Σαν σήμερα: Γεννιέται ο Γιώργος Κούδας, ο «Μεγαλέξανδρος» του ΠΑΟΚ

Σαν σήμερα: Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Νοεμβρίου του 1946, όταν στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στον Άγιο Παύλο, γεννήθηκε ένα παιδί που έμελλε να σημαδέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο όσο λίγοι.

Ο Γιώργος Κούδας ήρθε σαν σήμερα στον κόσμο πριν από ακριβώς 75 χρόνια και ήταν το δεύτερο παιδί του Γιάννη και της Ελευθερίας Κούδα.

Ένα μεγάλο και ξεχωριστό κεφάλαιο τόσο για τον ΠΑΟΚ, στον οποίο αγωνίστηκε για 21 ολόκληρα χρόνια όσο και γενικότερα για τον ελληνικό αθλητισμό.

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης και πλούσιας καριέρας του κατάφερε να κάνει τους πάντες να του υποκλιθούν κατορθώνοντας να χαρακτηριστεί ως ο «Μεγαλέξανδρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Στα δεκάξι του χρόνια, ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερνε να αρπάξει τον χαλινό της μάχης στη Χαιρώνεια μπροστά στα συγκινημένα μάτια του πατέρα του. Από παιδί είχε ξεκινήσει ήδη την δική του εκστρατεία προς την απόλυτη καταξίωση, κάμπτοντας τις αντιρρήσεις του πατέρα του, που προσπαθούσε μάταια να του αποβάλλει το μικρόβιο. «Από το ποδόσφαιρο κανείς δεν είδε χαΐρι» συνήθιζε να του υπενθυμίζει, αλλά το μυαλό του μικρού Γιώργου ταξίδευε απερίσπαστο στην πλατεία της Παλιάς Λαχαναγοράς, η οποία ήταν η πρώτη που φιλοξένησε το πηγαίο ταλέντο του.

Ο μικρός μετατράπηκε γρήγορα στον μπαλαδόρο που μάγευε τους οπαδούς στην Τούμπα και εργαζόταν για να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα. Ήταν άριστος τεχνίτης της μπάλας, πολύ καλός οργανωτής και εξίσου καλός σκόρερ. Οι περίτεχνες ενέργειές του τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ όπου αγωνίστηκε από το 1963 έως το 1984. Είχε αρχίσει όμως να παίζει μπάλα ως ποδοσφαιριστής του δικέφαλου στα εφηβικά του χρόνια και συγκεκριμένα από το 1958.

«Γεννήθηκα φτωχός, μετά τον πόλεμο. Δύσκολα χρόνια αυτά», λέει σε παλιότερη συνέντευξη του ο Γιώργος Κούδας. «Πρέπει να τα θυμόμαστε, ώστε να πάμε καλύτερα. Όπως το ποδόσφαιρο, έτσι και η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας με γίγαντες. Όταν μπαίνεις στο Κολοσσαίο πρέπει να είσαι έτοιμος να παλέψεις και να είσαι αισιόδοξος. Κάποιοι μας λένε “αυτά είναι πολιτική. Μα όλα είναι πολιτική!»