Tελικά τι ακριβώς δημιουργεί κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της Αθήνας;
Ο «μεγάλος περίπατος» με τα «χρυσά» παγκάκια και τις ζαρτινιέρες των 550 ευρώ, ο φτωχός σχεδιασμός των οδικών αξόνων και των νευραλγικών σημείων του κέντρου ή οι «ενοχλητικοί» διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους κάθε λίγο και λιγάκι;
Ο καθένας μπορεί να έχει το δικό του σκεπτικό και την δική του απάντηση ως προς αυτό το ερώτημα, όμως σίγουρα η απάντηση της κυβέρνησης ακολουθεί την εμμονική της προσκόλληση στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών και φαίνεται πως αρχίζει να στοχοποιεί με όρους απολυταρχίας, κάθε συλλογική προσπάθεια (υγιούς και μη) αντίδρασης στους δρόμους.
Δεν εξηγείται αλλιώς το αδιανόητο νεοχουντικό νομοσχέδιο Μητσοτάκη – Χρυσοχοΐδη που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση τον Φλεβάρη και επιθυμεί η κυβέρνηση να το φέρει για ψήφιση στη Βουλή. Ένα νομοσχέδιο βγαλμένο κατευθείαν από το χουντικό χρονοντούλαπο του 71, αφού ουσιαστικά πρόκειται για αντιγραφή του Νομοθετικού Διατάγματος 794/1971 το οποίο θεσπίστηκε επί 7ετίας και αφορά το θεσμικό πλαίσιο για την διενέργεια των δημόσιων συναθροίσεων.
Τι προβλέπει η σύγχρονη εκδοχή αυτού του νομοσχεδίου για τα συλλαλητήρια;
Προαπαίτηση αστυνομικής άδειας για κάθε συγκέντρωση και θέσπιση επίσημου οργανωτή της, που είναι υποχρεωμένος να συνεργάζεται άμεσα με τον επικεφαλής αστυνομικό και να συμμορφώνεται σε όλες τις υποδείξεις του. Ο οργανωτής αυτός θα είναι νομικά υπεύθυνος για οτιδήποτε συμβεί στη διάρκεια της συγκέντρωσης.
Τα μέλη της συγκέντρωσης θα είναι υποχρεωμένα να απομακρύνουν από τον χώρο της συνάθροισης οποιονδήποτε διαδηλωτή ζητήσουν οι αστυνομικοί.
Αφαίρεση κάθε σχετικής αρμοδιότητας από τους εισαγγελείς, οι οποίοι – σύμφωνα με το νομοσχέδιο – θα ενημερώνονται απλώς για την (επικείμενη ή ήδη συντελεσθείσα) διάλυση της συγκέντρωσης, χωρίς να έχουν κανέναν λόγο και καμία δικαιοδοσία επ’ αυτού.
Δυνατότητα των δημάρχων να απαιτούν από την Ελληνική Αστυνομία, την απαγόρευση οποιασδήποτε συγκέντρωσης δεν επιθυμούν να πραγματοποιηθεί.
Αναγόρευση της συμμετοχής σε απαγορευμένη συγκέντρωση, σε ιδιώνυμο αδίκημα που επισύρει ποινή φυλάκισης μέχρι 1 έτος ή και 2 έτη αν διαπιστωθεί (έστω και) πρόθεση για βιαιοπραγίες κατά τη διάρκεια της (απαγορευμένης) συγκέντρωσης.
Χουντικό διάταγμα λοιπόν, ανασύρεται από την «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση της «Αριστείας», που κομπάζει και διαφημίζει τις δήθεν επιτυχίες της απέναντι στις προκλήσεις της πανδημίας και ξεχνά να αναφέρει πως χρησιμοποίησε άγρια καταστολή και καταστρατήγηση ατομικών ελευθεριών για να πετύχει τι;
Να μην χάσουμε τη δυνατότητα να ξαναγίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης για άλλη μία τουριστική σεζόν. Ο τουρισμός και οι επενδύσεις να είναι καλά και όλα τα άλλα να πάνε να…
Κατά τα άλλα, εθνική παραγωγή μηδέν, εθνική αυτάρκεια μηδέν.
Κάποιος που θα προσεγγίσει αυτό το θέμα εντελώς ρηχά και επιφανειακά, μπορεί να ισχυριστεί πως αυτό το νομοσχέδιο θα ήταν ένα καλό νομικό όχημα για να μπει επιτέλους μια τάξη στην εκτεταμένη αυθαιρεσία των διαδηλώσεων (που όντως υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις).
Ας το ξανασκεφτεί καλύτερα.
Διαδηλώσεις και συλλαλητήρια δεν γίνονται μόνο για εργασιακά και κοινωνικά θέματα, που και αυτά είναι σημαντικότατα και πολύ συχνά αξίζουν μαζικές διαμαρτυρίες στους δρόμους. Ούτε διοργανώνονται όλα από «εργατοπατέρες» και αργόμισθους «καρχαρίες» του συνδικαλισμού.
Τι θα κάνεις αν αύριο η κυβέρνηση αποφασίσει να ιδιωτικοποιήσει πλήρως το νερό (όπως και έχει δείξει τέτοια πρόθεση) και σταματήσει να αποτελεί δημόσιο αγαθό;
Τι θα κάνεις αν αύριο η κυβέρνηση αποφασίσει να βάλει κάμερες σε όλες τις σχολικές αίθουσες χωρίς την έγκριση σου;
Τι θα κάνεις αν αύριο η κυβέρνηση αποφασίσει να επιτάξει την περιουσία σου για να φτιάξει μια νέα δομή φιλοξενίας;
Τι θα κάνεις αν η κυβέρνηση εντατικοποιήσει την «ισλαμοποίηση» της χώρας και συνεχίσει να λειτουργεί ως αποθήκη ψυχών της Ευρώπης;
Τι θα κάνεις αν κάποια στιγμή επαναληφθεί το «θέατρο» της καραντίνας και ακολουθήσουν ίδιες και χειρότερες ποινικές διώξεις, απαγορεύσεις και συλλήψεις ;
Τι θα κάνεις αν αύριο ο Πρωθυπουργός αυτός ή ο κάθε Πρωθυπουργός, πραγματοποιήσει μια προδοτική συμφωνία με την Τουρκία και αποφασίσει να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, στο όνομα της «καλής γειτονίας»;
Τι μπορείς να κάνεις απέναντι σε όλα αυτά; Να περιμένεις μια τετραετία μήπως αλλάξει η κυβέρνηση; Και αν δεν αλλάξει; Και μέχρι να αλλάξει, θα παραμένεις θεατής στην ερημοποίηση της χώρας;
Θα σου μείνει μόνο ένας δρόμος. Η διαδήλωση. Η ειρηνική δημόσια διαμαρτυρία.
Θα σου μείνει;
Θα κατέβεις στους δρόμους να διαμαρτυρηθείς;
Πως; Πού;
Θα σου παραχωρήσει άδεια η (ελεγχόμενη από την κυβέρνηση) αστυνομία;
Θα σου επιτρέψει ο Δήμαρχος να διαδηλώσεις εκεί που θέλεις;
Θα διακινδυνεύσεις να βρεθείς αντιμέτωπος με ποινή φυλάκισης;
Προβληματισμός και ανησυχία μόνο λοιπόν, σχετικά με την πιθανότητα ψήφισης και εφαρμογής ενός τέτοιου νομο – εκτρώματος που σαν άλλοτε, θα εγκλωβίσει την Ελλάδα «σε γύψο».
Και αυτός ο γύψος είναι πολύς.
Μας χωράει όλους.