Μέσι – Ρονάλντο: Ένα τρόπαιο, βαρύτιμο όσο όλη τους η κληρονομιά

Πρόκειται για το πιο ισχυρό δίπολο που έχει βιώσει το ποδόσφαιρο ποτέ σε μια εποχή. Για αυτό ευθύνονται πολλά περισσότερα πράγματα από την καθαρά ποδοσφαιρική τους αξία, όμως τίποτα δεν μπορεί να αφαιρέσει ένταση από το απόλυτο debate: Λιονέλ Μέσι ή Κριστιάνο Ρονάλντο; Ρονάλντο ή Μέσι;

Ποιος είναι η κορυφαίος; Αυτός που έχει τις περισσότερες Χρυσές Μπάλες, τα περισσότερα Champions League, τα περισσότερα γκολ ή τρόπαια; Ο… φίλαθλος λαός αρέσκεται στο να διχάζεται, να κρίνει και (πιστέψτε μας) για το δίλλημα Ρονάλντο ή Μέσι έχει απάντηση και προτίμηση ακόμα και ο πιο απίθανος, άσχετος με το ποδόσφαιρο άνθρωπος που θα παρακολουθήσει όμως έναν αγώνα τους στο Μουντιάλ. Γιατί είναι οι καλύτεροι, γιατί στην τελική όταν ο Μέσι και ο Ρονάλντο παίζουν, πάντα κάτι συμβαίνει. Κάτι που ξεπερνά τα στενά ποδοσφαιρικά όρια.

Στη Ρωσία, λοιπόν, οι δυο τους θα διεκδικήσουν τις πιθανότητες που έχουν για το απόλυτο τρόπαιο που μπορούν να σηκώσουν με το εθνόσημο. Εκείνο που δημιουργεί μύθους και μετατρέπει ονόματα σε αθάνατα στην ιστορία. Οχι όμως γι’ αυτό. Ο δικός του σκοπός, σε ένα ακόμα Μουντιάλ δεν είναι να γίνουν θρύλοι. Αυτό το έχουν ήδη πετύχει. Οχι με τα όσα έχουν να επιδείξουν εκπροσωπώντας τις χώρες τους. Αυτή είναι μια ιστορία με πολύ δράμα και λίγη χαρά. Και για τους δύο.

Πλέον έχοντας πατήσει τα πρώτα τους -άντα, συμμετέχουν ίσως στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας τους ή τουλάχιστον στο τελευταίο που πραγματικά μπορούν να ισχυριστούν πως Αργεντινή και Πορτογαλία αντίστοιχα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτούς. Είναι δική τους η ευθύνη. Και στην επιτυχία και στην αποτυχία. Πάνω κι από τη συλλογική επιτυχία όμως, είναι ένα Μουντιάλ που θα έρθει να προστεθεί στις πιο τέλειες καριέρες που έχει γνωρίσει το ποδόσφαιρο.

Κι όμως αυτοί οι άριστοι με τις εθνικές τους δείχνουν πιο θνητοί από ποτέ. Ο Αργεντινός να αποτυγχάνει συνεχώς και ο Πορτογάλος να τραυματίζεται την πιο κρίσιμη ώρα, χάνοντας την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα δυνατό highlight στην διεθνή του καριέρα.

Αυτό το Μουντιάλ δεν διαφέρει σε πολλά με τα προηγούμενα, έχει όμως κάτι το μοναδικό. Τη δυνατότητα να δώσει επιτέλους την απάντηση στο αιώνιο ποδοσφαιρικό debate. Η κοινή τους πορεία μέσα στο χρόνο με το εθνόσημο, φτάνει σε ένα τέλος.

