Η δολοφονία του George Floyd και ο αναβρασμός που επακολούθησε από τις βίαιες διαδηλώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας υπενθυμίζουν πως κάθε ριζοσπαστική κινητοποίηση με επαναστατικές διαθέσεις, δεν είναι ποτέ απλά σωστή ή λάθος, δίκαιη ή άδικη, αυθόρμητη ή υποκινούμενη.
Οι ερμηνείες των κοινωνικών αναταραχών της Αμερικής είναι πολλές, διαφορετικές και αντικρουόμενες.
Σε τέτοια εκρηκτικά γεγονότα, θα πρέπει πάντα να εξετάζονται προσεκτικά και οι δύο όψεις του νομίσματος.
Η πρώτη όψη είναι η προφανής.
Υπάρχει φυλετικός ρατσισμός στην Αμερικανική κοινωνία;
Ασφαλώς και υπάρχει. Και ιδιαίτερα απέναντι στους Αφροαμερικανούς. Αυτό είναι ένα κοινωνικό γνώρισμα που συνεχίζει να «στοιχειώνει» τους Αμερικανούς, και υφίσταται από τότε που γεννήθηκε αυτό το κράτος και ασφαλώς έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που γεννήθηκε και «χτίστηκε» το Αμερικανικό οικοδόμημα, δηλαδή μέσω της απεριόριστης χρησιμοποίησης της δουλείας. Η Αμερικανική ιστορία βρίθει από περιπτώσεις εκδηλώσεων ακραίου ρατσισμού, απέναντι σε έγχρωμους.
Δεν αναιρεί κανείς πως ο Αμερικανικός λαός τις τελευταίες δεκαετίες έχει κάνει βήματα προόδου στο θέμα του φυλετικού ρατσισμού, όμως είναι σίγουρο πως έχει αρκετό έδαφος ακόμα για να καλύψει.
Ο θάνατος του George Floyd, ήταν σαφώς αποτέλεσμα δολοφονίας και ως τέτοια πράξη πρέπει να αντιμετωπιστεί ποινικά. Το βίντεο που δείχνει τις τελευταίες του στιγμές, δεν αφήνει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Η ανεξάρτητη ιατροδικαστική έρευνα που διενεργήθηκε, επιβεβαιώνει και αυτή, πως ο θάνατος του Floyd ήταν αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας.
Και όλα αυτό έγινε, για ένα πλαστό εικοσαδόλαρο…
Όμως, η δολοφονία του Floyd, ήταν αποτέλεσμα ρατσιστικής βίας;
Βάσει της κοινής λογικής , της βρώμικης προϊστορίας του αστυνομικού που έβαλε το γόνατο του στον λαιμό του Floyd, αλλά και του γενικότερου κοινωνικού κλίματος που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούμε να πούμε πως ναι, ήταν όντως αποτέλεσμα ρατσιστικής βίας.
Η κοινή λογική αυτό μας λέει. Τρεις αστυνομικοί πίεζαν για εννέα ολόκληρα λεπτά, έναν αβοήθητο άνδρα που ήταν δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες και εκλιπαρούσε να τον αφήσουν να μπορέσει να πάρει μια ανάσα. Αφού έχασε τις αισθήσεις του, ο ψυχοπαθής τύπος εν ονόματι Derek Chauvin συνέχισε να στραγγαλίζει με το γόνατο του τον Floyd, χωρίς το παραμικρό ίχνος στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Οι αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις που επακολούθησαν ήταν και είναι απολύτως δίκαιες. Το θέμα των φυλετικών διακρίσεων στην Αμερικανική κοινωνία, ήταν μια βραδυφλεγής βόμβα που μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ο άδικος θάνατος του Floyd, ήταν το γεγονός που την πυροδότησε.
Όμως οι δίκαιοι αγώνες των πολιτών που αντέδρασαν απέναντι στην ρατσιστική κρατική βία, ξεκίνησαν να δέχονται έντονες κριτικές μετά από κάποιες εικόνες εξοργισμένων «διαδηλωτών» που έσπαγαν μαγαζιά και πραγματοποιούσαν πλιάτσικο σε διαφόρων ειδών εμπορεύματα.
Ασφαλώς, οι πλιατσικολόγοι δεν μπορούν να «καπελώσουν» το δίκαιο αυτής της μαζικής κοινωνικής αγανάκτησης που ξέσπασε και οφείλει να συνεχιστεί μέχρι να βρει δικαίωση απ’ το κράτος.
Όταν όμως ένας διαδηλωτής εμφανίζεται με μία κλεμμένη – τελευταίας τεχνολογίας – τηλεόραση ή ένα κουτί παπούτσια Nike στο χέρι, σημαίνει πως δεν μάχεται απέναντι στον απολυταρχικό και αστυνομοκρατούμενο καπιταλισμό, αλλά στην ουσία εξοργίζεται που δεν μπορεί να είναι μέρος του.
