Πως γίναμε έτσι ρε, πως καταντήσαμε. Για την μπάλα ρε. Να βρίζει ο ένας τη μάνα του άλλου, επειδή είναι άλλη ομάδα. Μιλάμε για πάτο.
Το μπινελίκι να πέφτει straight through στα social, στα γήπεδα και τελευταίο ενσταντανέ είναι να πλακώνονται όλοι στη μέση του δρόμου.
Σε άκυρη φάση, ένα ηλιόλουστο πρωινό π.χ. σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη.
Και καλά ο κόσμος ξεσπάει, αυτοί που υποτίθεται ότι διαμορφώνουν το δημόσιο λόγο τι έχουν στο κεφάλι τους.
Δημοσιογράφοι τσακώνονται μεταξύ τους και ο ΠΑΟΚ ζήτησε την παρουσία ΜΑΤ στα δημοσιογραφικά στον τελικό του Κυπέλλου.
Έπος και ξεφτίλα μαζί. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Ναι υπάρχουν. Το είδα και δεν το πίστευα.
Αφορμή, για να καταλάβουν και όσοι δεν γνωρίζουν, στάθηκε η είδηση πως οπαδός του ΠΑΟΚ έκανε τατουάζ τον Νίκο Γκάλη. Πως να χωρέσει στο μυαλό μερικών. Και ξαφνικά είδαμε αυτό…
«Καλημέρα από την ηλιόλουστη και άκρως ερωτική Θεσσαλονίκη την οποία πρέπει να ενημερώσω πως θα καθυστερήσω λίγο στην εκπομπή γιατί θα κάνω τατουάζ της Τζένης Γκάλη».
Δεν το έγραψε όποιος και όποιος. Εντάξει, δεν το έγραψε και ο Χέμινγουεϊ αλλά όπως και να έχει, πρόκειται για κάποιον που ορισμένοι θεωρούν πως πρέπει να τον πληρώνουν για να κάνει τον δημοσιογράφο.
Ο Σταύρος Κόλκας…
Συμπαθής κατά τα άλλα μπορώ να πω… Όταν, δηλαδή, δεν γράφει για τον ΠΑΟΚ.
Αλλά Σταύρο Κόλκα, χιούμορ, χιουμοράκι με νεκρούς δεν κάνουμε. Δε γίνεται ρε φίλε, είναι απάνθρωπο. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Τζένη Γκάλη, ήταν η σύζυγος του Νίκου Γκάλη, που «έφυγε» πριν από πολλά χρόνια σε τροχαίο.
Και ο Σταύρος προτίμησε να σχολιάσει το θέμα του τατουάζ του οπαδού του ΠΑΟΚ… έτσι. Και από κάτω οι αντιδράσεις «χα χα χα». Αλήθεια, αυτές ήταν οι αντιδράσεις. «Χα χα χα χα». Για κάποιον που έχει πεθάνει, που έχει «φύγει» από τη ζωή.
Αν και ξέχασα. Το νέο μότο είναι «εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, γράφω για την ομάδα μου, αυτό κάνω». Αυτό λένε τώρα οι κάφροι όλων των χρωμάτων, που τους δίνουν πληκτρολόγιο και τους πληρώνουν γιατί φέρνουν κλικς. Βλέπετε, το οπαδιλίκι και το καφριλίκι το γουστάρει ο λαός και το επιβραβεύει. Λένε οι αριθμοί. Δεν είναι, όμως, όλοι έτσι. Αυτό να έχετε στο μυαλό σας. ΟΛΟΙ να το έχετε.
Χιούμορ με τους νεκρούς δεν επιτρέπεται. Ακόμα και στον πόλεμο, στους νεκρούς υπάρχει σεβασμός…
