Πριν από μια εβδομάδα περίπου πέρασε στα «ψιλά» η είδηση που αφορούσε ένα εργατικό δυστύχημα στη Λίμνη Πλαστήρα.
Συγκεκριμένα, ένας 50χρονος εργαζόμενος στην ηλεκτροδότηση στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Πλαστήρα έχασε τη ζωή του. Οι πληροφορίες έκαναν λόγο ότι ο άτυχος άνδρας «χτυπήθηκε» από ρεύμα κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Και κάπου εδώ το θέμα έκλεισε. Η ελληνική κοινωνία δεν το θεώρησε τόσο σοβαρό ώστε να το αναλύσει. Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν του έδωσαν και ιδιαίτερη σημασία. Ένας «αναλώσιμος εργάτης» ήταν. Ένας αριθμός.
Άλλωστε το να ταυτίζουμε νεκρούς με αριθμούς είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας οπότε κανονικά δε θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση. Θλίψη απέραντη.
Το εργατικό δυστύχημα δεν είναι κάτι απλό ώστε να το προσπερνάμε αψήφιστα. Δυστυχώς όμως ακολουθεί τις επιταγές των καιρών. Άκουσα κάποιον να λέει προ ημερών ότι «δικαιούσαι προσοχής όταν πεθαίνεις μόνο όταν είσαι Celebrity». Τρομερό… Με την επισήμανση ότι ο πόνος είναι ίδιος για όσους μένουν πίσω και θρηνούν τις απώλειές τους.
Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο θάνατο αλλά εξακολουθούμε να τον αντιμετωπίζουμε ταξικά!
Ο εργαζόμενος που ήταν μέλος συνεργείου εργολάβου, που εκτελούσε εργασίας για τον ΔΕΔΔΗΕ δεν ήταν κάποιος διάσημος. Σε κάθε περίπτωση όμως το εργατικό δυστύχημα πρέπει να επιφέρει μεγάλη αναστάτωση στην κοινωνία.
Δε γίνεται να μην αναζητούμε (συνολικά όχι ειδικά) τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το δυστύχημα. Να μάθουμε πόσο ασφαλείς είναι οι εργαζόμενοι σε δουλειές όπως η προαναφερόμενη και τι ακριβώς τους παρέχεται ως εγγύηση την ώρα της δουλειάς.
Κι αυτό έχει πολύ μεγάλη συζήτηση. Η ουσία είναι ότι δεν είδαμε πουθενά αναλύσεις επί αναλύσεων για το βαθμό επικινδυνότητας αλλά και τα μέτρα ασφάλειας που πρέπει να υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Ξεπεράστηκε γιατί είπαμε: Ο νεκρός εργάτης είναι απλώς ένας αριθμός.
Κάντε μας μια χάρη: Πατήστε στο google «εργατικό δυστύχημα» και ίσως καταλάβετε πολλά.