Θεόδ. Νικολαϊδης: Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Δημοσιογράφο

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε που ο αγαπημένος μας Θεόδωρος Νικολαϊδης αποφάσισε να πάρει τα χειρόγραφά του και να ταξιδέψει στον ουρανό.

Ο ΚΥΡΙΟΣ Νικολαϊδης δεν ήταν δημοσιογράφος, αλλά Δημοσιογράφος. Με το «Δ» να είναι κεφαλαίο, να είναι bold για να υποδηλώσει όσα ακριβώς μάθαμε δίπλα του. Όσοι τολμούμε να πούμε ότι είμαστε μαθητές του, ότι δίπλα του μάθαμε να «ταλαιπωρούμε» τη δημοσιογραφία, στο επόμενο λεπτό κοκκινίζουμε. Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να βάλει τον εαυτό του και να υψώσει το ανάστημά του στο μέγεθος του κυρ Θόδωρου; Ντροπή…

Ήταν πάντα εκεί, στο λατρεμένο του «Φως», στο γραφείο του με τα πάμπολλα χειρόγραφα και το σωρό από τις φωτογραφίες να σχεδιάσει την εφημερίδα της επόμενης ημέρας. Σε μια άλλη εποχή, όταν οι εφημερίδες ήταν πανίσχυρες και ο ίδιος ήξερε ΠΑΝΤΟΤΕ τι έπρεπε να κάνει. Και δίπλα του ή μάλλον από κάτω του εμείς. Να «ρουφάμε» όσα μπορούμε από τη σοφία του.

Να τον ακούμε σοφά να μας λέει «πάρτε ρε ένα λεξικό δίπλα σας να μου γράφετε σωστά ελληνικά». Να διαβάζει κάθε τελεία και κάθε λεπτομέρεια της εφημερίδας. Να περνάς από… ιερά εξέταση όταν έχανες ένα θέμα! Όχι για να σε προσβάλει αλλά για να σου τονώσει τον εγωισμό, να σου δείξει ότι «προχωράμε να απαντήσουμε»! Σε κρατούσε σε εγρήγορση. Σε ήθελε «μαχητή»! Αυτός ήταν ο Νικολαϊδης.

Να σου διδάσκει με σοφία ότι δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το «η Πόλις εάλω» μετά από μια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη επί της Εφές. Διότι «δε μπορείς να χρησιμοποιείς για αθλητικό αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη τραγωδία του Ελληνισμού».

Να σου λέει ότι το «Φως» θα πρέπει να έχει το καλύτερο ρεπορτάζ. Όχι μόνο του Ολυμπιακού. Αλλά όλων των ομάδων. Κι ας ήταν/είναι το «Φως» το «Ευαγγέλιο των Ολυμπιακών» όπως το λένε. Ας τολμούσε ο ρεπόρτερ Παναθηναϊκού να χάσει είδηση ή να μη αναδείξει ένα ΘΕΤΙΚΟ γεγονός στον Παναθηναϊκό και θα σας έλεγα εγώ.

Αν ήταν Ολυμπιακός; Ήταν τόσο Ολυμπιακός όσο ένα εκατομμύριο οπαδοί του μαζί. Αλλά πάνω απ’ όλα ήταν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Και είχε ιερά υποχρέωση στον κόσμο που τον διάβαζε…

Θυμάμαι, πιτσιρικάς ακόμα, ούτε 25 ετών, που με φώναξε στο γραφείο του για να με συμβουλέψει για το πώς θα διαχειριστούμε τη μεταγραφή του Ντόμινικ Γουίλκινς. «Κοίταξε, ο Παύλος έδωσε του κόσμου τα λεφτά. Θα τον ανυψώσεις, θα τον αποθεώσεις γιατί το αξίζει. Πήγαινε τώρα μέσα και θέλω ρεσιτάλ».

Η γραφομηχανή άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα για το ρεσιτάλ που ζήτησε ο κυρ-Θόδωρος. Διότι όταν άκουγες έναν ΚΟΛΟΣΣΟ της Δημοσιογραφίας όπως ο ΚΥΡΙΟΣ Νικολαϊδης να προσδοκά ρεσιτάλ από εσένα, έπρεπε να του δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου.

Είναι ο ίδιος κυρ Θόδωρος που μας μάζευε τα μεσημέρια να πάμε να μας κάνει το τραπέζι. Και να παραγγέλνει, να παραγγέλνει, να παραγγέλνει…

Είναι ο ίδιος κυρ Θόδωρος που μας έκανε εγωιστές. Να μη συμβιβαζόμαστε με την «ήττα» αλλά να πηγαίνουμε για την επόμενη νίκη.

Είναι ο κυρ Θόδωρος που όταν έφυγε, σαν σήμερα το 2017 πήρε μαζί του και μια πανέμορφη εποχή της δημοσιογραφίας. Δεκατρία χρόνια μετά από έναν άλλο ΜΕΓΑΛΟ, τον Κλεομένη Γεωργαλά της Αθλητικής Ηχούς, στις 31 Οκτωβρίου του 2003.

Η κληρονομιά του κυρ Θόδωρου συνεχίζεται. Με το «Φως» πάντα στα περίπτερα αλλά και στην ηλεκτρονική του μορφή. Οι άξιες κόρες του, Μαρία και Όλγα, είναι τόσο σεμνές όσο ήταν κι εκείνος… Που από το Νοέμβριο του 2019 έχει δίπλα του στον  ουρανό και την αγαπημένη του, Ειρήνη. Τη «μεγάλη κυρία» την «αρχόντισσα» του «Φωτός».

Ελπίζουμε να αισθάνεται υπερήφανος, εκεί ψηλά, για όσους θητεύσαμε δίπλα του. Κι ας διαφωνούσαμε σε συζητήσεις. Άλλωστε δεν ήταν από εκείνους που δεν σε άκουγαν.

Αλλά η εφημερίδα του, η αγάπη του, η ψυχή του ήταν ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ…

Και να ξέρετε: Ποτέ μα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δε θα σου έλεγε τι να γράψεις και τι όχι… Ο Νικολαϊδης δεν είχε τέτοια.

Λείπεις κυρ-Θόδωρε. Λείπεις… Κι ας ήσουν πάντα μακριά από τη δημοσιότητα.

Γιατί όπως έλεγες ο δημοσιογράφος δεν αποτελεί είδηση! Που να το καταλάβει αυτό η νέα γενιά που πιστεύει ότι αποτελεί επίκεντρο της είδησης