Εμπιστοσύνη à la carte δεν υπάρχει. Είτε αποδέχεται κανείς τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης είτε συνεχίζει να κρίνει κατά το δοκούν προσβάλλοντας όμως έτσι έναν από τους θεμελιώδεις νόμους της λογικής.
Ό,τι είναι ατομικά ευκταίο και προσδοκώμενο δεν είναι απαραίτητα και δόκιμο για το σύνολο. Κατά μείζονα λόγο: οι δικαστικές αποφάσεις δεν βγαίνουν επί τη βάσει του λαϊκού ή του οπαδικού θυμικού.
Προφανώς και μπορεί κανείς να καταλήξει σε θετική ή αρνητική κρίση, είναι μέρος της ελευθερίας του λόγου, όμως δεν γίνεται να τις αναιρέσει επειδή δεν ταιριάζουν με το ιδεατό σχήμα που είχε κατασκευάσει εκ προοιμίου.
Η απόφαση-απαλλαγή του Αρείου Πάγου για τον Βαγγέλη Μαρινάκη οφείλει να μας προκαλέσει δεύτερες σκέψεις ως προς τούτο: είναι άλλο πράγμα η δημοσιογραφική διερεύνηση μιας υπόθεσης (της όποιας υπόθεσης), άλλο πράγμα τι πιστεύει κανείς για τα δημόσια πρόσωπα κι άλλο τι αποφαίνεται η Δικαιοσύνη.
Από τους τρεις «εμπλεκόμενους», οι μόνοι που έχουν στη διάθεσή τους το σύνολο της εικόνας, αλλά και τη νομική κρίση, είναι οι δικαστές. Υποθέσεις σαν τη φερόμενη ως εγκληματική οργάνωση ή το Noor1 που βγήκε ξανά στην επιφάνεια, δεν κρίνονται ούτε στο ζάρι, ούτε στα καφενεία, ούτε στα forum των διάφορων σάιτ.
To πιο ανθεκτικό «σπορ» στη χώρα μας είναι αυτό της δολοφονίας χαρακτήρων. Ως εκ τούτου: είναι ορθό και αναγκαίο να υπάρχει δημοσιογραφική έρευνα για κάθε δημόσιο πρόσωπο (σ’ αυτή την περίπτωση του Βαγγέλη Μαρινάκη), είναι μη αποδεκτό όμως να βγαίνει δημόσια «απόφαση» πριν καν αυτή βγει από το στόμα των δικαστών.
Πρόκειται για μια εκδοχή αυτοδικίας που ερανίζεται τη δύναμή της από το οπαδικό μένος ή από την ανάγκη (για ποιο αλλότριο συμφέρον, άραγε;) να εκπαραθυρωθεί ο ένας παράγοντας έναντι κάποιου άλλου.
Αντιλαμβάνομαι πως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που σκιαμαχούσαν για την υπόθεση του Noor1 τώρα θα πανηγυρίζουν για την απόφαση του Αρείου Πάγου. Το αντίθετο θα συμβαίνει με τους οπαδούς των άλλων ομάδων. Καμία από τις παραπάνω αντιδράσεις δεν θα έμπαινε στο «λήμμα» των λέξεων σωφροσύνη και υπομονή.
Ο Όρσον Ουέλς έλεγε πως δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, αλλά καλή και καλή τύχη. Τα δημόσια πρόσωπα, φευ, παίζουν και με αυτούς τους όρους της τυχαιότητας. Είναι μέρος του «παιχνιδιού», αρκεί να μην γίνεται κατάχρηση και καταδίκη χωρίς έρεισμα. Διότι τότε η λάσπη μένει για κάτι που δεν συνέβη ποτέ.