Κυριάκος Μητσοτάκης: Την ώρα που ολόκληρη η υφήλιος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα όσα διαδραματίζονται στο Ουκρανικό, οι κυβερνήσεις καλούνται να πάρουν (ή να μην πάρουν) θέση, ούτως ώστε να ξεκαθαρίσει το ψυχροπολεμικό τοπίο της επόμενης μέρας.
Μέσα σε αυτή την πολεμική αντάρα, η Ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί την ίδια περπατησιά που επέλεξε και στην διετία της πανδημίας, δηλαδή να προβληθεί ο πρωθυπουργός ως ο καλύτερος «μαθητής» της Δυτικής (παγκόσμιας) τάξης, εκτείνοντας το χέρι του πολύ πιο πέρα από το μπόι του. Το να αρκούνταν η Ελλάδα στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ουκρανία και στη διασφάλιση της ακεραιότητας των ομογενών, θα ήταν υπεραρκετό για την παρούσα φάση.
Εν δυνάμει εχθρός της Ρωσίας η Ελλάδα, με όσα αποφασίζει
Όμως – χωρίς να υπάρχει λόγος – η κυβέρνηση επέλεξε συνειδητά να γίνει εν δυνάμει εχθρός της Ρωσίας. Γιατί – μη κοροϊδευόμαστε – αυτό ακριβώς «πέτυχε» η αποστολή όπλων με τα C – 130 στην Ουκρανία, το κλείσιμο του εναέριου χώρου για ρωσικά αεροπλάνα, η αναστολή της «χρυσής βίζας» στους Ρώσους πολίτες, και γενικότερα η επιθετική ρητορική ενός Μαξίμου που «γαβγίζει» σαν θυμωμένο κανίς μπροστά από τα νύχια της Αρκούδας.
Θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε πως ο δυτικόπληκτος Έλληνας πρωθυπουργός είχε τέτοια πρεμούρα να εκθέσει την Ελλάδα σε θανάσιμους κινδύνους που έστειλε όπλα στην Ουκρανία, πιο γρήγορα απ’ ότι έστειλε νερά στην αποκλεισμένη Αττική Οδό. Και μάλιστα αυτές οι σοβαρότατες αποφάσεις που επηρεάζουν το άμεσο μέλλον της χώρας, πάρθηκαν χωρίς να πραγματοποιηθεί ΚΥΣΕΑ, χωρίς να συζητηθούν στο κοινοβούλιο και (ασφαλώς) χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.
Μια κυβέρνηση που δεν έχει την επιθυμία ούτε να οργανώσει στοιχειωδώς το επιτελικό κράτος ώστε να αντιμετωπίζει τα φυσικά φαινόμενα που πλήττουν τους πολίτες, πήρε σε χρόνο «dt» απόφαση να συνδράμει με στρατιωτικό υλικό σε έναν εν δυνάμει 3ο Παγκόσμιο πόλεμο. Μια ηγεσία που αναγκάστηκε να εισάγει πυροσβέστες γιατί άφησε έρμαιο των πυρκαγιών τη μισή χώρα, τώρα εξάγει καλάσνικοφ και αντιαρματικά για να βοηθήσει σε ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βάζει σε κίνδυνο τους ομογενείς
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο Κυριάκος Μητσοτάκης όφειλε να πάρει μια πιο μετριοπαθή στάση απέναντι στο Ουκρανικό ζήτημα, άλλα επιπλέον ο Έλληνας πρωθυπουργός (υποτίθεται πως) έχει υπό την προστασία του πάνω από 100.000 ομογενείς που ζουν στην Ανατολική Ουκρανία.
Ένας – κατά κύριο λόγο – φιλορωσικός ελληνικός πληθυσμός που βρίσκεται στο έλεος ακροδεξιών οργανώσεων και χρησιμοποιείται ως ανθρώπινη ασπίδα μέσα σε πόλεις. Ήδη υπάρχει κίνδυνος να στοχοποιηθούν από τους ουκρανούς εθνικιστές. Και τώρα, με τις διπλωματικές «παλικαριές» ενός πρωθυπουργού εκτός πραγματικότητας, η ομογένεια κινδυνεύει να μπει ΚΑΙ στο «μάτι» των Ρώσων εισβολέων.
Καταλαβαίνουν στην κυβέρνηση που μπορεί να οδηγήσει αυτή η διελκυστίνδα ή είναι απασχολημένοι με το να φωτίζουν σιντριβάνια και κτίρια;
Που ακριβώς ωφελεί η ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Ρωσία και μάλιστα με πολεμική συνδρομή προς την Ουκρανία; Αν η Τουρκία αύριο αξιώσει την παράνομη προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου ή την «απελευθέρωση» της υποτιθέμενης «Τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη, και μια εκδικούμενη Ρωσία σταθεί ως αρωγός σε κάτι τέτοιο, ποιος θα ευθύνεται; Είμαστε σίγουροι πως θα βοηθήσει το ΝΑΤΟ σε μια τέτοια περίπτωση; Και πως θα βοηθήσει; Όπως… βοήθησε την Ουκρανία;
Ενόσω διαμορφώνεται ένα παγκόσμιο σκηνικό που καμία «εγγυήτρια δύναμη», δεν είναι ούτε – δεδομένα – «εγγυήτρια», ούτε σίγουρα «δύναμη», η Ελληνική πλευρά επιμένει να αναπαύεται στο νατοϊκό συννεφάκι της.
Η Τουρκία σαν επιτήδειος «ουδέτερος» που πάντα καιροφυλακτεί, φρόντισε (ως τώρα) να κρατήσει περίπου ίσες αποστάσεις από Δύση και Ρωσία, και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα, με αντάλλαγμα… (τι άλλο) την εξασφάλιση ανοχής στις παράνομες απαιτήσεις της σε σχέση με την Ελλάδα. Η Ελληνική κυβέρνηση από την άλλη, χωρίς ίχνος διπλωματικής ικανότητας, ακολουθεί τυφλά το τρένο της Δύσης ακόμα και αν αυτό την οδηγήσει στον γκρεμό.
Τελικά υπάρχει έστω και ίχνος διάθεσης για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα αυτής της άμοιρης χώρας ή έχει επικρατήσει πλήρως η «τσιμεντωμένη» νοοτροπία μονομερούς σύμπλευσης με τις ΗΠΑ, χωρίς την παραμικρή αξίωση και διεκδίκηση; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα, αφού βλέπουμε καθημερινά την απάντηση του, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες.
Εξάλλου δεν μπορείς να περιμένεις και τίποτε φιλελληνικό από έναν πρωθυπουργό και μια ΠτΔ που με ένα στόμα – μια φωνή, δήλωσαν πως «η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην… Ευρώπη».
Αφού γι’ αυτούς η Κύπρος και η Σερβία «κείται μακράν», το πιθανότερο είναι πως βλέπουν και την ίδια την Ελλάδα με το τηλεσκόπιο…