Παναθηναϊκός: Χαμπάρι δεν πήραν

Στην πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στο Βερολίνο για έναν αγώνα κόντρα στην Άλμπα όμως τίποτα δεν επιβεβαιώνει την παρουσία των «πράσινων» εκεί.

Ήταν όντως παρών ο Παναθηναϊκός (συνολικά) στο Βερολίνο; Αν εξαιρέσεις τους οπαδούς του που ξελαρυγγιάστηκαν στην εξέδρα, δεν υπήρξε κάτι άλλο που να υποδηλώνει την παρουσία της ομάδας. Ειδικά το τελευταίο (η «ομάδα») παίρνει μεγάλη συζήτηση.

Εντάξει. «Είναι νωρίς, θα στρώσουν στο μέλλον, πρέπει να συνέλθουν» κτλ, θα ακουστούν από συγκεκριμένους οι οποίοι είτε αγνοούν είτε παρασύρονται από το συναισθηματισμό τους είτε δεν πρέπει να δουν την αλήθεια. Το «επιβάλλεται να ξυπνήσετε» αποτελεί απλώς μια περιγραφή και όχι προϊόν διερεύνησης. Άντε και προτροπή.

Το θέμα είναι αν έχουμε πειστεί ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακούσει ακόμα το «ξυπνητήρι» ή δεν έχει πολλά και δομικά θέματα στο ρόστερ του. Το να μπαίνει κατά τέτοιο τρόπο στο Βερολίνο και να είναι αξιοθρήνητος γενικά, δεν τιμά ούτε τους παρόντες, πολύ δε περισσότερο το παρελθόν.

Οι «πράσινοι» ήταν ένα θλιβερό συνονθύλευμα που προσπαθεί να επιβάλλει κανόνες του ’90 στο μπάσκετ του 2022! Μια εικόνα ξεπερασμένη και διαλύθηκε από μια ομάδα που δεν κάνει τίποτε άλλο πέρα από το αυτονόητο: Παίζει σύγχρονο μπάσκετ, παίζει στα όριά της, διασκεδάζει και χαίρεται το παιχνίδι.

Και για να μη ξεχνιόμαστε, μια ομάδα που είχε τέσσερις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ απουσίες. Οι δύο αφορούν στην περιφέρεια (Λο και Σμιθ) αλλά ο Ταμίρ Μπλατ φρόντισε να τα καλύψει όλα και να ξεχαρβαλώσει την άμυνα (την ποια;) του Παναθηναϊκού. Ο Λουκ Σίκμα προφανώς ένας από τους παίκτες με το υψηλότερο μπασκετικό IQ στην Euroleague έκανε ακόμα ένα μεγάλο παιχνίδι.

Οι υπόλοιποι υπηρέτησαν ακριβώς αυτή τη φιλοσοφία που πρεσβεύει η ομάδα: Που «έχτισε» ένα ξεκάθαρο στυλ και το ακολουθούν. Το έφτιαξε ο Ρενέσες και υπήρξε μια λογική συνέχεια από τον Γκονζάλες με έναν κορμό που παραμένει αναλλοίωτος και με την απόκτηση παικτών οι οποίοι διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Πως λέμε Παναθηναϊκός; Καμία σχέση. Για να καταλάβετε

Καμία συνέχεια, καμία λογική, κάθε χρόνο έχουμε και Kinder έκπληξη (σ.σ δεν είναι τοποθέτηση προϊόντος) διοικητικά, αγωνιστικά, προπονητικά. Το μόνο που παραμένει σταθερό, αλλά όχι υγιές, είναι η «προτεραιότητα» σε κάτι που ονομάζουν «επικοινωνία» το οποίο όμως καταργεί την έννοια της λέξης αφού προσδοκά να διαψεύσει τη λογική.

