ΝΙΚΗ : Τι άλλο φοβάσαι, πες μου και θα γίνω!

Η ΝΙΚΗ αργά αλλά σταθερά, οργανώνεται, προχωράει, εξελίσσεται και αποκτά χαρακτηριστικά που φοβάται η Ν.Δ. Όλα τα σαθρά επιχειρήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για να κατηγορηθεί η ΝΙΚΗ από διάφορους, σιγά σιγά ξεθωριάζουν και διαψεύδονται από την πραγματικότητα, αλλά και την ίδια τη ΝΙΚΗ, η οποία δείχνει ότι θέλει να μεγαλώσει επικίνδυνα για το σύστημα.

Σύμφωνες με αυτή την εξέλιξη είναι και οι μέχρι τώρα πρωτοβουλίες των Δημήτρη Χιωτακάκου και Νικόλαου Βρεττού, οι οποίοι έθεσαν ζήτημα ηγεσίας ενόψει του Συνεδρίου του κόμματος που πρόκειται να ανακοινωθεί. Πιθανά πλέον θα λυθούν και τα όποια οργανωτικά θέματα με φόντο τις εκλογές προέδρου, εάν το ζήτημα δεν λυθεί πρώτα με συζήτηση.

Τα περισσότερα συστημικά μέσα βλέπουν ή θα δουν σε αυτές τις υποψηφιότητες προβλήματα και τριγμούς στη ΝΙΚΗ. Όμως ποια είναι η αλήθεια;

Σε ένα κόμμα που επιδιώκει ιδιοσυγκρασιακά να γονατίζει στο πετραχήλι, θα μπορούσε να λείπει το «όσοι πιστοί προσέλθετε»; Σίγουρα όχι. Ειδικά τώρα που φαίνεται πως η ΝΙΚΗ στοχεύει ψηλά, χωρίς στεγανά και μακριά από μικροπολιτικές λογικές και προσωπικές ατζέντες που έχουμε συνηθίσει τόσες δεκαετίες σε άλλα κόμματα. Απόδειξη όλων αυτών είναι οι υποψηφιότητες αυτές και όσες άλλες έρθουν.

ΝΙΚΗ, μια παράταξη Χριστιανών…

Σε μια παράταξη χριστιανών, όπως είναι η ΝΙΚΗ, δεν θα μπορούσε να μην προάγεται πάνω απ’ όλα ο δημοκρατικός διάλογος. Χωρίς μυστικοπάθειες, χωρίς βεντετισμούς, αλλά στοχεύοντας το κοινό καλό, τα πάντα μπορούν να συζητηθούν. Ακόμα και οι τυχόν ενστάσεις για την προεδρία. Φτάνει βέβαια αυτό να γίνεται με σύμπνοια και πνεύμα χριστιανικής αδελφοσύνης. Όχι άτακτα και άκαιρα. Όχι σπασμωδικά και άναρχα.

Καταλαβαίνω ότι στελέχη της ΝΙΚΗΣ μοιράζονται μια κοινή ανησυχία για το μέλλον της πατρίδας μας και οι απόψεις για το πώς πρέπει να κινηθεί το κίνημα, μπορεί να διαφέρουν κατά πολύ. Αλλά πρέπει να πατούν σε ότι έχουν χτίσει ως τώρα. Όχι να γκρεμίσουν τα πάντα, για να χτίσουν το προσωπικό τους όραμα από την αρχή. Αυτές είναι παιδικές αρρώστιες της κομματοκρατίας που η ΝΙΚΗ βδελύσσεται και πολεμά.

Η κίνηση του – κατά τ’ άλλα – αξιολογότατου στελέχους της ΝΙΚΗΣ, Δημήτρη Χιωτακάκου, να ανοίξει ζήτημα προεδρίας την ίδια μέρα που ο Δημήτρης Νατσιός έδινε αγώνα στη ΔΕΘ, έδωσε λάθος εντύπωση στον κόσμο της ΝΙΚΗΣ και πάνω απ’ όλα αν κριθεί επιπόλαια αδικεί τον ίδιο τον αγώνα που έχει δώσει ο κ. Χιωτακάκος, ως ιδρυτικό στέλεχος της ΝΙΚΗΣ.

Το ανοιχτό και δημοκρατικό πνεύμα του Δημήτρη Νατσιού, ίσως κάποιοι το εκλαμβάνουν ως ανοχή στην αυθαιρεσία. Όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι κατανοητό, ακόμα και οι πιο ανοιχτόμυαλες συζητήσεις, πρέπει να γίνονται συντεταγμένα. Και σε ανοιχτή συνεννόηση με τον λαό.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας. Μπροστά μας περιμένουν τεράστιες δοκιμασίες: κοινωνικές, εθνικές, ακόμα και υπαρξιακές. Ο κ. Χιωτακάκος έχει δώσει μεγάλους αγώνες για το φλέγον ζήτημα της ψηφιακής δικτατορίας, των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και της παραβίασης της ιδιωτικότητας. Είναι κι εκείνος απαραίτητος για τις προκλήσεις που έρχονται. Είτε εντός της ΝΙΚΗΣ, είτε εκτός, στα ίδια πεζοδρόμια θα βρεθούμε, τα ίδια συνθήματα θα φωνάξουμε, τα ίδια «όχι» θα πούμε. Και θέλω να πιστεύω ότι και ο κ. Χιωτακάκος είναι γνήσιος αγωνιστής με απαράβατες αρχές.

