Τι οδηγεί σήμερα έναν ηλικιωμένο, να φτάνει στο σημείο να κάνει βουτιά θανάτου στο κενό; Γιατί αυτός ο 70χρονος άνδρας, έπεσε από τη γέφυρα της Αθηνών – Πατρών, τερματίζοντας τη ζωή του;
Μία είδηση που πέρασε… στα ψιλά των μέσων ενημέρωσης και παρουσιάστηκε σαν ένα ατυχές και… μεμονωμένο περιστατικό, πολύ απλά γιατί αυτό το συμβάν δεν έτυχε να εναρμονίζεται με το κυρίαρχο αφήγημα των ημερών, το «θα κάνουμε τα πάντα για να προστατέψουμε ζωές»…
Πίσω από το σύμβολο αυτής της τραγικής φιγούρας του 70χρονου που βούτηξε στο κενό λόγω οικονομικών δυσκολιών, κρύβονται εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένων που η αναλγησία του κράτους, τους έχει φέρει αντιμέτωπους με την φτώχεια, τον τρόμο, την ταπείνωση και την εξαθλίωση.
Στην εποχή της πανδημίας, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας αποτελούν τα πιο ευάλωτα, τα πιο επιβαρυμένα θύματα από όλους. Όχι τόσο, λόγω του ότι κινδυνεύουν περισσότερο να πεθάνουν από τον κορωνοϊό, όσο γιατί συνειδητοποίησαν σε λίγους μήνες, πόσο φθηνή έχουν καταντήσει τη ζωή τους, οι απάνθρωπες πολιτικές του κράτους. Γιατί αντίκρισαν την σκληρή αλήθεια, για την ανύπαρκτη πρόνοια των κυβερνώντων.
Το αμοραλιστικό πολιτικό κατεστημένο αντιμετωπίζει τους γέροντες σαν «φύρα». Σαν μια ομπρέλα πεταμένη σε μια γωνιά που θα ανοιχτεί μόνο όταν θα βρέξει, δηλαδή στις εκλογές. Τότε μόνο «βρέχει» για τους πολιτικούς. Κατά τα άλλα, στα νεοφιλελεύθερα «μάτια», οι ηλικιωμένοι φαίνονται κοστοβόροι, δεν καταναλώνουν πολύ, αρρωσταίνουν πολύ, δεν συμμορφώνονται με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση πολύ. Δεν συμφέρουν…
Τα άλλοτε περήφανα γηρατειά, έγιναν τώρα τρομοκρατημένα γηρατειά. Τα περιοριστικά μέτρα, τους απομόνωσαν στην μοναξιά των τεσσάρων τοίχων. Οι επιστημονικές εισηγήσεις, τους πήραν μακριά τα πολυαγαπημένα τους εγγόνια και παιδιά. Τα lockdowns, τους στέρησαν τον καθημερινό περίπατο και τον καθαρό αέρα.
Μπερδεμένοι, συγχυσμένοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κομφούζιο από δεκάδες μέτρα, οδηγίες και εξαγγελίες που μεταβάλλονται συνεχώς. Ρωτούν με τρόμο τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν. Αγκομαχούν μέσα στα χνώτα τους, παλεύοντας να χρησιμοποιήσουν τις μάσκες τους…
Τα κανάλια σε 24ωρη βάση, τους βυθίζουν στον φόβο και τον πανικό, προβάλλοντας ατελείωτα βίντεο και εικόνες με διασωληνωμένους που χαροπαλεύουν στις εντατικές. Προσπαθούν να ανταπεξέλθουν σε αυτόν τον άνισο αγώνα, με αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά χάπια. Οι καθημερινές στατιστικές, τους υπενθυμίζουν συνεχώς τον θάνατο που χτυπά διπλανές τους πόρτες. Το κράτος, τους κρατά καθηλωμένους σε συντάξεις πείνας και ανέχειας.
