Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, συγγραφέας αιχμής για την Ουρουγουάη και λάτρης του ποδοσφαίρου έως την τελευταία του πνοή, έλεγε πως η μπάλα, όταν κυλάει στο χορτάρι, είναι ικανή να προσφέρει μόνο ομορφιά. Όταν παίζεται, δε, από επιδέξια πόδια, τότε μπορεί να μετατραπεί σε χορογραφία.
Ο Ζιντάν ήταν μια τέτοια πριμαντόνα, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Εουσέμπιο – οι τωρινοί «δοξολόγοι» της μπάλας (Μέσι και Ρονάλντο). Κι όμως, αυτοί που ενδέχεται να κουβαλούν ισχυρότερη δόση επιδεξιότητας στο χορό με τη σκιά της μπάλας είναι εκείνοι που δεν υψώθηκαν ποτέ πάνω από το όνομά τους. Είναι οι σιωπηροί πιστοί, οι ευγνώμονες για το ταλέντο που τους δόθηκε. Είναι οι Θεοί των μικρών πραγμάτων που κάνουν τη ζωή των άλλων ενδοξότερη.
Ο Αντρές Ινιέστα ήταν στην Μπαρτσελόνα επί Ροναλντίνιο. Όταν ο Βραζιλιάνος έφυγε, εκείνος έμεινε. Ήταν επί εποχής Σαμουέλ Ετό. Και πάλι έμεινε. Ήταν με τον Νεϊμάρ και, φυσικά, έμεινε όταν ο Βραζιλιάνος έβαζε τα πακέτα των εκατομμυρίων στον τραπεζικό του λογαριασμό. Τώρα, είναι με τον Μέσι και τον Σουάρες κι όταν αυτοί με το καλό πάρουν άλλους δρόμους, ο τίμιος Αντρές θα είναι και πάλι εκεί – ακόμη κι αν έχει σταματήσει την ενεργό δράση, όπως πιθανολογείται ότι θα κάνει.
Διότι ο Ινιέστα είναι η καρδιά της Μπάρτσα. Η δική του καριέρα, από την εκλεκτή La Masia έως τη Μπαρτσελόνα Β’ και την ανδρική ομάδα, συνιστά την πορεία ενός ανθρώπου που σκέφτηκε να τη δομήσει επί τη βάσει του συναισθήματος. Δεν έγινε γυρολόγος, δεν μπήκε στη διαδικασία κανενός πλειστηριασμού γύρω από το όνομά του.
Ναι, προφανώς και δεν κατάφερε να αγγίζει τα όρια του μύθου για τα ΜΜΕ. Δύσκολα θα βρεις πιτσιρικά να θέλει να φορέσει τη φανέλα με το όνομά του. Τα περισσότερα ορέγονται, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν Ρονάλντο και Μέσι. Αυτή είναι η μοίρα των Θεών των μικρών πραγμάτων. Να μένουν συγχρόνως θεατοί και αθέατοι. Ουσιαστικοί στην αόρατη παρουσία τους.
Το κλάμα του με τη λήξη του Copa del Rey είναι η κορύφωση του δράματος για το οποίο μιλούσε ο Γκαλεάνο. Όχι με την έννοια της δακρύβρεχτης παραφωνίας, αλλά με την ουσιαστική ζέση του ανθρώπου που βλέπει να περνάει από μπροστά του όλη η ποδοσφαιρική ζωή του και στο βάθος να αγχοφαίνεται το τέρμα του δρόμου.
Ο Ινιέστα είναι από τους τελευταίους αυθεντικούς ρέκτες της μπάλας. Σε μια εποχή που τα εκατομμύρια τριγυρνούν το μελίσσι των ταλέντων, που τα ΜΜΕ ανεβάζουν και κατεβάζουν «μετοχές» και τα glossy περιοδικά αναζητούν τα καινούργια σκάνδαλα, ο Ισπανός διατήρησε μέσα του κραταιά την αγάπη για το άθλημα ως έχει και όχι όπως επαναδιατυπώνεται με τους όρους του μάρκετινγκ.
Δεν έχουν μείνει πολλοί τέτοιοι τριγύρω και όσο περνάει ο καιρός, φοβάμαι, θα ξεχάσουμε εντελώς αυτή την πάστα παικτών που φέρουν κάτι όμορφα παλαιικό. Μια γοητεία άλλων εποχών τότε που το να κλωτσάς μια μπάλα ήταν μια πράξη κατάδηλα ουσιαστική από μόνη της.