Μην ξεχνάμε με ποιο τρόπο η ΝΙΚΗ έφτασε στο θαύμα της Βουλής…

Μου αρέσει να αντιλαμβάνομαι τη ΝΙΚΗ ως εργαστήρι κοπής θελημάτων και εγωισμών. Αυτό το μεγαλείο είδε ο κόσμος και την έσπρωξε προς το θαύμα της Βουλής.

Και αν ακόμα υπάρχουν διαφωνίες για την πορεία του κινήματος, και αν ακόμα υπάρχουν παρεξηγήσεις και τσακωμοί, την Κυριακή σε ένα άγιο Δισκοπότηρο θα συναντηθούν όλοι. Τον ίδιο Χριστό θα κοινωνήσουν. Στην ίδια αγκαλιά της Παναγίας θα καταφύγουν.

Έτσι μπορούν να εξομαλύνονται και οι προσωποληψίες και οι διαφωνίες και τα ανθρώπινα πάθη που ξυπνά η πολιτική. Πέρα και πάνω από τον κάθε πρόεδρο, αρχηγός της ζωής μας είναι ο Χριστός. Και πώς να μη θριαμβεύσει ένα κίνημα, αν φυλάξει μια τέτοια ευλογημένη μαγιά;

Γι’ αυτό και η ΝΙΚΗ είναι ανοιχτή σε κάθε εσωτερικό διάλογο για κάθε πιθανό θέμα, σε σημείο που αυτό το προτέρημα μπορεί να γίνει αχίλλειος πτέρνα, αν δεν γίνεται συντεταγμένα και με σεβασμό στην ιεραρχία των ρόλων. Όμως παρά τα όποια λάθη γίνονται κατά καιρούς, δεν παύω να θαυμάζω τη μην προσωποκεντρική φύση της ΝΙΚΗΣ.
Μετά την μεταπολίτευση δεν θυμάμαι πολιτικούς σχηματισμούς, πλην αυτών της εξουσίας που ονομάζουμε συστημικούς, που να μην ήταν στην ουσία τους, στον στόχο τους και στον τρόπο λειτουργίας τους προσωποκεντρικά, προσωποπαγή και προσωπολατρικά.

Από το κίνημα του Τρίτση ως και τη ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου (το πολιτικό στίγμα και των δύο ήταν και είναι αδιαμφισβήτητο βέβαια), αλλά μέχρι και τα πρόσφατα κόμματα των Καμμένου, Βελόπουλου, Κωνσταντοπούλου, Λεβέντη, Λατινοπούλου, για αρχή, μέση και τέλος τους έχουν τον αρχηγό και ιδρυτή τους. Να θυμηθώ και άλλα όπως το ΔΗΚΚΙ του Τσοβόλα, το Άρμα του Δημαρά, την ΠΟΛ.ΑΝ. του Σαμαρά ή το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και τη ΔΗΜ.ΑΡ του Κουβέλη; Όλα ήταν «κόμματα προέδρου».

Η ΝΙΚΗ δεν είναι κόμμα τέτοιου τύπου. Η ΝΙΚΗ φτιάχτηκε με σκοπό να φτάσει ψηλά. Και η πορεία προς τα ψηλά δεν κινδυνεύει από άδολες υποψηφιότητες ανθρώπων που κινούνται εμφανώς στο πλαίσιο και στις λογικές του φρονήματος και των αρχών της. Αρκεί, είπαμε, να κινούνται σε λογικές που να μην τραυματίζουν την κοινή προσπάθεια, που επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα όρια της ΝΙΚΗΣ.

Ο Δημήτρης Νατσιός τυγχάνει κοινής αποδοχής…

Το Sportime αντιλαμβάνεται ότι στο συνέδριο δεν θα τεθεί καν θέμα προέδρου, όχι όμως λόγω στεγανών ή κάποιας απαγορευτικής λογικής, αλλά γιατί ο πρόεδρος Δημήτρης Νατσιός τυγχάνει κοινής αποδοχής και εμπιστοσύνης. Η ΝΙΚΗ οδεύει στο να γίνεται μέρα με τη μέρα αυτό που φοβούνται τα κόμματα της εξουσίας. Γιατί δείχνει να ανοίγει τις πόρτες σε όλους και στοχεύει προς τα πάνω. Τρανό παράδειγμα, το εξαιρετικό ψηφοδέλτιο των Ευρωεκλογών, που πήρε άριστα στην κατάρτιση, αλλά δεν επικοινωνήθηκε σωστά στον κόσμο.

Θεωρούμε ότι ο Δημήτρης Νατσιός είναι πιο ώριμος πολιτικά, ιδιοσυγκρασιακά πατρικός και ενωτικός. Δεν «κινδυνεύει» από τους βουλευτές της ΝΙΚΗΣ, δεν έχει σταθεί ποτέ πάνω από αυτούς, αλλά συμπεριφέρεται ως ένας από αυτούς.

