Εκκλησία και κορονοϊός: Η μεγαλύτερη και βασικότερη αρχή του χριστιανισμού είναι η αγάπη για τον πλησίον.
Η αγάπη είναι που δίδαξε ο Χριστός σε μία εποχή πόνου και μίσους. Ο Χριστός δίδαξε το αγάπα πλησίον σου ως εαυτό. Και αυτή την αγάπη είναι που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε όλοι μας. Ειδικά σήμερα. Που το αίσθημα της αυτοσυντήρησης κλονίζει τις αξίες μας, την ισορροπία, τον ανθρωπισμό και την αγάπη στις καρδιές μας.
Σήμερα η χώρα και ο κόσμος ολόκληρος συνταράσσονται από τον κορονοϊό. Ένας αόρατος εχθρός κινείται ύπουλα ανάμεσά μας και σκοτώνει ευάλωτους και ηλικιωμένους. Μεταδίδεται εύκολα, πολύ πιο εύκολα από την απλή γρίπη, διατηρείται σε ύπνωση για μέρες και μετά προσβάλει τα «θύματά» του. Μάλιστα στην ασυμπτωματική περίοδο του, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί να μεταδοθεί από έναν άνθρωπο σε τουλάχιστον τρεις ανθρώπους.
Εύλογα οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα αντιμετώπισης του ιού. Απαγορεύοντας την έξοδο των ανθρώπων από τα σπίτια τους και τις συγκεντρώσεις. Εύκολα μπορεί να ξεφύγει η κατάσταση και να θρηνήσουμε εκατόμβη ή ακόμα και χιλιάδες νεκρών, όπως στην Ιταλία.
Ένα από τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση ήταν η απόφαση να κλείσουν οι εκκλησίες για θείες ακολουθίες και λειτουργίες. Μόνο να ανάβει ένα κερί θα μπορεί κάποιος και να επισκέπτεται για λίγη ώρα την εκκλησία για να προσευχηθεί μόνος. Ακόμα και η λειτουργία της Κυριακής περιορίστηκε σε μία ώρα.
Εκκλησία και κορονοϊός
Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες για το κατά πόσο μπορεί να κολλήσει κάποιος τον κορονοϊό με την Θεία Κοινωνία. Η κοινωνία χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, αυτό που υποστηρίζει ότι με την Θεία Κοινωνία μεταδίδεται ο ιός και αυτό που πιστεύει πως δεν μεταδίδεται. Άβυσσος χωρίζει τα δύο στρατόπεδα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή την απόσταση μπορεί να την καλύψει μόνο το ένα από τα δύο. Το ένα στρατόπεδο έχει το αλάθητο. Την επιβεβαίωση της επιστήμης. Ότι κινδυνεύουμε αν πάμε εκκλησία. Το άλλο στρατόπεδο έχει την πίστη του. Ότι όλα είναι στο χέρι του Θεού. Αν κάποιος κολλήσει, αν δεν κολλήσει, να ζήσει, αν πεθάνει, αν μεταδώσει τον ιό ή όχι, σε ποιον θα τον μεταδώσει.
Φαίνεται πως δεν υπάρχει κανένα σημείο τομής των δύο στρατοπέδων που έχουν δημιουργηθεί στην κοινωνία. Εκτός αν ένας αόρατος χτίστης, δουλέψει νύχτα μέρα και φτιάξει μία γέφυρα αγάπης μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Αγάπη από τους μεν προς τους δε και το αντίστροφο. Αν αγαπήσουν τον συνάνθρωπο (ουμανισμός λέγεται) οι μαχόμενοι τον εκκλησιασμό θα καταλάβουν πως το να μην πάνε στην Εκκλησία οι πιστοί είναι ο πραγματικός τους θάνατος.
Εκκλησία και κορονοϊός
Αν αγαπήσουν οι πιστοί τους υβριστές της Εκκλησίας ίσως καταλάβουν τους φόβους τους. Στον «μάταιο τούτο κόσμο» όπως τον καταλαβαίνουν οι «εχθροί» της Εκκλησίας όλα αρχίζουν και τελειώνουν εδώ. Έτσι ο θάνατος «κλέβει» τα πάντα. Πώς να πείσεις έναν άνθρωπο ότι δεν πειράζει που δεν θα ξαναδεί τους αγαπημένους του, γιατί θα ιδωθούμε όλοι «εις τας αιωνίους μονάς».
Όταν τον Χριστό τον ρώτησαν αν πρέπει να πληρώνουν τον Καίσαρα ή τον Θεό ο Χριστός απάντησε «Απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Ίσως αυτό να πρέπει να γίνει και τώρα. Να μην σκανδαλίζεται ο κόσμος που φοβάται το βιολογικό τέλος. Που πιστεύει πως όλα τελειώνουν εδώ. Με την βοήθεια του Θεού και την αγάπη θα δουν και αυτοί την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν την βλέπεις με τα θνητά μάτια. Αλλά με αυτά της Πίστης.
Η έλλειψη αγάπης αυτή την στιγμή μπορεί να βλάψει ανεπανόρθωτα τα «απολωλότα πρόβατα» συνανθρώπους μας.
Αν πρέπει να περιμένουμε 10 ώρες έξω από μία εκκλησία για να προσκυνήσουμε, για να εξομολογηθούμε, για να λειτουργηθούμε, για να ανάψουμε ένα κερί, ας το κάνουμε. Aν πρέπει να μπαίνουμε ένας ένας στην Εκκλησία, ας μπαίνουμε. Αν πρέπει να έχουμε απόσταση 2 μέτρα ο ένας από τον άλλο στην ουρά αναμονής, ας έχουμε. Ας παλέψουμε για την πίστη μας στην αρένα των λεόντων. Με αγάπη. Και ηρεμία. Γιατί όπως λένε οι Γέροντες στο Άγιο Όρος μόνο αν έχεις ηρεμία μετά από μια απόφασή σου ξέρεις ότι αυτή η απόφαση είναι σωστή.