Παναθηναϊκός: Κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να κάνει

Στο Τελ Αβίβ ανέκαθεν ο Παναθηναϊκός (όπως και κάθε ομάδα) είχε δύσκολη αποστολή. Η Μακάμπι πάντα είναι επικίνδυνη στο «σπίτι» της, πάντα παίρνει ενέργεια από τον κόσμο και ειδικά αν σε βάλει στο παιχνίδι της- λίγο πολύ «τρελό» ως απρόβλεπτο- τότε δύσκολα την «σκαπουλάρεις».

Θεωρητικά οι «πράσινοι» είχαν ένα θετικό πρώτο μέρος, με 42 πόντους στην επίθεση, με 7/13 τρίποντα και 12 ασίστ. Θεωρητικά, όμως.

Στην πράξη, είχαν δεχθεί 47, είχαν κάνει 12 λάθη, έπαιζαν στο ρυθμό που βόλευε την Μακάμπι και φυσικά αυτό δε μπορούσε να τους πάει ιδιαίτερα μακριά! Ξέχωρα από το γεγονός ότι τα προβλήματα ήταν φανερά: Στατικότητα στην επίθεση, περισσότερες ατομικές πρωτοβουλίες κι εμπνεύσεις, καμία παρέμβαση από τον πάγκο, ανύπαρκτη άμυνα.

Ο Παναθηναϊκός έπαιζε ένα εντελώς «αδιευκρίνιστο μπάσκετ» και γι’ αυτό επέλεξα να βάλω «τίποτα και πάλι» στον τίτλο μου για τον αγώνα. Ακριβώς επειδή οι «πράσινοι» δε μας έχουν δείξει μέχρι τώρα, τι είδους μπάσκετ θέλουν να παίξουν.

Στο τέλος του αγώνα, τα 15 επιθετικά ριμπάουντ αλλά και οι 19 πόντοι που είχε πάρει η Μακάμπι από λάθη αντιπάλου ήταν χαρακτηριστικά στατιστικά στοιχεία. Μαζί με τους πόντους μέσα από το «ζωγραφιστό» (44 έναντι 16).

Ο Ράντονιτς για ακόμα έναν αγώνα έδειξε αρκετά μπερδεμένος και προσωπικά έχω αρκετά ερωτηματικά για το αν θα «ξεμπλέξει» ή αν θα «μπλεχτεί» περισσότερο με την ένταξη του Ντουέιν Μπέικον. Θα πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση διαφορετικά και σωστά αλλά με όσα έχει δείξει ως τώρα θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω αρκετές αμφιβολίες.

Ξέχωρα από το ότι δεν υπάρχει απάντηση ούτε λογική στο γιατί ο Άντριους ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ αφού δεν είχε σκοπό να τον χρησιμοποιήσει ενώ είναι προφανές ότι θα αποχωρήσει με την είσοδο του Μπέικον. Τι σκέφτηκε ο κόουτς του Παναθηναϊκού; Μην τυχόν και παίξει καλά και του δημιουργήσει κι άλλα ζητήματα;

Σε κάθε περίπτωση το 1-4 στην Euroleague δεν είναι καλό ρεκόρ.

Πολύ δε περισσότερο προβληματίζει το ότι ο Παναθηναϊκός δε βελτιώνεται και δείχνει μπερδεμένος.

Αν σταθούμε στην άνοδο του Παπαγιάννη και στη χρησιμότητα του Πονίτκα (που δεν παύει να είναι ένας καλός ρολίστας και είναι τεράστιο λάθος να τον εκτιμά κάποιος ως κάτι περισσότερο) υπάρχουν αρκετά ζητήματα που προβληματίζουν.

Ο Ντέρικ Γουίλιαμς ήταν για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα πολύ παραγωγικός αλλά παίζει με εμπνεύσεις και εκτός λογικής! Μπορεί να συνεχιστεί αυτό για πάντα;

Ο Μάριους Γκριγκόνις είναι ξεκάθαρα εκτός ομάδας, αλλά δε ξέρω αν αυτό είναι περισσότερο δικό του θέμα ή έχει να κάνει με τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα. Ο Λιθουανός αναδεικνύεται μέσα από το παιχνίδι της ομάδας, δε θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του να γίνει Ντόντσιτς.

Ο Πάρις Λι αρκετές φορές χάνει το μυαλό του, ο Γκουντάιτις είναι «μαύρη τρύπα» στην άμυνα, ο Γουόλτερς μόλις μπήκε, αλλά σε κάθε περίπτωση οι «πράσινοι» δεν έχουν δείξει τι πραγματικά θέλουν να κάνουν.

Η έλευση του Μπέικον αντιμετωπίζεται θετικά, βέβαια αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ένας παίκτης, όσα παραπάνω κι αν δώσει, δε μπορεί να αλλάξει ριζικά την εικόνα μιας ομάδας. Επιμένω σε αυτό που είχα γράψει ότι «δεν υπάρχουν «διδακτικές ήττες» αλλά «διδακτικά καλοκαίρια» στον τρόπο που γίνεται ο σχεδιασμός» μετά τον αγώνα με την Μονακό κι αυτό είναι προφανώς το μεγάλο θέμα.

Οι «πράσινοι» βρίσκονται με ένα σωρό ξένους, να προσπαθούν να φτιάξουν κάτι μετά από 5 αγωνιστικές στην Euroleague και με το «πλάνο εξέλιξης» των Ελλήνων (που περήφανα είχε δηλώσει ο Πεδουλάκης) να περνά σε δεύτερη μοίρα αφού πρέπει να «σωθεί η χρονιά». Δε ξέρω τι θεωρείται «σώσιμο» για τον Παναθηναϊκό κι αν είναι πιο χρήσιμο το αγωνιστικό αποτέλεσμα μιας χρονιάς ή το να εξασφαλίσουν το μέλλον.