Αθήνα, Ρώμη, Παρίσι, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Φλωρεντία, Μαδρίτη, Βενετία. Πόλεις, ιστορικά κέντρα που λαχταρούσε να επισκεφτεί ο άνθρωπος, δίχως ψυχή στους δρόμους.
Lockdown, εγκλεισμός, απομόνωση, κλειστά καταστήματα, κλειστές πόρτες, φόβος (τα πάντα γύρω απ’ αυτόν κινούνται, δυστυχώς), όλα σαν μια «ποινή» που εκτίει το ανθρώπινο γένος, ίσως για τη σκληρότητα, ίσως για την αλαζονεία, ίσως για τον φανατισμό των κοινωνιών μας, ίσως γιατί έτσι «επέλεξαν» να… πειραματιστούν «κάποιοι» απέναντι στον ίδιο τον άνθρωπο -μ’ αυτή τη «βιολογική δικτατορία»-, όλα σαν τη νέμεση που έρχεται μετά την ύβρη…
Τι είναι, όμως, η Αθήνα, η Ρώμη, το Λονδίνο, όλες αυτές οι πόλεις και δεκάδες ακόμη, δίχως τον άνθρωπο; Δίχως χαμόγελο, πια; Δίχως το εμπόριο, την συνδιαλλαγή, έστω και ιδεών, αξιών; Άδεια κελύφη… Ψυχή, δίχως πνεύμα. Αέρας σε άδεια σώματα, δίχως πνοή, χωρίς ζωή.
Μάσκες παντού, να κρύβουν την ωραιότητα του κόσμου και να καθρεπτίζουν την απανθρωπιά των αιώνων. Ζωή, μέσα σε εργαστήρια επιστημονικά! Όλα, ένα κακοστημένο έργο. Θα αφήσει ο άνθρωπος, για άλλη μία φορά, το φόβο να νικήσει; Για πόσο ακόμη θα είναι στην αναμονή για ένα φιλί, για μια αγκαλιά, για μια χειραψία; Έως πότε, αυτή η απομόνωση;
Δεν είναι το σώμα η φυλακή της ψυχής. Όσο φθαρτό κι αν είναι, μπροστά στην αιωνιότητά της και στο άπειρο ή τέλος πάντων στο απέραντο του σύμπαντος. Είναι ο φόβος φυλακή. Ο πιο επικίνδυνος ιός, αυτός κι αν αρρωσταίνει… Και τα κατάφερε ξανά. Κι έμεινε μόνος του ο άνθρωπος, ν’ αγναντεύει ένα τσαλακωμένο τοπίο. Έως πότε; Ως πότε, άνθρωπε, θα σε φοβίζει ο φόβος; Ως πότε η αδυναμία, θα νικήσει όλες σου τις (απεριόριστες) δυνάμεις;
Οφείλουμε -στην ιστορία, στους προγόνους, μα και στους απογόνους μας- να κλείσουμε την πόρτα στο φόβο, αλλά ν’ αφήσουμε ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής. Πάντα με γνώση και συνείδηση του ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να πετύχουμε. Τα πάντα…
Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Είμαστε μια αδιάσπαστη αλυσίδα, αδιάσπαστη ακόμη και σε μια τεράστια σειρά γενεών. Με τον Σωκράτη, τον Λεωνίδα (ναι, και τον Εφιάλτη), τον Αλέξανδρο, όλους. Και όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε από τη στενωπό. Βλέποντας ξανά τον κόσμο που οικοδομήσαμε και αλλάζοντάς τον! Βοηθώντας ο ένας τον άλλον.
Ανθρώπινη καρδιά και αλληλεγγύη έχει ανάγκη ο κόσμος, όχι ελεημοσύνη…
Κι αν το σήμερα μοιάζει βουνό και το αύριο δείχνει αβέβαιο, υπάρχει πάντα ένα μεθαύριο. Κι όσο αναπνέουν Έλληνες, θα υπάρχει ελπίδα. Αναπνεύστε ελεύθερα. Χαμογελάστε, ακόμη και μέσα από τις μάσκες σας. Τούτο το χαμόγελο πρέπει ν’ «ακουστεί» παντού… Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, ξανά, όπως πάντα!