Δεν μπορείς να διαδηλώνεις με βανδαλισμούς κατά των κοινωνικών διακρίσεων και ταυτόχρονα να θες να έχεις τηλεόραση, κινητό, t – shirt και παπούτσια που φτιάχνονται από εργοστάσια χωρών στα οποία οι εργαζόμενοι δουλεύουν με συνθήκες σύγχρονης δουλείας.
Οι πράξεις των ταξικών «επαναστατών» αυτού του είδους, δεν ωθούνται από κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο και από καμία απαίτηση για ουσιαστικές κοινωνικές αλλαγές. Είναι σπασμωδικές πράξεις ανθρώπων εθισμένων στον καταναλωτισμό, τον οποίο ας μην ξεχνάμε πως η ίδια η Αμερικανική πολιτική κουλτούρα, ανέθρεψε και αποθέωσε.
Είναι μια περίπτωση που η Αμερική, αρχίζει να σπέρνει ό,τι θέρισε.
Αφού κατά την διάρκεια των περασμένων δεκαετιών, το Αμερικανικό κράτος πρώτα φρόντισε να φύτεψε για λόγους κέρδους και ελέγχου από τουλάχιστον μία κάβα και ένα μαγαζί με όπλα, σε κάθε γειτονιά Αφροαμερικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξαφνικά βρέθηκαν να εκπλήσσονται για τα ξεσπάσματα βίας που συμβαίνουν…
Και κάπου εδώ περνάμε στην πίσω πλευρά αυτού του νομίσματος.
Σε κάθε επαναστατική πράξη, αλλά και σε κάθε είδους μαζική διαμαρτυρία, οφείλουμε να εξετάζουμε κατά πόσο είναι αγαθά και δίκαια τα κίνητρα που οδήγησαν στη δημιουργία τους.
Όπως στην Αμερική, έτσι και στην χώρα μας υπάρχουν λαϊκές διαμαρτυρίες που ξεσπούν μετά από μια όντως ακραία πράξη ρατσισμού. Όμως ακόμα και αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες, ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν από κάποια κέντρα εξουσίας, για να επιτευχθούν συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά αποτελέσματα.
Ας είμαστε δίκαιοι και όχι υποκριτές στα κριτήρια μας κάθε φορά που αξιολογούμε έναν κοινωνικό αγώνα που δίνεται. Όπως δεν είναι σωστό να αμαυρωθεί ένας δίκαιος κοινωνικός αγώνας ενάντια στον ρατσισμό, από τις απαράδεκτες πράξεις των πλιατσικολόγων, έτσι δεν αμαυρώνεται και ένα δίκαιο συλλαλητήριο για εθνικά θέματα, επειδή οι πολιτικοί κάποιων κομμάτων «χώνονται στο πλάνο» για να κερδίσουν ψήφους.
Πλιάτσικο το ένα, πλιάτσικο και το άλλο.
Ο ένας αναζητά να κλέψει μια καινούργια τηλεόραση, ο άλλος αναζητά να κλέψει ψήφους για να τον βλέπουμε στην τηλεόραση.
Αυτές οι λεηλασίες και των δύο ειδών, χρησιμοποιούνται ως «fast food» επιχειρήματα από «ιδεολόγους» που κινούνται σε διχαστικά μονοπάτια, και έτσι χάνεται η ουσία. Έτσι μουντζουρώνεται η αίγλη των λαϊκών αγώνων.
Ακόμα, υπάρχουν λαϊκές διαμαρτυρίες που ξεσπούν μετά από μια πράξη που βαφτίζεται τεχνηέντως (πάλι από κάποια κέντρα εξουσίας που ασκούν επιρροή σε δεξιόστροφες και αριστερόστροφες ιδεολογικές ομάδες) ως ρατσιστική, αλλά δεν είναι.
Ο φυλετικός ρατσισμός είναι συνήθως γνώρισμα ακροδεξιών αντιλήψεων. Όμως ο κοινωνικός ρατσισμός έχει πολλές μορφές, αριστερόστροφες και δεξιόστροφες.
Το « I can’t breathe» έχει δύο όψεις. Δύο πλευρές ανάγνωσης, που στην ουσία προέρχονται από την ίδια αφετηρία. Το μίσος. Την απανθρωπιά. Την αδιαφορία.
Είχε τη μορφή δεξιόστροφου ρατσισμού που εφαρμόστηκε πάνω στον George Floyd και τον έκανε να μην μπορεί να αναπνεύσει μέχρι που πέθανε.
Είχε όμως και την μορφή αριστερόστροφου φασισμού που εφαρμόστηκε στα αδικοχαμένα θύματα της Marfin. «Ι can’t breathe» ακούστηκε κι εκεί. To τυφλό ταξικό μίσος, παρέδωσε μια τράπεζα στις φλόγες, προκάλεσε ασφυξία και έσπειρε τον θάνατο και σε αυτήν την περίπτωση.
Η τυφλή βία είναι προϊόν φασισμού, από όποια ιδεολογία και αν προέρχεται.
Για να καταφέρουμε να «αναπνεύσουμε» πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να σφίγγουμε οι ίδιοι τον λαιμό μας…