Η ομάδα παρά τις ευκαιρίες που έκανε στο πρώτο ημίχρονο είναι φανερό πως πάει κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική, ιδιαίτερα σε θέσεις που τοποθετούνται ορισμένοι διεθνείς.

Το γεγονός πως αντιμετώπιζε τη Μολδαβία και το Κόσοβο δε δίνει το δικαίωμα να παίζει δεξιός μπακ ο Χατζηδιάκος.

Παίκτης τίμιος, έτοιμος να υπηρετήσει το εθνόσημο.

Δε φταίει ο παίκτης.

Φταίει ο κόουτς. Και μετά να μπει στη θέση του ο Λαμπρόπουλος.

Ο Μάνταλος τόσα χρόνια που παίζει στην ΑΕΚ δεν μπορεί να παίξει το ίδιο καλά στα άκρα. Και ας προσπαθούν κάποιοι ηθελημένα ή μη (ακόμα και εντός ΑΕΚ) να ξεγελάσουν τη λογική.

Παίκτης άξονα είναι ο Μάνταλος, ένα κοπής 10άρι.

Παρουσία του Μπακασέτα βέβαια θα πει κανείς και που να παίξει.

Πουθενά η απάντηση.

Θα έπρεπε να παίζει ο Φορτούνης σε ένα ιδιότυπο και ευκαιριακό 4-3-2-1 (κάτι σαν 4-3-3) χωρίς ακραίους και ας θυσιάζεται ο Λημνιός.

Επίσης, φανερό πως λείπει αξιόπιστη λύση στο φορ. Καλός ο Φούντας που δεν παίζει και κορυφή-κορυφή, καλός και ο Παυλίδης. Κάνουν φοβερές σεζόν σε Ραπίντ και Βίλεμ αντίστοιχα.

Αλλά στην Εθνική; Στην Εθνική δε βρίσκουν δίχτυα και είναι μεγάλο ζήτημα.

Το γεγονός πάντως πως η Εθνική αγκομαχά με αντιπάλους όπως είναι η Μολδαβία και το Κόσοβο καταδεικνύει και το επίπεδο της.

Για εκεί είμαστε.

Προσπάθειες για upgrade γίνεται αλλά ακόμα είναι φανερό πως έχει δρόμο. Και δεν είναι σίγουρο πως θα τον βρει.