Δούλεψαν σκληρά για μια ολόκληρη ζωή, πληρώνοντας το κράτος για να έχουν ένα τίμιο εισόδημα και να ανταμειφθούν με ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Αντ’ αυτού σήμερα, παρακολουθούν έντρομοι, μια ισοπεδωμένη δημόσια υγεία να πασχίζει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του επιδημικού κύματος και να μειώνει κατά 80% όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που δεν έχουν να κάνουν με covid.
Είναι αυτονόητο πως σε ένα τέτοιο κλίμα ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας, που δυστυχώς αποτελεί την βασική «συνταγή» κράτους, ΜΜΕ και τηλε- επιστημόνων, οι ηλικιωμένοι διστάζουν ακόμα και να απευθυνθούν σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να κάνουν μια εξέταση ή να συνεχίσουν μια θεραπεία. Και ασφαλώς ο χρόνος μετρά εις βάρος τους…
Τι μπορεί να σκεφτόταν αυτός ο 70χρονος την ώρα που κοίταζε το κενό να απλώνεται κάτω από τα πόδια του; Τι από όλα αυτά περνούσε από το μυαλό του; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Θέλουμε να ελπίζουμε πως τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του και τα χέρια του γλίστρησαν. Η αυτοκτονία σε καμία περίπτωση δεν είναι ούτε λύση, ούτε λύτρωση.
Τα γόνατα αυτού του ανθρώπου όμως, είχαν λυγίσει πολύ πριν οδηγήσει τα βήματα του σε αυτήν την γέφυρα. Οι τραγικές ευθύνες του κράτους είναι αυτές που στέλνουν (και) την τρίτη ηλικία στην απόγνωση και τον χαμό. Αυτές είναι «παράπλευρες απώλειες» των σκληρών περιοριστικών μέτρων, των lockdowns και της τρομολαγνείας που επικρατεί σήμερα. Και αυτές οι απώλειες – με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- ίσως θα είναι περισσότερες και από τους συνολικούς θανάτους από covid.
Σε αυτήν την κοινωνία όμως, υπάρχουν «κυματοθραύστες», υπάρχουν απάνεμα λιμάνια που έχουν σώσει χιλιάδες τέτοιες ψυχές από την τρέλα και τον θάνατο. Αυτά τα λιμάνια είναι οι εκκλησίες. Η Εκκλησία. Αυτή που σήμερα πολεμείται με κάθε τρόπο. Αυτή που «πρέπει να κάνει στην άκρη».
Ας αναλογιστούμε και το εξής:
Αυτές τις μέρες, όλος ο κόσμος ασχολείται διακαώς με τις φαρμακευτικές που υπόσχονται να κυκλοφορήσουν το… πολυπόθητο εμβόλιο που θα φέρει την… σωτηρία στους ανθρώπους. Αποθεώνονται. Θεοποιούνται. Ο κόσμος ζητωκραυγάζει για τα αποτελέσματα τους.
Κανένας όμως από αυτούς που θεοποιούν σήμερα την επιστήμη, δεν αναγνωρίζει πόσες χιλιάδες ζωές έχουν σωθεί από την προστασία της σκέπης της Εκκλησίας και από την ελπίδα που διαχρονικά φυτεύει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων που απευθύνονται σε αυτή.
Παρέχει δωρεάν «φάρμακα» στις ψυχές των ανθρώπων, αλλά και στα σώματα, μέσω των συσσιτίων και του τεράστιου φιλανθρωπικού της έργου που εκτείνεται στον χώρο της υγείας, της παιδείας, της απεξάρτησης από ναρκωτικά, της συμπαράστασης σε φυλακισμένους, της στέγασης αναξιοπαθούντων, της φροντίδας ηλικιωμένων και τόσα άλλα.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, πως η Εκκλησία είναι η κατεξοχήν «φαρμακευτική» στέγη των ανθρώπων.
Η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου που χαρίζει ανόθευτη ελπίδα.
Γέφυρα Ζωής, για να σβηστούν από τον χάρτη οι γέφυρες θανάτου…