Εδώ κι αρκετά χρόνια ο Παναθηναϊκός επιδίδεται σε ένα «στηρίξτε, μη μιλάτε, θα δείτε μετά». Μα δεν είπε ποτέ κανείς ότι ο κόσμος δεν αγαπά την ομάδα. Αν «στήριξη» είναι να μη γίνεται κριτική στα κακώς κείμενα και να αποδεχτούν ότι το «μοντέλο» (λέμε τώρα…) του Παναθηναϊκού δεν είναι ξεπερασμένο ενώ έχει περισσότερες πιθανότητες να αποδειχθεί αναποτελεσματικό αντί για το αντίθετο (που θα ήταν και το επιθυμητό) τότε θα πρέπει να καταφύγουν στην ορολογία μήπως και τους βοηθήσει να αλλάξουν άποψη.

Λέγαμε λοιπόν- έτσι για να το πάμε απλά- πριν τον αγώνα ότι η Άλμπα πετυχαίνει κατά μέσο όρο 90 πόντους. Πέτυχε 94 και μάλιστα σαν σε προπόνηση.

Επίσης λέγαμε ότι έχει κατά μέσο όρο 26 ασίστ. Μοίρασε 24! Σε συνδυασμό με τα μόλις 7 λάθη καταλαβαίνετε ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν απέτυχε απλώς, αλλά δεν υπήρχε.

Λέγαμε ότι σουτάρουν καλά, ειδικά στην έδρα τους: 13/27 τρίποντα.

Φοβάμαι να σκεφτώ τι θα είχε γράψει το κοντέρ αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε ένα αξιοσέβαστο 41% στα τρίποντα (9/22) αφού τα δίποντα ήταν θλιβερά (12/39) τα λάθη περισσότερα από τις ασίστ (15/14) και προσθέστε και τις δέκα χαμένες βολές.

Απ’ εκεί και πέρα δε μπορώ να εξηγήσω το λόγο που «τιμωρείται» ένας παίκτης που βάζει τη μπάλα στο καλάθι.

Ο Άντριου Άντριους είχε 13 πόντους σε ένα δεκάλεπτο (στο δεύτερο όταν οι «πράσινοι» πέτυχαν 24). Παρόλ’ αυτά ο Ράντονιτς επέλεξε μια ακατανόητη πεντάδα για την έναρξη της 3^ης περιόδου (Μποχωρίδης- Πονίτκα- Παναγιώτης Καλαϊτζάκης- Γουίλιαμς και Παπαγιάννης)

Στα πρώτα 3’24’’ του τρίτου δεκαλέπτου η Άλμπα έκανε ένα 7-0 και ξέφυγε 50-33! Ο αγώνας είχε «πετάξει» και όταν ο Ράντονιτς έκανε τις δύο αλλαγές δε μπορούσε να αλλάξει κάτι. Το σερί των Γερμανών έφτασε στο 17-0, το σκορ στο 60-33, ο διασυρμός ήταν κοντά και στο διάστημα αυτό οι «πράσινοι» είχαν 0/10 σουτ συνολικά, όλα υπό τραγικές προϋποθέσεις με την έννοια ότι δεν ήταν προϊόν κανονικού παιχνιδιού.

Η αλήθεια είναι ότι στον Παναθηναϊκό πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ΔΕΝ έχουν χρόνο, όπως συνηθίζουν να λένε. ΔΕΝ είναι νωρίς, επίσης. Διότι το θέμα δεν είναι ο χρόνος που απαιτείται για να «δέσουν» οι παίκτες αλλά οι σοβαρές αμφιβολίες για το αν το υπάρχον υλικό μπορεί να φτάσει σε αυτό.

Και κάτι τελευταίο: Το θέμα της «ανάδειξης νέων παικτών» που διαλαλούσε ο Πεδουλάκης προφανώς και είναι συζητήσιμο, επίσης. Δε ξέρω πόσο ωφελεί τους Καλαϊτζάκηδες ο τρόπος που χρησιμοποιούνται, δε ξέρω αν ο Μαντζούκας μπαίνει με πλάνο ή με το λογική «να πούμε ότι τον βάλαμε»! Για τον Χουγκάζ δε γράφω λέξη, είναι προφανές ότι ΔΕΝ τον πιστεύουν αφού δε σκέφτηκαν ότι μπορεί να παίξει ούτε και χθες στο -30.