Το γράφω εξαρχής: μου είναι αδιάφορο αν πρωταθλητής στο φετινό πρωτάθλημα της Basket League θα είναι ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός. Τέτοια οπαδικά κατάλοιπα τα αφήνω για εκείνους που επιθυμούν να τα διατηρούν ενεργά μέσα τους.
Πλέον, υπάρχουν και δημοσιογράφοι που υπογράφουν με το «εμείς» ομνύοντας όχι στο ρεπορτάζ, όχι στην αρχή της ανεξαρτησίας, αλλά στο ιερατικό μαντείο της ομάδας που υποστηρίζουν.
Φοβάμαι πως την επομένη του 5ου τελικού πιο πολλά θα γραφτούν για τη διαιτησία, για τις διοικήσεις των ομάδων και για όλα τα παρελκόμενα του αγώνα, πλην του αγώνα. Ο πρωταθλητής (όποιος κι αν θα είναι αυτός) δεν θα γίνει αποδεκτός από τον αντίπαλό του. Στο ελληνικό μπάσκετ δεν ισχύει το γνωστό «ο τρώτας και ιάσεται» και τούτο διότι αυτός που έχει ανοίξει την πληγή όχι μόνο δεν επιθυμεί να τη γιατρέψει, αλλά επιδιώκει -παντί τρόπω- να την κάνει πιο επώδυνη.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αναλωθεί σε διοικητικές καντρίλιες. Ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις. Μάχες χαρακωμάτων για τους διαιτητές, κόντρες στην ΚΕΔ, βολές κατά της ΕΟΚ, απειλές ότι στο πρώτο παρατράγουδο θα αποχωρήσει ο ένας ή ο άλλος. Η μπάλα πήρε και τον άξιο συνάδελφο Βασίλη Σκουντή. Η ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, στην οποία στοχοποιείται, είναι μνημείο ανευθυνότητας.
Αν αυτό δεν είναι decadence τότε τι είναι;
Συμφωνώ απολύτως με ένα πρόσφατο πρωτοσέλιδο του Sportime με τον εύγλωττο τίτλο «Κουράσατε» απευθυνόμενο στους προέδρους των δύο ομάδων. Φυσικά, δεν εισακούστηκε η εφημερίδα. Από εκείνη την ημέρα έδωσαν κι άλλη… κούραση.
Δεν ξέρω τι θα μείνει στο τέλος. Προς τι όλη αυτή η απαξίωση του προϊόντος; Με ποια λογική τροχίζει κανείς το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται; Προφανώς και δεν υπάρχει λογική σ’ αυτό τον πόλεμο.
Μπορεί να είναι ένας ο νικητής απόψε, αλλά οι απώλειες καταμερίζονται σε όλους. Φοβάμαι πως δεν το καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να το καταλάβουν.