 

Η αρχή

Αν σήμερα τα ονόματα των Ρονάλντο και Μέσι είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν σκέφτεται Πορτογαλία και Αργεντινή, το ίδιο δεν διαφαινόταν στις πρώτες τους εμφανίσεις με τις εθνικές τους. Ο Κριστιάνο γηραιότερος γαρ, έκανε το πρώτο βήμα στον κόσμο των «μεγάλων» τον Αύγουστο του 2003, σε ένα φιλικό με το Καζακστάν. Ολιγόλεπτη εμφάνιση, όχι όμως μικρότερη σε διάρκεια από τα 43 δευτερόλεπτα του Λέο σε ένα φιλικό στην Ουγγαρία δύο χρόνια μετά. Προσπαθώντας να αποφύγει έναν σκληρό αμυντικό, τον βρήκε στο πρόσωπο με αγκωνιά, κόκκινη στα 43 δευτερόλεπτά. Οι συμπαίκτες του τον βρήκαν να κλαίει αποδυτήρια. Ο πιτσιρικάς ένιωσε πως είχε απογοητεύσει ένα ολόκληρο έθνος που περίμενε να δει πως και πως το παιδί θαύμα. Πού να ήξερε τότε πόσο ασήμαντο θα του φαινόταν αυτό το περιστατικό σε μερικά χρόνια…

Τα άγουρα χρόνια

Η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε ο Ρονάλντο ήταν το Euro του 2004. Οι Πορτογάλοι δεν συμπεριλαμβάνονταν μεν στα φαβορί για το τρόπαιο, διέθεταν όμως μια από τις πιο ταλαντούχες γενιές τους. Έπεσαν όμως πάνω στην Εθνική μας. Ο 18χρονος CR7 σκόραρε το πρώτο του διεθνές γκολ στην πρεμιέρα, ήταν όμως μόνο η μείωση στο 2-1 από την Ελλάδα. Προάγγελος του τελικού. Εκείνη βέβαια η Πορτογαλία διέθετε Φίγκο, Ρούι Κόστα, Ντέκο και… λοιπούς. Εκείνος ήταν το ταλέντο που ερχόταν. Ξανασκόραρε στον ημιτελικό με την Ολλανδία και μπήκε στην ενδεκάδα της διοργάνωσης; Ποιος θυμάται αυτό όμως και όχι το κλάμα του τελικού; Το όνειρό του, μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Η πρώτη τους κοινή διοργάνωση ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Η πορεία της Πορτογαλίας μέχρι τους «4» αντέγραψε εκείνη του Euro, αποκλείοντας Αγγλία και Ολλανδία. Ο Ρονάλντο είχε γίνει ήδη σταρ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω στην ομάδα του ώστε να υπερκεράσει το εμπόδιο της Γαλλίας του Ζιντάν.

Παρόμοια άδοξα έληξε και η πρώτη εμπειρία του Μέσι στο Μουντιάλ. Σε μια Αργεντινή με Ρικέλμε, Κρέσπο, Τέβες και τόσους άλλους αστέρες, ουδείς είχε την απαίτηση από τον 18χρονο να ηγηθεί. Πέτυχε ένα γκολ και έδωσε μία ασίστ, όμως την κρίσιμη ώρα δεν έκανε τη διαφορά στα προημιτελικά, όπου η «αλμπισελέστε» ηττήθηκε από την διοργανώτρια Γερμανία.

Κι αν στη Γερμανία, το «δεν πειράζει» ίσως ακούστηκε πίσω στο Μπουένος Άιρες, αυτό που υπέστη η Αργεντινή στο Κόπα Αμέρικα του 2007, ήταν η απόλυτη πανωλεθρία. Ήττα από την Βραζιλία με 3-0 σε διοργάνωση που διεξαγόταν στην έδρα της. Δύο χαμένοι τελικοί. Πρώτη μεγάλη απογοήτευση του Μέσι. Νέοι ήταν, θα έρχονταν οι ευκαιρίες, η κοινή επωδός.

 

Η μαεστρία του να ηγείσαι

Τα χρόνια περνούσαν, το στάτους του Κριστιάνο Ρονάλντο στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι συνέχισε να μεγαλώνει και επιτομή όλων ήταν η μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έγινε ο ακριβότερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο και ταυτόχρονα αρχηγός στην εθνική ομάδα, όμως παρότι η επιρροή αυξήθηκε, οι επιτυχίες δεν ήταν ανάλογες με το εθνόσημο. Ο Κριστιάνο (αργά ή) γρήγορα κατάλαβε πως σε αυτό το επίπεδο δεν μπορείς να κερδίζεις μόνος σου. Η πορεία της Πορτογαλίας στα μεγάλα τουρνουά, ήταν ταυτόσημη, σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Όποτε συναντούσε τον πρώτο σοβαρό αντίπαλο, αποκλειόταν. Στο Euro 2008 από την Γερμανία, στο Μουντιάλ του 2010 από την Ισπανία, όπως στο Euro δύο χρόνια αργότερα.

