«Αφήστε με και μένανε να βγω. Σαν ΚΚΕς να βγω και γω. Με τις Άγιες Εικόνες μου και με τα Λείψανα των Αγίων μου. Όλα θα τα τηρήσω…»
Άκου γιε μου.
Ο γερο μπάρμπας σου μιλάει βραδυάτικα.
Έμαθα στη βιοτή μου να σέβουμαι όλους τους ανθρώπους όλων των θεωριών και όλων των συστημάτων.
Ακόμα κι αν αυτά τα τελεφταία είναι πιο ξεπερασμένα ακόμα κι από μένα στην ηλικία που βρίσκουμαι, με το ενάμισι πόδι στο μνήμα.
Υπάκουσα στα πάντα με εβλάβεια περισσότερο κι από θρησκευτική.Έμεινα ΜΕΣΑ όλον αυτόν τον καιρό.
Από την πρώτη μέρα.
Του Ευαγγελισμού την τοτινή Λεφτεριά της Πατρίδας μου τηνε γιόρτασα ΜΕΣΑ.
Στους Χαιρετισμούς στη Μάνα όλου του κόσμου έμεινα ΜΕΣΑ.
Στου Λαζάρου το Σάββατο, που σαν κάθε τέτοια μέρα θα πήγαινα να κλάψω στην Εκκλησιά την γυναίκα μου, την έκλαψα ΜΕΣΑ.
Και την Μεγαλύτερη και μοναδική εβδομάδα του χρόνου στην Εκκλησιά δεν πήγα.
Γονάτισα ΜΕΣΑ.
Τον πρόδωσαν και γω ήμουνα ΜΕΣΑ.
Τον φτύσανε και γω ήμουνα ΜΕΣΑ.
Τον σταύρωσαν και γω ήμουνα ΜΕΣΑ.
Ξύδι Τον ποτίσανε και γω το βόιδι έμεινα ΜΕΣΑ.
Την πιο Μεγάλη Παρασκευή του χρόνου Τον θρήνησα ΜΕΣΑ.
Την μία των Σαββάτων άναψα ΜΕΣΑ την αναστάσιμη λαμπάδα, στερούμενος εκεί που μονάχος μου ζω ακόμα και το Φως το Άγιο.
Αλητούργητος και ακοινώνητος.
Στον εσπερινό της Αγάπης, που για σας τους νιους δεν λέει τίποτα, τον πέρασα κι εκείνον μονάχος μου και ΜΕΣΑ.
ΜΕΣΑ όλον τον καιρό.
Με την ελπίδα πως θα ανθρωπέψουμε και πάλι.
Να, ακριβώς σαν να ζούσα τον καιρό που διηγιέται ο κυρ Αλέξανδρος κάπου στα 1890 σ΄ένα βιβλίο που διαβάζει (δεν τονε θυμάμαι τον τίτλο) και μου΄στειλε ο ανηψιός μου ο γραμμματιζούμενος, που σου ξανάπα τις άλλες:
“Μένουμε διαιτώμενοι εἰς τήν οἰκίαν μας στραβοπατούντες ἀπό δωματίου εἰς δωμάτιον ὡς ποταμιαία καβούρια, ἀλιβάνιστοι, ἀλειτούργητοι καί ἀκοινώνητοι, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι σύντομα θά ἀνθρωπέψουμε καί πάλιν”. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Όταν η τραγουδίστρια με το θρησκευάμενο όνομα πέρασε και τα΄πε στον Προθυπουργό, του λόγου μου δεν ήμουνα εκεί, την είδα από ΜΕΣΑ.
Όταν στ΄απόψε όμως παλλικαρά μου είδα σε αυτές τις εικόνες το πόσο δεν υπολογίζει το κράτος όχι εμένα τον Γέροντα, αλλά τις θυσίες που έκανα ΜΕΣΑ όλον αυτόν τον καιρό, σαν κάτι ν΄άναψε μέσα μου.
Όχι μίσος.
Όχι θυμός.
Όχι αδικία.
Όχι εκδίκηση.
Αλλά πόθος.
Ζήλος.
Κάψιμο.
Και Ανάγκη.
Αφήστε με να βγω.
Όχι μονάχος μωρέ.
Τι να προσφέρει μονάχο να βγει ένα ψόφιο σκυλί σαν και μένανε.
Θέλω να βγω μαζί με τις Άγιες Εικόνες μου.
Με τ΄άγια Λείψανα των Αγίων μου.
Να βγω μαζί με τους παπάδες μου, τους Δεσποτάδες μου, τους Χριστιανούς μου.
Με τα παιδιά και τα εγγόνια μου.
Να λιτανέψουμε όπως ο Άγιος παπα Γιάκωβος του Άγιου Δαβίδ, εκεί στα μέρη μου τον καιρό της ανομβρίας με τις ομπρέλες παραμάσχαλα.
Γιατί πες.
Ήταν λάθος οι παλιοί που έτσι αντιμετώπιζαν τις πανδημίες και τις πανούκλες;
Αφήστε με και μένανε να βγω.
Σαν ΚΚΕς να βγω και γω.
Όλα θα τα τηρήσω.
Και να μην είναι η απόφαση δικιά μου.
Ποιος είμαι γω;
Να΄ναι απόφαση της Ιεραρχίας.
Που να πει:
“Βγάζουμε και μεις πια τα Ιερά και τα Όσια μας!
Και όσοι Χριστιανοί θα ακολουθήσουνε, σειρές κι αποστάσεις να κάνουνε αμέτρητες… Αφορμή να μην δώσουμε σε κανέναν.”
Όχι τόσο για να παρακαλέσουμε τον Χριστό, τη Μάνα Παναγιά, Αγίους και Αγγέλους.
Αλλά για να τους ευχαριστήσουμε για όσους δεν μας πήραν.
Όχι για παρακαλετό.
Για φχαριστία και βγνωμοσύνη.
Και ο Θεός θα δει τις καρδγιές μας και θα μας δώσει και ό, τι εμείς δεν θα παρακαλέσουμε.
Αφήστε με να βγω.
Στου συντάγματος την πλατεία εκεί στα μέρη της πρωτεύουσας που μένετε, αφήσανε τον κόσμο να συνοδέψει του Στάλιν και του Λένιν τα πανό.
Άγια πράξανε και τους αφήσανε.
Αυτούς πιστέβουνε και αυτούς αγαπάνε.
Και τα μέτρα τα προφυλακτικά τα τηρήσανε.
Τους αφήσανε.
Στην Αθήνα τους φίλους του κομμουνισμού.
Και στα μέρη του κομμουνισμού αφήσανε τους φίλους του Χριστού και τους πελαργούς ακόμα να συνοδέψουνε την εικόνα της Παναγιάς τους.
Γιατί μέχρι και πελαργοί, μου΄πανε, συνόδεψαν αργά περπατώντας την εικόνα μιας Παναγιάς εκεί στα μέρη που ο κομμουνισμός θέρισε έναν αιώνα σχεδόν τα πάντα.
Εμάς εδώ, ανθρώπους πράγμα, δεν θα μας αφήσουν;
Εσύ τι λες;
Επειδής εσύ μου το΄χεις πει.
Άμα με τρώει κάτι, να στο λέω,
άμα δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Στα΄πα το λοιπόν και ησύχασα.
Σε λίγο ξημερώνει.
εγώ πάω …
εσύ πες τους τα.
Και γω θα περιμένω.
Χριστός ανέστη!