Τη ΝΙΚΗ δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να την βλέπει σαν ένα ακόμα κόμμα. Όπως έκανε π.χ. ο αξιοσέβαστος Γεράσιμος Τσελέντης, ο οποίος πέρασε από τη ΝΙΚΗ ως υποψήφιος ευρωβουλευτής, χωρίς δυστυχώς να καταλάβει τι είναι. Τη ΝΙΚΗ μπορεί να τη δει κανείς σε όλο της το μεγαλείο κοιτώντας την με τα μάτια της ψυχής. Με αυτά τα μάτια καταλαβαίνει κανείς πολλά περισσότερα. Και δε μιλάω για συναισθηματισμούς, αλλά για βίωμα που επεκτείνεται στον καθημερινό αγώνα της μετάνοιας. Εκεί που όλοι είμαστε αδερφοί και όλοι εργαζόμαστε για να λάμψει σε αυτήν την πατρίδα, λίγο περισσότερο φως Χριστού.

Σπάνιο επίσης, στα χρόνια που παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας να βλέπω πολιτικό σχηματισμό που τους βουλευτές του, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, θα τους διάλεγε κανείς έναν – έναν για να είναι στη Βουλή. Με τις δικές τους αυτόνομες πάνω από όλα προσωπικότητες, γνώσεις και εμπειρίες, βάζουν ξεχωριστό λιθαράκι στα θεμέλια του εγχειρήματος για να αντέξει αυτό για πολλά χρόνια στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του πολιτικού πεδίου.

Το μέτωπο κάτω από το πετραχήλι

Πριν από τις εκλογές του 2023 είχα ρωτήσει τους εμπλεκόμενους αλλά και τους τότε υποψήφιους βουλευτές της ΝΙΚΗΣ αν ήταν έτοιμοι να μπουν στη Βουλή, να αναλάβουν δηλαδή αυτές τις τεράστιες ευθύνες. Σαφώς και δεν ήταν έτοιμοι. Ήταν λογικό και προβλέψιμο. Προσδοκούσαμε όμως πως θα ήταν όλοι πανέτοιμοι να αγωνιστούν έχοντας πάντα το μέτωπο χαμηλά και «κάτω από το πετραχήλι».

Δεν είμαι καλός στο να θεολογώ, αλλά κάποια πράγματα τα φιλοσοφούμε με το αισθητήριο της καρδιάς και της εμπειρίας

Και κάνω την εξής σκέψη: Ότι η κόλαση στον κόσμο αυτό τον επίγειο, δεν είναι ένα μέρος με φωτιές και καζάνια που κοχλάζουν. Αν ήταν έτσι ολοφάνερη θα την αποφεύγαμε όλοι και ειδικά εγώ που δεν μπορώ να πιάσω ούτε αναπτήρα αναμμένο!

Η κόλαση στον κόσμο αυτό έχει φώτα και μικρόφωνα, τηλεοπτικά στούντιο, ξύλινα πατώματα, εστιατόρια, κεράσματα, πληθυντικούς, κοστούμια, καλές μισθοδοσίες, αμάξια, οδηγούς και πολλά άλλα συναφή και ελκυστικά. Και πόσο ομοιάζουν όλα αυτά με τη ζωή του βουλευτή, ε; Μήπως τελικά ο δρόμος για τη Βουλή είναι το πραγματικό Highway to Hell; Ή τέλος πάντων ένας από αυτούς, και μάλιστα ευρείας κυκλοφορίας και κατανάλωσης!

Σε αυτόν τον δρόμο προτιμώ να προχωρώ δίπλα σε ανθρώπους που κάνουν τον σταυρό τους, δακρύζουνε στον εθνικό ύμνο, γονατίζουνε μπροστά στην ένδοξη ιστορία του γένους μας, κλαίνε με ανείπωτες καταστροφές όπως στο Μάτι και τα Τέμπη και αγωνιούν για την Ελλάδα και το μέλλον των παιδιών μας.

Η Ελλάδα πρέπει πλέον να ξεκινήσει από τα βασικά για να γυρίσει σελίδα. Και σε αυτήν την διαδρομή χρειάζεται έναν δάσκαλο να την καθοδηγήσει στο ξέφωτο, στη χαμένη γνώση και τις παντοτινές αξίες του γένους μας. Μία τέτοια φιγούρα, πατρική θα έλεγα για όλους εντός της ΝΙΚΗΣ είναι ο Δημήτρης Νατσιός. Αγκαλιάζει τους πάντες και χαίρεται που βλέπει τα «παιδιά» του να μεγαλώνουν και να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες, καλύτερη οργάνωση, καλύτερες προοπτικές.

Η ΝΙΚΗ δεν ήταν ποτέ το κόμμα του ενός, του πολιτικού αρχηγού. Δε θα γίνει και δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Πώς αλήθεια όμως να το εξηγήσεις αυτό στα κόμματα και στους μηχανισμούς που κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια; Και αν δεν μπορέσεις ας είναι ευλογημένο…