ΓΓΑ – Υφυπουργείο Αθλητισμού: Έχουν μπερδέψει τον αθλητισμό με την άσκηση;

ΓΓΑ – Υφυπουργείο Αθλητισμού: Ο Γιάννης Μαμουζέλος σχολιάζει το «άνοιξε-κλείσε» στα σπορ και την ανακοίνωση του ΠΣΑΤ, φροντίζοντας να υπενθυμίσει τι είναι αθλητισμός με τη στενή έννοια και τι όχι.

Σχόλιο του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΥ
Δημοσιογράφου –Συγγραφέα

Το θέμα του «ανοίγματος-κλεισίματος» του αθλητισμού κάθε λίγο, με αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες αιτιολογίες δεν έχει εξοντώσει μόνο τους αθλητές και προπονητές αλλά κοντεύει να γίνει ανέκδοτο!

Με το οποίο φυσικά δεν γελάει κανείς, αλλά λυπάται τους αρμόδιους της όποιας επιτροπής αποφασίζει και συνάμα της ΓΓΑ και του Υφυπουργείου Αθλητισμού! Γιατί φαίνεται ότι έχουν μπερδέψει εντελώς στο μυαλό τους τη σημασία του αθλητισμού με την άθληση και σωματική άσκηση και τα βάζουν όλα στο ίδιο «κουβά»…

Προσωπικά έχω σταθεί πολύ θετικός (και σχεδόν καθόλου αντιδραστικός…) στα διάφορα μέτρα της Κυβέρνησης να «πολεμήσει» την πανδημία και έχω επιδείξει σχεδόν στο έπακρο την ατομική ευθύνη, ώστε να συντελέσω στον περιορισμό επαφών, συγχρωτισμού, μετάδοσης του ιού.

Αλλά, βλέποντας και την πρόσφατη ανακοίνωση του ΠΣΑΤ, μετά και τις τελευταίες αποφάσεις-οδηγίες για τον αθλητισμό, θυμήθηκα με πικρό χαμόγελο την κασέτα του Χάρρυ Κλυν με το τραγούδι «παραπάει το πράγμα…»!

Και φυσικά αναγκάζομαι να ρωτήσω μήπως στην Ελλάδα θεωρούμε αθλητισμό κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα για κίνηση και παιχνίδι σε ανοικτό ή κλειστό χώρο, για οποιαδήποτε ηλικία και με οποιονδήποτε σκοπό;

Γιατί αν η απάντηση είναι «ναι», τότε υπάρχει εξήγηση των απαγορευτικών μέτρων αλλά δεν υπάρχει μυαλό και λογική των υπευθύνων, που φυσικά με αυτόν τον τρόπο αμφιβάλλω αν κατ’ ελάχιστο διασώζουν την υγεία της κοινωνίας!

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Αθλητισμός (με τη στενή έννοια) είναι κάθε οργανωμένο και συστηματοποιημένο άθλημα (πρωτίστως του ολυμπιακού προγράμματος) που καλλιεργείται μέσα από αναγνωρισμένες Ομοσπονδίες και σωματεία και από αθλητές με δελτίο αθλητικής ιδιότητας!

Τον παραπάνω αθλητισμό ρυθμίζει και εποπτεύει στο μέγιστο βαθμό το Κράτος (με το υφυπουργείο & ΓΓ Αθλητισμού) και όχι το τρέξιμο ή την ποδηλασία σε δρόμο, πάρκα ή βουνό, το κολύμπι σε πισίνα ή θάλασσα, την άσκηση με ή χωρίς όργανα στα γυμναστήρια, το χορό ή το αερόμπικ, το μπόουλινγκ ή το αλεξίπτωτο πλαγιάς και το ψάρεμα! Ούτε φυσικά τον αθλητισμό «βετεράνων ή διαχρονικών» από ηλικία 35 έως όπου φτάνει, που βοηθάει στην σωματική και ψυχική ευεξία κ.α.

