Έριξαν βαγόνια τρένου στον Ισθμό της Κορίνθου φεύγοντας για να προκαλέσουν ζημιά

Τον Οκτώβριο του 1944, καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούσαν από την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους εκτεταμένες καταστροφές. Μία από τις πιο θεαματικές πράξεις τους ήταν η ανατίναξη της Διώρυγας της Κορίνθου, ενός ζωτικού ναυτικού περάσματος που ένωνε τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο. Η στρατηγική τους ήταν απλή αλλά καταστροφική: κατέστρεψαν τις γέφυρες και έριξαν μέσα στη διώρυγα βαγόνια τρένου, σιδηροδρομικές ράγες και τεράστιες ποσότητες μπάζων, προκαλώντας ζημιές που θα καθιστούσαν αδύνατη τη χρήση της για χρόνια.

Η Διώρυγα της Κορίνθου, που είχε ολοκληρωθεί το 1893, ήταν ένα από τα σημαντικότερα τεχνικά έργα της νεότερης Ελλάδας. Ο σχεδιασμός της επέτρεπε στα πλοία να αποφεύγουν τον μακρύ και επικίνδυνο περίπλου της Πελοποννήσου, εξοικονομώντας πολύτιμο χρόνο στις θαλάσσιες μεταφορές. Αυτό την έκανε σημαντικό κόμβο τόσο για το ελληνικό όσο και για το διεθνές εμπόριο. Κατά την κατοχή, οι Γερμανοί είχαν αξιοποιήσει τη στρατηγική της σημασία, κατασκευάζοντας πρόχειρες γέφυρες για να διευκολύνουν τις μετακινήσεις των στρατευμάτων τους. Όταν όμως ήρθε η ώρα της αποχώρησης, αποφάσισαν να την αχρηστεύσουν πλήρως.

Οι εκρήξεις που προκάλεσαν στις γέφυρες και τα τοιχώματα της διώρυγας δημιούργησαν τεράστιες κατολισθήσεις, με 600.000 κυβικά μέτρα χώματος να καταρρέουν μέσα στο κανάλι. Παράλληλα, έριξαν μέσα στη διώρυγα 130 σιδηροδρομικά οχήματα, 6 ατμομηχανές και δεκάδες τόνους σιδηροτροχιών, σχηματίζοντας ένα τεράστιο τεχνητό φράγμα. Ο στόχος ήταν να γίνει η διώρυγα μη λειτουργική και να εμποδιστεί η χρήση της από τους Συμμάχους ή τις ελληνικές δυνάμεις.

Οι συνέπειες της καταστροφής ήταν άμεσες και καταστροφικές. Η ναυσιπλοΐα στην περιοχή διακόπηκε εντελώς, επιβαρύνοντας σοβαρά το εμπόριο και τις μεταφορές. Για σχεδόν τέσσερα χρόνια, τα πλοία αναγκάζονταν να κάνουν τον περίπλου της Πελοποννήσου, αυξάνοντας σημαντικά το κόστος και τον χρόνο ταξιδιού. Οι εργασίες αποκατάστασης ξεκίνησαν το 1947 με διεθνή βοήθεια και αμερικανική υποστήριξη σε μηχανήματα και τεχνική τεχνογνωσία. Χρειάστηκε να απομακρυνθούν όλα τα συντρίμμια, να ανακατασκευαστούν οι γέφυρες και να καθαριστεί το κανάλι, προτού τελικά η διώρυγα ανοίξει ξανά στη ναυσιπλοΐα τον Ιούλιο του 1948.

Η καταστροφή και η αποκατάσταση της Διώρυγας της Κορίνθου αποτελούν μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της τακτικής των Γερμανών να αφήνουν πίσω τους ερείπια και χάος, καθώς και της προσπάθειας των Ελλήνων να ανακάμψουν από τον όλεθρο του πολέμου. Σήμερα, η διώρυγα παραμένει σε λειτουργία, αποτελώντας έναν σημαντικό ναυτικό διάδρομο, αλλά και ένα ιστορικό μνημείο που υπενθυμίζει τις δοκιμασίες που πέρασε η χώρα