Ακριβώς όπως το έλεγε ο μέγας Μπόμπι Νάιτ: «Στο μπάσκετ δεν παίζεις εναντίον αντιπάλων, αλλά εναντίον του ίδιου του αθλήματος». Ισχύει και για τους συμπαίκτες και τον ίδιο τον εαυτό σου.
Τα όρια μπαίνουν αυτοστιγμεί – από το πρώτο βήμα που κάνει ένας παίκτης στο παρκέ. Άρα, το να ζητάς εξαρχής βεβαιότητες είναι σαν να προδιαγράφεις πως θα καταλήξεις με αμφιβολίες.
Επί του θέματος: κανείς δεν χάθηκε φεύγοντας, κανείς δεν έγινε καλύτερος μένοντας. Ο Γιάννης Παπαπέτρου επέλεξε να φύγει από τον Πειραιά και -μάλλον- η κατεύθυνσή του είναι προς το ΟΑΚΑ. Ουδέν μεμπτόν. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα φορέσει τη φανέλα των δύο αιώνιων.
Το ζητούμενο δεν είναι η απόφαση, αλλά οι λόγοι. Το ρεπορτάζ αναφέρει πως δεν είναι τόσο το οικονομικό όσο ο ρόλος που επιθυμεί να έχει σε μια ομάδα. Μάλιστα. Ας το εξετάσουμε, λοιπόν, αυτό για να δούμε τι μπορεί να εννοεί ο «ποιητής».
Αλήθεια, σε ποιο άθλημα και ποιος προπονητής ή πρόεδρος ομάδας μπορεί να εγγυηθεί σε έναν παίκτη ότι θα έχει αυτό το ρόλο κι όχι κάποιον άλλον; Σε ποιο συμβόλαιο υπάρχει όρος ο χρόνος συμμετοχής ενός εκάστου των παικτών;
Συνήθως αυτά τα κερδίζεις (πόντο-πόντο) με την καθημερινή προπόνηση, με την προσπάθεια που κάνεις στους αγώνες, με την πρόοδο που καταγράφεις σε βάθος χρόνου.
Ο Παπαπέτρου είναι μόλις 24 χρονών. Μπορούμε, όμως, να το δούμε και ανάποδα: είναι ήδη 24 ετών. Που σημαίνει ότι είναι νέος ακόμη να κάνει το ξεπέταγμα, αλλά μεγάλος αρκετά για να μην το έχει κάνει ήδη.
Σίγουρα η πρόοδος του δεν ήταν εντυπωσιακή. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει διάφορα πισωγυρίσματα με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει το ρόλο (να, ο ρόλος) του σημαντικού, αλλά όχι του πολύτιμου. Κι αυτόν δεν θα τον λάβει με μια μεταγραφή. Και πάλι μέσα στο παρκέ οφείλει να τον ανακτήσει.
Ακόμη κι αν ο Πασκουάλ του εγγυηθεί πως δεν θα πάρει ξένο μπροστά του, τίποτα δεν εγγυάται ότι ο Παπαπέτρου θα παίζει παντί τρόπω. Στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά και σε κάθε ομαδικό άθλημα, τα πάντα κρίνονται και στην απειροελάχιστη λεπτομέρεια και όχι στις προθέσεις. Ακόμη κι αν αυτές είναι αγαθές.
Μπορώ να καταλάβω έναν παίκτη να φεύγει για να πάρει καλύτερο συμβόλαιο. Είναι μέρος του παιχνιδιού αυτό το αίτημα. Όμως, αν ψάχνεις ρόλο τότε μιλάς με τον προπονητή και κυρίως μιλάς με τον εαυτό σου.
Στην τελική, ρόλο μπορούν να έχουν a priori μόνο οι παίκτες που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να τον περπατήσουν. Κι όχι εκείνοι που δυνητικά μπορούν να το κάνουν, αλλά μέχρι τώρα δεν τους έτυχε να το κάνουν.
Ο Παπαπέτρου έχει μπόλικο ταλέντο, φιλοδοξία, μενταλιτέ σκληραγωγημένη. Είναι ένας παίκτης που το ελληνικό μπάσκετ τον χρειάζεται. Η Εθνική ομάδα τον έχει ανάγκη. Είναι μια ελπίδα για το άμεσο μέλλον (και όχι για το μακρινό).
Ενδέχεται, η αλλαγή περιβάλλοντος να του κάνει καλό, να του δώσει κίνητρο. Και πάλι, όμως, δεν φτάνει. Δεν έχει σημασία αν η φανέλα σου έχει πράσινο ή κόκκινο χρώμα. Καμία απολύτως σημασία. Το θέμα είναι πώς χρωματίζεις μέσα σου τον δρόμο που θέλεις να διαβείς. Και σε αυτό θα κριθεί ο Παπαπέτρου. Και σε αυτό πρέπει να κρίνει και ο ίδιος τον εαυτό του.
http://www.sportime.gr/bloggers/cobra/95512/oi-dioikiseis-ftiachnoyn-messies-o-kosmos-akoloythei/