Μια μικρή παρηγοριά ήταν η ατυχία στα νοκ άουτ. Όλοι οι αποκλεισμοί ήρθαν από φιναλίστ. Ωστόσο τέτοια εξήγηση ποτέ δεν είναι αρκετή για έναν γεννημένο νικητή όπως εκείνος. Το Euro 2012 σηματοδότησε τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας στην εθνική, στην οποία ο 27χρονος πια Ρονάλντο δεν είχε να επιδείξει τίποτα περισσότερο από τον… 18χρονο.

Η επόμενη ευκαιρία του Μέσι με την Αργεντινή μετά την τραγωδία του 2007, ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Εκείνος προερχόταν από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, στην οποία με την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα είχε κατακτήσει επτά τρόπαια. Το «πάντρεμα» του νέου ειδώλου με το παλιό, το πρώτο, τον Μαραντόνα στον πάγκο, φάνηκε καλή ιδέα στους Αργεντινούς. Δεν ήταν. Ο αποκλεισμός στα προημιτελικά από την Γερμανία ήρθε απλώς ως φυσική εξέλιξη μιας κακοστημένης ομάδας. Εκεί άρχισαν οι πρώτες μουρμούρες πως ο «πούλγα» αποδίδει μόνο στο προστατευμένο «μπλαουγκράνα» περιβάλλον. Η δική του αποτυχία είχε διαφανεί από τους ομίλους όπου δεν κατάφερε να σκοράρει καν. Ιγουαΐν και Τέβες οδήγησαν την «αλμπισελέστε» μέχρι τους «8» όπου η γερμανική μηχανή δίδαξε την επιβολή του συνόλου στα άτομα με επιβλητική «τεσσάρα». Το απογοητευτικό τουρνουά του Μέσι, ήταν τόσο ενοχλητικό όσο και οι βουβουζέλες των Νοτιοαφρικανών.

Εκκωφαντική ήταν πάντως και η αποτυχία στο Κόπα Αμέρικα της αμέσως επόμενη χρονιάς, όπου η Αργεντινή έπρεπε να εξιλεωθεί παίζοντας στην έδρα της. Από τους ομίλους φάνηκε το… κακό, το οποίο ολοκληρώθηκε πάλι στα προημιτελικά, με τον Τέβες να αστοχεί στη ρουλέτα των πέναλτι κόντρα στην Ουρουγουάη.

 

Μουντιάλ 2014: Θύματα των «πάντσερ»

Ήταν πλέον φανερή η αδυναμία και των δύο να αποτελέσουν τον ηγέτη που θα έδινε έμπνευση για μια ολόκληρη ομάδα, για έναν ολόκληρο λαό. Είναι σχεδόν αδύνατο άλλωστε να υπάρχει κάποιος που μπορεί να συνδυάζει την επιβλητική του παρουσία, με το ταλέντο. Ο Ζιντάν είναι ένας από αυτούς τους λίγους. Η εθνική είναι μια διαφορετική υπόθεση από τους συλλόγους και οι Ρονάλντο, Μέσι πήραν ακόμα μια (πικρή) γεύση από το τι σήμαινε αυτό στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Πιάνοντας το σύντομο ταξίδι πρώτα, οι Πορτογάλοι δεν κατάφεραν να προκριθούν καν από τον όμιλο, μένοντας πίσω από τις ΗΠΑ κι ενώ στο πρώτο ημίχρονό τους στη διοργάνωση είχαν δεχθεί τρία γκολ από τη Γερμανία. Ο Κριστιάνο αγανακτούσε για την μετριότητα των συμπαικτών του, όμως αυτή η «σφαλιάρα» τους επανέφερε στην πραγματικότητα, όπως αποδείχτηκε στο επόμενο Euro.

