Μιμή Ντενίση:
«Πες τε μου σε ποια άλλη χώρα του κόσμου θα χτιζόταν ένα τέτοιο υπέροχο σκηνικό και δεν θα το κρατούσαν; Μια πιστή απεικόνιση της προκυμαίας της Σμύρνης που δεν υπάρχει πια! Χώρος που θα μπορούσε να επισκέπτεται όλο το κοινό! Ας έμενε τουλάχιστον μέχρι την επέτειο του ’22. Η Περιφέρεια δεν ενδιαφέρεται; Έχω απορία. Πες τε μου και εσείς τι πρέπει να κάνουμε».
Αυτά τα λόγια απόγνωσης έγραψε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης η Μιμή Ντενίση, εκφράζοντας την αγανάκτηση της για ένα κράτος που επιδεικνύει προκλητική αδιαφορία, για την ανάδειξη ή τη διατήρηση οποιουδήποτε μνημείου θυμίζει στους Έλληνες την ιστορία τους και τους ποταμούς αίματος που έχυσαν οι προγονοί τους.
Ο λόγος γίνεται για τα σκηνικά που στήθηκαν στο Νέο Φάληρο, για τις ανάγκες της φιλόδοξης ταινίας: «Σμύρνη μου Αγαπημένη», και αποτελούν πιστή απεικόνιση της αιματοβαμμένης προκυμαίας της Σμύρνης, εκεί που τον Σεπτέμβριο του 1922, γράφτηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας.
Εκεί που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκλωβίστηκαν από τα Τουρκικά κτήνη, ατιμάστηκαν, σφαγιάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, κάηκαν ζωντανοί, πνίγηκαν στη θάλασσα ή έφυγαν πρόσφυγες προς την ηπειρωτική Ελλάδα για να σωθούν.
Και η απορία της Μιμής Ντενίση είναι απολύτως εύλογη:
Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου θα χτιζόταν ένα τέτοιο υπέροχο σκηνικό και δεν θα το αξιοποιούσαν;
Σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα πάντως, ο «πολιτισμός» πάνε χέρι χέρι με τον εθνομηδενισμό, τον ευτελισμό της ιστορίας και το φθηνό ξεπούλημα του παρελθόντος μας.
Σε αυτή τη χώρα προτιμούμε να τσιμεντώνουμε την Ακρόπολη, και να την νοικιάζουμε για διαφημιστικά και πασαρέλες οίκων μόδας, παρά να αναδεικνύουμε την πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά του τόπου.
Και μάλιστα όχι μόνο δεν την αναδεικνύουμε άλλα, φροντίζουμε και να την υποβαθμίζουμε μέσω μιας άθλιας παιδείας, με βιβλία που μιλούν για απλούς «συνωστισμούς» στη Σμύρνη, και επιτηδευμένα «στρατολογούν» στην κοινωνία, νέους που έχουν μαύρα μεσάνυχτα από ιστορία.
Σε αυτή τη χώρα προτιμούμε να βγάζουμε αρχαιότητες «στο σφυρί» και να τις νοικιάζουμε στο εξωτερικό για να παίρνουν δανεική αίγλη ξένα μουσεία, παρά να αναδεικνύουμε εμείς οι ίδιοι την αίγλη και το μεγαλείο των προγόνων μας.
Σε αυτή τη χώρα προβάλλεται ως «πολιτισμός» οποιαδήποτε νεοεποχίτικη ηλιθιότητα μπορεί να φανταστεί κανείς, ό, τι λογής έκτρωμα γλυπτικής «στολίζει» με την ασχήμια του τις πλατείες.
Κυριαρχεί το μηδέν, το ίσωμα, το τίποτα, το… αφηρημένο πνεύμα, η ψευτοκουλτούρα, ό, τι «χαϊδεύει» τα ευαίσθητα ματάκια μας, μη και χαλάσει η πολύτιμη νιρβάνα μας με την υπενθύμιση σφαγών, πολέμων, διωγμών, γενοκτονιών, που μάλλον συνέβησαν σε… κάποιους άλλους, κάποιαν άλλη εποχή… μακριά από εμάς… και τέλος πάντων ποιος ασχολείται με τέτοια πράγματα βρε αδερφέ…
Ό, τι βασανίζει τη συνείδηση μας, καταδικάζεται σε τεχνητή ανυπαρξία. Κρύβεται κάτω από το χαλί της λήθης ή λοιδορείται από τα… επίλεκτα «στρατεύματα» κορεκτίλας.
