«Ξέρω, καταλαβαίνω, οσμίζομαι, μαθαίνω, ότι κάποιοι βγάζουνε λεφτά. Λεφτά! Πολλά λεφτά, δεν μιλάμε τώρα για…»
«Το no go είναι όταν η ατζέντα τους κάμπτει την ατζέντα του μαγαζιού… εκεί δεν είναι… μεγάλε, εάν κρίνουμε ότι το μαγαζί το βοηθάς, μπορείς να είσαι εδώ και να κάνεις και το outsourcing το δικό σου ας πούμε. Κατάλαβες;»
Καταλάβατε;
Τάδε έφη Νίκος Παππάς, πρώην υπουργός Επικρατείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με το ηχητικό ντοκουμέντο του διαλόγου που είχε ο ίδιος με τον επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή το 2016.
Αυτό είναι ένα μικρό μόνο απομαγνητοφωνημένο σημείο μιας συνομιλίας που βρίθει από… πολιτικό πολιτισμό, αλλά συμπεριλαμβάνει όλο το «ζουμί» της νοοτροπίας των περισσότερων πολιτικών που κυβερνούσαν και κυβερνούν.
Ας κάνει ο καθένας που θέλει να βγάλει λεφτά ό,τι θέλει, ΑΡΚΕΙ να υπάρχει σύμπλευση με την ατζέντα του ΜΑΓΑΖΙΟΥ. Να υπάρχει σύμπνοια με τα συμφέροντα του κόμματος!
Μαγαζί το κόμμα λοιπόν. Έτσι το αποκαλούν οι ίδιοι οι βουλευτές του. Και μάλιστα όταν αυτό το κόμμα (και κάθε μεγάλο κόμμα) γίνεται κυβέρνηση, το μαγαζάκι αναβαθμίζεται σε… μαγαζί γωνία.
Ακόμα και αν ο κύριος Παππάς ισχυρίζεται πως στο ηχητικό ντοκουμέντο έχει γίνει… «κοπτοραπτική», ακόμα και αν αποδειχθεί κάτι τέτοιο, τίποτα απολύτως δεν μπορεί να αναιρέσει ότι θεωρεί το κόμμα του ως ένα πολιτικό μαγαζί.
Και είναι εύλογο να συμπεράνουμε πως κάθε μαγαζί έχει ως ύψιστη προτεραιότητα να διαφυλάξει και να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα και όχι αυτά του Ελληνικού Λαού, που τους ψήφισε για να προασπίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Και που πήγαν οι ιδεολογικές τοποθετήσεις; Τα ιδανικά του κόμματος; Που πήγε η κοινωνική πολιτική της «αριστεράς»; Τι απέγινε ο «δημοκρατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό»; Υπάρχει τίποτα από όλα αυτά ή είναι και αυτά μερικά κάλπικα αλλά καλογυαλισμένα «προϊόντα» του «μαγαζιού» που απλά στολίζουν την «βιτρίνα» του για να προσελκύουν πελάτες – ψηφοφόρους;
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: «ανακαλύψαμε την πυρίτιδα με έναν βουλευτή που αποκαλεί το κόμμα του μαγαζί; Δεν είναι κοινό μυστικό πως οι περισσότεροι βουλευτές πλέον, είναι επαγγελματίες καριερίστες;»
Όχι, δεν ανακαλύψαμε την πυρίτιδα, αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι αλλιώς να το υποθέτεις και αλλιώς να το ακούς από το στόμα του ίδιου του βουλευτή να το ομολογεί ψυχρά και κυνικά.
Αυτή είναι λοιπόν η νοοτροπία των πλείστων σημερινών πολιτικών. Θες να πας μπροστά; Βοήθα το μαγαζί και θα σε βοηθήσει και αυτό. Είναι οι ίδιοι που δηλώνουν συχνά πυκνά πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Δεν γνωρίζουμε αν στο σύγχρονο κοινοβούλιο η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, πάντως σίγουρα έχει έξοδα…
Και όλη αυτή η υπόθεση έσκασε λίγες μέρες μετά από το περιβόητο σποτάκι του μαγαζιού – ΣΥΡΙΖΑ που κατακεραύνωνε… άλλα έξοδα, του άλλου «μαγαζιού», του μπλε που βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο…
Το μαγαζί της Αριστείας…
Για ποια έξοδα διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ;
Τα 20 εκατομμύρια που εξαγγέλθηκαν από τον κύριο Πέτσα και δόθηκαν από την κυβέρνηση προς ΜΜΕ και ιστοσελίδες ως αμοιβή για την καμπάνια ενημέρωσης για τον κορονοϊό, χωρίς καμία διαφάνεια ως προς το ποιοι ακριβώς ήταν οι αποδέκτες του δημόσιου χρήματος. Εκεί μάθαμε για αστρονομικά ποσά που έλαβαν μεγαλοδημοσιογράφοι για να τρομοκρατούν τον κόσμο νυχθημερόν (και έτσι να μην… κάμπτουν την μπλε ατζέντα) και για χρηματοδοτήσεις σε ανύπαρκτα sites ή blogs χωρίς καμία δημοσίευση στο ιστορικό τους…
Αλλά ποιος μπορεί να ξεχάσει και τον άλλο χορό εκατομμυρίων στο πρόσφατο σκάνδαλο του «Σκοιλ Ελικικου», με τα μαϊμού voucher του κυρίου Βρούτση; Διασπάθιση δημοσίου χρήματος και εκεί, αλλά φυσικά κανένας δεν κουνήθηκε από την θέση του. Το μαγαζί να είναι καλά!
Μαγαζί το ένα, μαγαζί και το άλλο λοιπόν. Έτσι αντιμετωπίζουν τα κόμματα τους και οι μεν και οι δε. Το ερώτημα και οι έρευνες για το αν χρηματιζόταν ο Παπαγγελόπουλος ή όχι, αφορά μονάχα τον «πόλεμο» μεταξύ των δύο μαγαζιών και όχι την γενικότερη εικόνα του σάπιου πολιτικού συστήματος , που σε αυτήν ακριβώς θα πρέπει να εστιάσει την προσοχή του ο πολίτης – ψηφοφόρος.
Αφού λοιπόν θέλουν να διαχειρίζονται μαγαζιά και όχι δημοκρατικά κόμματα και αφού μας θεωρούν πελάτες και όχι πολίτες, τότε θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς ό,τι ακριβώς θα έκανε ένας δυσαρεστημένος πελάτης από τις υπηρεσίες αυτών των μαγαζιών.
Να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας στο «κατάστημα»…