Και για να μη παρεξηγηθώ: Ο αθλητισμός στις λεγόμενες «ακαδημίες αθλημάτων» δεν είναι αγωνιστικός αθλητισμός, αλλά εκμάθηση-προσαρμογή στα αθλήματα, έστω κι αν για τα περισσότερα σωματεία αποτελεί «οικονομικό πνεύμονα»… Αλλά αυτό –ατυχώς- δεν επιτρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο επιδιωκόμενο «άνοιγμα» του εν δυνάμει αθλητισμού.

Ο αθλητισμός που πρέπει να ανοίξει είναι ο οργανωμένος αθλητισμός για τις αγωνιστικές ομάδες των σωματείων (έστω από την κατηγορία Εφήβων-Νεανίδων κι επάνω) και για ατομικά ή ομαδικά αθλήματα είτε με είτε χωρίς όργανα (λχ. γυμναστική, ρυθμική κ.α.) με μπάλα ή χωρίς.

Φυσικά με πρωτόκολλα και έλεγχο, αλλά όχι με αιτιολογία: η μπάλα, το στρώμα, η άμμος ή το νερό της πισίνας μεταδίδει τον ιό… Άραγε περισσότερο απ’ τη συσκευασία των σνακ ή του καφέ ή όποιο άλλο αντικείμενο αναγκαστικά αγγίζουμε μικροί και μεγάλοι; Δεν εξηγήθηκε νομίζω επιστημονικά, όπως κι αν είναι πιο επικίνδυνο απ’ το τρέξιμο ή την «ποδηλατάδα» σε γκρουπάκια και απέναντι-απέναντι χωρίς μάσκα, όπως συμβαίνει έως σήμερα!

Τι άραγε θα συμβεί αν οι ομάδες βόλεϊ, πόλο, χάντμπολ της Α’ Εθνικής (τουλάχιστον) ή τα πρωταθλήματα άλλων ερασιτεχνικών αθλημάτων διεξάγονταν, αφού βέβαια οι αθλητές θα μπορούσαν να κάνουν προπόνηση; Κάνοντας μάλιστα και rapid test αρκετά πιο συχνά από άλλους;

Το να προπονηθεί ένας αθλητής του στίβου, της κολύμβησης ή της ξιφασκίας με άλλους στο στάδιο/γυμναστήριο πόση υπερσυγκέντρωση και κινητικότητα θα δημιουργήσει; Δηλαδή «διασώσαμε» (αν συμβαίνει στην πράξη κι αυτό…) δυο ομάδες και 100-120 πρωταθλητές που έχουν ή διεκδικούν τα όρια για τους Ολυμπιακούς και έχουμε βάλει στην «κατάψυξη» τον κορμό του αθλητικού μας έμψυχου δυναμικού;

Άραγε συμβαίνει επειδή οι αρμόδιοι συγχέουν τα μοντέλα και τα υποκείμενα του αθλητισμού όπως τα ανέφερα στην αρχή ή η πανδημία είναι και μια καλή ευκαιρία να εξυπηρετηθούν και άλλοι στόχοι από της αθλητική ηγεσία; Αν φυσικά προβληματίζεται καθόλου για την ουσία του ελληνικού αθλητισμού, το βραχυπρόθεσμο ή μεσοπρόθεσμο μέλλον του…

Υ.Γ.: Θα αντιτάξετε ίσως «δεν μπορεί να καταστρατηγηθεί το άνοιγμα στον αθλητισμό» ή κ.λπ; Τίποτε δεν είναι απόλυτο, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει σύγκριση με κανέναν άλλον τομέα της κοινωνίας! Το εργοστάσιο ή η επιχείρηση, ο κάθε πολίτης ατομικά ή σε συλλογικότητα, πολύ πιο εύκολα κοιτάζει το συμφέρον, το βόλεμά του και αν μπορεί να παραβιάσει κάθε μέτρο… Το αθλητικό σωματείο, οι επαγγελματίες προπονητές αλλά και οι ίδιοι οι αθλητές σπάνια θα το επιδιώξουν! Θα κοιτάξουν να προπονηθούν για το στόχο τους κι όχι να φέρουν τους φίλους τους στο στάδιο να… τρέχουν.