Σε αυτή τη χώρα κυβερνήσεις, περιφέρειες και δήμαρχοι προτιμούν να κάνουν μουσείο το σπίτι του σφαγέα των Ελλήνων – Κεμάλ «για να έρχονται να προσκυνούν 300.000 Τούρκοι τον χρόνο» και να αφήνουν ζεστό χρήμα, παρά να διατηρήσουν ένα μνημείο που θα θυμίζει το ασύλληπτο δράμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας στις επόμενες γενιές.
Απόγονοι των Ελλήνων που ξέφυγαν από τα λυσσασμένα δόντια των Αγαρηνών, και οφείλουν την ύπαρξη τους στους πρόσφυγες, σήμερα αποτίουν φόρο τιμής προς τους σύγχρονους Σουλτάνους και επίδοξους σφαγείς των Ελλήνων. Επιτρέπουν κάθε είδους τερατούργημα να «κοσμεί» δρόμους και πλατείες, αρκεί να μην έχει να κάνει με τα ιδανικά της ένδοξης ιστορίας μας, της θρησκείας μας, των δραμάτων μας.
Τα μνημεία και οι κατασκευές που θυμίζουν Τουρκικές κτηνωδίες -όπως η προκυμαία της Σμύρνης- χαλάνε το… «κλίμα καλής γειτονίας», προκαλούν αγανάκτηση και νεύρα στους φίλτατους Τούρκους, δυναμιτίζουν τις «ιερές» διαπραγματεύσεις μας, αναστατώνουν τον φιλελευθερισμό μας…
Σε ένα σοβαρό κράτος, αυτή η πανάκριβη, πιστή απεικόνιση της προκυμαίας της Σμύρνης που στήθηκε για τις ανάγκες της ταινίας, θα μπορούσε κάλλιστα να μετατραπεί σε ένα ζωντανό μνημείο που θα αποτελεί κόσμημα για το Νέο Φάληρο. Ένα υπερσύγχρονο, διαδραστικό μουσείο μνήμης της μεγάλης Σφαγής της Σμύρνης, όπου ο κόσμος θα είχε τη δυνατότητα να επισκεφθεί και να μάθει λεπτομέρειες για αυτό το ιστορικό εθνικό δράμα.
Και εφόσον μάλιστα του χρόνου, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη μέρα που η Σμύρνη βάφτηκε με Ελληνικό αίμα, η διατήρηση και η αξιοποίηση ενός τέτοιου μνημείου, όχι απλά προτείνεται άλλα ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.
Μιλάμε για ένα ήδη στημένο, ένα έτοιμο μνημείο που μπορεί να αξιοποιηθεί με μηδαμινό κόστος, κι όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται για να πράξει το αυτονόητο! Μάλιστα το εν λόγω σκηνικό ταινίας, προσφάτως επισκέφθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, εκφράζοντας τον… θαυμασμό του.
Για να δούμε, θα ενδιαφερθεί κανένας από τους «ισχυρούς», τοπικούς ή υπερτοπικούς άρχοντες για να γίνει, ό, τι θα γινόταν σε κάθε άλλη σοβαρή χώρα; Ή θα συνεχίσουμε να κωφεύουμε προς τα προστάγματα της ιστορικής κληρονομιάς μας;
Διαβάστε περισσότερες απόψεις στο Upopsi.gr
Η ταινία «Σμύρνη μου Αγαπημένη», γυρίζεται αυτόν τον καιρό και θα είναι μια υπερπαραγωγή που θα βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Μιμής Ντενίση. Θα αναφέρεται στην εποχή μεταξύ 1916 και 1923 μέχρι και μετά την καταστροφή της Σμύρνης στην Ελλάδα, αποτίοντας φόρο τιμής στους Ελληνες που σφαγιάστηκαν και ξεριζώθηκαν και θα προβληθεί το 2022, για τη μαύρη επέτειο των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