Τα «πάντσερ» στην πορεία τους προς το τέταρτο τρόπαιο της ιστορίας τους, πέρασαν πάνω από έτερο κορυφαίο της εποχής μας. Ένας στην αρχή και ένας στον τελικό. Η Αργεντινή του Σαμπέγια μπορεί να κέρδιζε «άσχημα» με οριακά σκορ, όμως έφτασε μέχρι τον τελικό χάρη στα γκολ του Μέσι. Εκεί όμως χρειαζόταν βοήθεια. Δεν την είχε και το βραβείο της παρηγοριάς του κορυφαίου της διοργάνωσης, λίγο τον ενδιέφερε. Εφτασε τόσο κοντά στο σημαντικότερο πειστήριο του κορυφαίου όλων των εποχών απλά για να το προσπεράσει (κατά την απονομή).

 

Η τραγική αποτυχία και το «δεν αντέχω άλλο»

Το Κόπα Αμέρικα που ακολούθησε δεν ήταν ακριβώς Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν όμως… κάτι. Αυτό που ήθελε όσο τίποτα να αφήσει ως παρακαταθήκη στην καριέρα του με την εθνική ο Μέσι. Η διοργάνωση της Χιλής κάθε άλλο παρά θεράπευσε τις πληγές του χρυσού τέκνου της χώρας. Η ανάγκη να κερδίσει κάτι ο Μέσι με τη εθνική, είχε μετατραπεί σε εθνική ψύχωση η οποία βάραινε τον ίδιο. Με τη Βραζιλία να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της από την γερμανική «εφτάρα», μοναδικός μεγάλος αντίπαλος της «αλμπισέλεστε» ήταν η οικοδέσποινα. Αναπόφευκτα οι δυο τους διεκδίκησαν το τρόπαιο, σε έναν τελικό που συνεχίστηκε από εκεί που τελείωσε ο προηγούμενος, με τον Ιγουαΐν να πετάει στα σκουπίδια της μεγάλες ευκαιρίες. Το ματς πήγε στα πέναλτι όπου «πιπίτα» και Μπανέγα ήταν οι μοιραίοι, ο Αλέξις Σάντσες νίκησε με «πανένκα» τον Ρομέρο και χάρισε στη Χιλή το πρώτο της μεγάλο τρόπαιο. Ο Μέσι όμως άντεξε…

Ενα χρόνο μετά, το Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο του 2016 χαρακτηρίστηκε ως «La Copa del Siglo» (το κύπελλο του αιώνα), αφού διοργανώθηκε για να εορταστούν τα εκατό χρόνια της διοργάνωσης. Ακόμα μια ευκαιρία για την Αργεντινή. Τι μπορούσε να αλλάξει σε ένα χρόνο; Καθώς αποδείχτηκε, τίποτα! Έδειχνε έτοιμη, ισοπέδωσε Χιλή, Παναμά, Βολιβία, Βενεζουέλα και ΗΠΑ που βρέθηκαν στον δρόμο της, φτάνοντας στον τέταρτο (τρίτο συνεχόμενο) τελικό. Στη πατρίδα του Hollywood όμως που διεξήχθη το τουρνουά, ήταν αναμενόμενο πως θα είχε τέλος βγαλμένο από ταινία. Κάθε άλλο παρά happy end. Επανάληψη του προηγούμενου τελικού με τη «ρόχα» να μάχεται ως συνήθως και για το εκατοστό στον αγωνιστικό χώρο και να στέλνει ξανά το ματς στα πέναλτι. Πάλι ο Μέσι ανέλαβε το πρώτο. Όπως πέρυσι, μόνο που αυτή τη φορά δεν βρήκε δίχτυα.

Ξέσπασε. Του βγήκε όλη η πίεση. Δεν άντεχε αυτό που ζούσε και δεν μπορούσε κανείς να του ρίξει άδικο. Ως αρχηγός, είχε οδηγήσει την ομάδα του σε τρεις χαμένους τελικούς, αυτός που θεωρείται δυνητικά ο καλύτερος όλων. Μετά το κλάμα του τελικού, ανακοίνωσε πως έδωσε ότι είχε για την εθνική, πως νιώθει «άδειος» και πως αποσύρεται. Κάτι παραπάνω από άδοξο τέλος μόλις στα 29 του χρόνια. Το τίμημα της σημερινής εποχής που η υπερπροβολή των ειδώλων είναι ικανή να τα καταστρέψει. Ο Μέσι υποστήριξε πως δεν είχε σκοπό να προσθέσει ακόμα ένα πρόβλημα στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο, όμως η αλήθεια είναι πως η «σκιά» του ήταν τόσο μεγάλη που χωρίς εκείνον η «αλμπισελέστε» άρχισε καταστροφικά τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλου.

