Πώς θα ξαναγίνουμε «Ζορμπάδες»;

Απαραίτητα τα εισαγωγικά στον τίτλο. Ο ζορμπάς δεν έχει συνδεθεί απαραίτητα με αξιέπαινες ενέργειες. Ο «Ζορμπάς», όμως, είναι η επιτομή του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Ασχέτως αν στα στενά όρια της μουσικής νόρμας, αυτό το έργο μετατράπηκε σε κιτς επανεκτελέσεις και φθηνές διαφημίσεις.

Είναι το μοναδικό ελληνικό μουσικό παράγωγο που αντιλαμβάνεται κανείς από τις πρώτες δύο… συλλαβές του μπουζουκιού. Από αυτό το «του-ρουμ». Τόσο πολύ έχει μπολιαστεί μέσα σε όλους όσοι έχουν τη στοιχειώδη επαφή με τον πολιτισμό.

Για τον οικουμενικό, τον ακούραστο, τον… χαοτικό Μίκη Θεοδωράκη, δεν υπάρχουν πολλοί σ’ αυτόν τον κόσμο που θα μπορούσαν να προσεγγίσουν την αξία του μέσα σε λίγες αράδες.

Εν ζωή βρίσκονται αρκετοί ακόμη μεγάλοι συνθέτες, στιχουργοί κ.τ.λ. Τους γνωρίζουν στο εξωτερικό, έχουν εκπροσωπήσει και συνεχίζουν να εκπροσωπούν τον ελληνικό πολιτισμό. Και πάντα θα αναδεικνύονται νέοι άνθρωποι με ταλέντο και μεράκι για να βαδίζουν στα ίχνη τους. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Θα αντιληφθούμε την αξία τους; Θα τους στηρίξουμε; Θα ξεφύγουμε πια από τα υποπροϊόντα, τη φθήνια και το junk σε όλα τα επίπεδα;

Η Ελλάδα χρειάζεται μία επανεκκίνηση εδώ και δεκαετίες. Άλλα κράτη πορεύονται π.χ. με τη βαριά βιομηχανία. Η Ελλάδα πάντα πορευόταν με τον πολιτισμό. Όταν δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχει και -πραγματική- Ελλάδα. Είθε το βιολογικό «φευγιό» του Μίκη Θεοδωράκη να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Θα το ήθελε πολύ τόσο εκείνος όσο και όλοι οι «Ζορμπάδες» αυτού του τόπου που θα  συναντήσει.

Διαβάστε ακόμη:

Μίκης Θεοδωράκης: Μεσίστιες οι ελληνικές σημαίες για το δυσαναπλήρωτο κενό

Μίκης Θεοδωράκης: Η συναυλία στην Τουρκία που άφησε εποχή

Μίκης Θεοδωράκης – Άντονι Κουίν: Η συναυλία στο Μόναχο που έγραψε ιστορία