Ένας και μόνο πόλεμος που κατάφερε να παγιδέψει σε ακραίο διπολισμό ολόκληρη την υφήλιο, ήταν αρκετός για να φανερώσει το πόσο υποκριτικές ήταν οι δικαιωματιστικές κορώνες «υπεράσπισης της διαφορετικότητας» που εκτόξευε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη γενικότερα). Αυτοί που καταδίκαζαν λογιών – λογιών «φοβίες» και παρουσίαζαν μέχρι και την ισλαμική μαντήλα ως ευρωπαϊκό πρότυπο, καταλήφθηκαν από… Ρωσοφοβία ή καλύτερα αντιρωσική υστερία.
Μέσα σε 4-5 μέρες «ποινικοποιήθηκε» ο Τσαϊκόφσκι, εξορίστηκαν τα Μπολσόι, «αποστραγγίστηκε» η «Λίμνη των Κύκνων», ματαιώθηκε κάθε συνεργασία με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Η Λίνα Μενδώνη, εκμεταλλεύτηκε τη δεινότητα της στο τσιμέντωμα, και έτσι έριξε «τσιμέντο» ταχείας πήξεως σε κάθε δρώμενο που έχει οιαδήποτε σχέση με την κακιά λέξη που αρχίζει από «Ρ».
Η κυβέρνηση ακολούθησε σαν άβουλο δυτικό παράρτημα το παραλήρημα άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, όπου αποφασίστηκαν από γελοιότητες έως και ρατσιστικά αίσχη. Από αποπομπές Ρωσικών αθλητικών ομάδων και σβησίματα χορηγών, μέχρι φοιτητές που διώχθηκαν από πανεπιστήμια λόγω της εθνικότητας τους.
Και υποτίθεται πως αυτή η ΕΕ που αποφασίζει αυτές τις αθλιότητες σήμερα, δημιουργήθηκε ως διακρατική δύναμη προοδευτικότητας πάνω από τα συντρίμμια της Γηραιάς Ηπείρου που άφησε πίσω του ο ναζισμός. Μια ιδεολογία που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα επειδή είχε ΑΚΡΙΒΩΣ τέτοια νοοτροπία, αυτή των φυλετικών διακρίσεων. Άρα τι διδάχθηκε από την ιστορία η Ευρώπη; Απ’ ότι φαίνεται, απολύτως τίποτα.
«Είμαστε κι εμείς Δύση» ή μας στέλνουν προς την… δύση μας;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφερόμενος σαν φτωχός συγγενής της Δύσης που διακατέχεται από κόμπλεξ κατωτερότητας δήλωσε από τη Βουλή πως «είμαστε κι εμείς Δύση και ανήκουμε στην ελευθερία». Ποια ελευθερία ακριβώς; Το να φιμώνεται η τέχνη που είναι πανανθρώπινο άυλο αγαθό, είναι αποτέλεσμα ελευθερίας; Το να χρησιμοποιείται ως «όπλο» αντιποίνων ακόμα και ο πολιτισμός είναι ελευθερία; Το να πέφτει «μαύρο» σε ειδησεογραφικά πρακτορεία για να μην ακούγεται δεύτερη άποψη, είναι ελευθερία;
Μπορεί να είναι αναμφισβήτητο για τον κ. Μητσοτάκη το ότι «είμαστε Δύση», άλλα εξίσου σίγουρο είναι πως με τέτοιους κωμικοτραγικούς χειρισμούς οδεύουμε κατευθείαν προς τη δύση μας. Η Ελλάδα, το λίκνο της Δημοκρατίας έγινε πυρήνας ενός γελοίου και παράλογου ρατσιστικού μένους, μόνο και μόνο γιατί η κυβέρνηση πρέπει να δείξει τον φιλοαμερικανικό ζήλο της. Είναι άλλο πράγμα να αποδοκιμάζεις συνοπτικά την εισβολή της Ρωσίας, και άλλο να αμολάς κυβερνητικά στελέχη και δημοσιογράφους για να κάνουν αντιρωσική πλύση εγκεφάλου. Άλλο να διαφωνείς με τις αποφάσεις μιας ηγεσίας και άλλο να στρέφεσαι αδιάκριτα εναντίον ενός ολόκληρου λαού.
Σε μια διπλωματική στάση της κακιάς ώρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν από τους πρώτους που ζήτησαν αυστηρές κυρώσεις για τη Ρωσία, ίσως από… κεκτημένη ταχύτητα, αφού είναι μαθημένος στις κυρώσεις κατά των… απιστοποίητων συμπολιτών του και μάλιστα κατά των γερόντων. Οπότε μάλλον πήρε το κολάι.
Ανεγκέφαλο «κυνήγι μαγισσών» η Ελλάδα – Χειρουργικές κινήσεις η Τουρκία
Την ίδια στιγμή που η Ελληνική κυβέρνηση ασκεί διπλωματία με καταδίκες του Τσαϊκόφσκι και κυνήγι ρωσικών μπαλέτων, η Τουρκία κρατά στάση αναμονής και ισορροπίας και σιγά – σιγά αναβαθμίζει την επιρροή της στο Ουκρανικό ζήτημα.
Ο Ερντογάν τηρεί τις δεσμεύσεις της χώρας του έναντι του ΝΑΤΟ, άλλα ταυτόχρονα είναι αρνητικός στην επιβολή κυρώσεων προς τη Ρωσία. Από τη μία δηλώνει πως είναι και αυτός «Ευρωπαίος» και αξίζει στήριξης από την ΕΕ, και από την άλλη έκανε τρεις μέρες να… αποφασίσει αν η Ρωσική εισβολή ήταν «ειρηνευτική επιχείρηση» ή εισβολή και πόλεμος (μετά από πολλή σκέψη κατέληξε στο δεύτερο).
Η Τουρκία κρατά την Ρωσία «κοντά» ώστε να επενδύσει στον τουρισμό (που θα κλέψει από την Ελλάδα) και να προσβλέπει σε μια μελλοντική στήριξη της σε μια πιθανή Ελληνοτουρκική σύγκρουση, άλλα από την άλλη κλείνει (σε μια κίνηση επίδειξης και όχι ουσίας) τα στενά του Βοσπόρου και πουλά νέα drones στους Ουκρανούς.
Η απόλυτη ουδετερότητα στη διεθνή διπλωματία κάποιες φορές είναι πιο απεχθής από τη λήψη μιας ξεκάθαρης θέσης, άλλα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν μπορούμε να μιλάμε καν για «ξεκάθαρη θέση» αφού η κυβέρνηση έχει απεμπολήσει ακόμα και τη δυνατότητα να διαμορφώνει αυτόνομη στάση. Είναι άλλο να παίρνεις ξεκάθαρη θέση επειδή το θέλεις και άλλο επειδή είσαι δεδομένος και χρησιμοποιείσαι σαν δυτικό asset.
Σε καμία των περιπτώσεων ένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σα να μην έγινε ποτέ εισβολή στην Κύπρο και σα να μη βομβαρδίστηκε ποτέ η Γιουγκοσλαβία, για να πάρει «bonus» δυτικοδουλείας. Μια καθαρή άλλα πιο μετριοπαθής και σοβαρή στάση (όπως αυτή που παίρνει η Κύπρος), θα ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζεται την παρούσα στιγμή.
Το να ασκείς εξωτερική πολιτική με συνθήματα του Hollywood και με αφορισμούς της Μενδώνη στον ρωσικό πολιτισμό, δεν είναι απλά ανόητο, είναι και πανάθλιο…