Το πολύτιμο, το πολυπόθητο του Κριστιάνο

Ούτε δύο εβδομάδες πριν το τραγικό τέλος -όπως πίστευε ο ίδιος- της πορείας του Μέσι με την Αργεντινή, ο Ρονάλντο εκκινούσε τη δική του προσπάθεια στο Euro του 2016. Η Πορτογαλία εκτός από εκείνον, είχε ξεθωριασμένα αστέρια που δεν έφτασαν ποτέ στο πικ που όλοι περίμεναν (Κουαρέσμα, Νάνι), μερικά αξιόλογα ταλέντα (Ρενάτο Σάντσες, Γκερέιρο) και έναν πραγματιστή προπονητή, τον Φερνάντο Σάντος. Δεν τη λες συνταγή της επιτυχίας. Δεν ήταν πράγματι. Πέρασε τον όμιλο πίσω από την γκρι φόρμα του Ούγγρου Γκαμπόρ Κίραλι, ούσα ανάμεσα στις καλύτερες τρίτες και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά χωρίς νίκη σε 90λεπτο! Εκεί συνάντησε την Ουαλία που είχε τρυπήσει το «ταβάνι» της.

Ωστόσο ο τελικός δεν ήταν αυτό που είχε ακριβώς στο μυαλό του ο Ρονάλντο. Ενα άσχημο μαρκάρισμα του Παγέτ τον ανάγκασε να παριστάνει τον… δεύτερο προπονητή δίπλα στον Σάντος, δίνοντας οδηγίες. Με τον πιο απίθανο τρόπο, εκείνον τραυματία και τον ανύπαρκτο (σόρι κιόλας) Έντερ να σκοράρει, η Πορτογαλία κατέκτησε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της και ο CR7 είχε επιτέλους κάτι να δείξει με την εθνική. «Δεν ήταν ο τελικός που ήθελα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος. Ήταν ένα τρόπαιο για όλους τους Πορτογάλους». Πράγματι ίσως για πρώτη φορά, ο Κριστιάνο έβαζε σε πρώτη μοίρα την ομαδική επιτυχία.

Ένα για την υστεροφημία τους

Αργεντινή και Πορτογαλία δεν είναι τα πρώτα φαβορί για το Μουντιάλ. Ίσως η μοναδική διοργάνωση που παίρνουν μέρος Μέσι και Ρονάλντο και δεν τη μονοπωλούν. Αυτό όμως είναι ταυτόχρονα το μεγαλείο του Μουντιάλ. Γι’ αυτό το μικρότερο στο δέμας τρόπαιο απ’ όλα, υπερκερνά σε σημασία για τους ποδοσφαιρόφιλους οτιδήποτε μπορεί κανείς να κατακτήσει με το σύλλογό του. Είναι το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή μορφή του. Δεν παίζει «μπάλα» το μπάτζετ και η οικονομική δύναμη. Η πλάστιγγα γέρνει υπέρ στοιχείων όπως η προσωπικότητα, η ικανότητα του ηγέτη να εμπνεύσει.

Η «αλμπισελέστε» ευεργετήθηκε από την επιστροφή του Μέσι στα προκριματικά. Ουσιαστικά αυτός τη βοήθησε να μην απουσιάσει από την τελική φάση μετά από μισό αιώνα. Βρήκε επιτέλους αυτή τη στόφα του… Μαραντόνα που χρειάζεται για να οδηγήσει μια ομάδα με αδυναμίες στην κορυφή; Ο Ρονάλντο από την μεριά του, μετά από τρία σερί Champions League και το Euro έχει κερδίσει με σπαθί του τη θέση του στην ποδοσφαιρική ιστορία. Εντούτοις αυτός που αυτοχαρακτηρίζεται κορυφαίος όλων των εποχών δεν μπορεί να μην έχει την κατοχή του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι δύο μεγαλύτεροι πρωταγωνιστές αυτής της εποχής έχουν κοινό σκοπό στα γήπεδα της Ρωσίας. Η κορυφή δεν χαρίζεται ποτέ και σε κανέναν. Πρέπει να την κατακτήσει. Όμως αυτή τη φορά, για πρώτη τώρα στα «τελειώματα», οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους.