Η χρονιά του «οργανισμού» ΑΕΚ

Να πιστεύεις στη συγκυρία δεν είναι το ίδιο με το να ομνύεις στην τύχη. Είναι άλλο να χρησιμοποιείς την τρέχουσα κατάσταση έτσι ώστε να πετύχεις το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα κι εντελώς άλλο να προσδοκάς το καλύτερο επιβραβεύοντας μέσα σου την αγαθή προαίρεση ενός κάποιου πεπρωμένου. 

Υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση από την ΑΕΚ; Μάλλον θα πρέπει να υποσημειώσουμε το «κλαμπ ΑΕΚ», διότι, μιλώντας πάλι για τη συγκυρία των πραγμάτων, είναι ολόκληρος ο οργανισμός της ομάδας που ανθεί εν μέσω γενικής ξηρασίας. Η ποδοσφαιρική ομάδα είναι μόλις ένα βήμα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η μπασκετική σήκωσε το Κύπελλο Ελλάδας και πλέον διεκδικεί βάσιμα μια ακόμη ευρωπαϊκή κούπα.

Πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, βουτηγμένες στην ανυποληψία, στη στενωπό μικρότερων κατηγοριών, με κομμένα φτερά και με μιαν αναγκαστική καχεξία ως προς τα όνειρα που μπορούσαν να κάνουν, αμφότερες οι ομάδες ζούσαν τη λίγη ζωή τους ωσάν παρίες στο γλέντι των άλλων.

Φαίνεται πως για όλα τα πράγματα ισχύει η άνοδος και η πτώση. Υπάρχουν φάσεις όπου η ενδοσκόπηση είναι αναπόδραστη κι άλλες όπου η έξοδος προς τα μπρος φαντάζει εντελώς αδήριτη. Η ΑΕΚ, το κλαμπ ΑΕΚ, ζει τη χρονιά της, ζει ενδεχόμενα αυτό που προστάζει η ιστορία της.

Δεν θα χρησιμοποιήσω, σκόπιμα εντελώς, τον γνωστό λαϊκισμό περί δουλειάς που αμείβεται και περί αποστασιοποίησης από το πανηγύρι των ζουρλών για να εξηγήσω τους λόγους που ώθησαν τις δύο ομάδες στον αφρό. Αλίμονο αν πρέπει να επιβραβεύεται το προφανές: να δουλεύεις ησύχως και εν ηρεμία τη στιγμή που οι άλλοι σφάζονται στα μαρμαρένια αλώνια.

Έχω την αίσθηση πως η ΑΕΚ παίρνει -ξανά- το μερτικό που της αναλογεί. Ζει ημέρες κρασιού και ρόδων τη στιγμή που οι βασικοί της αντίπαλοι (κυρίως στο ποδόσφαιρο) κατατρύχονται από φαντάσματα του παρελθόντος και του παρόντος τους.

Με δεδομένη για χρόνια την επικυριαρχία του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και την αιώνια κόντρα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο μπάσκετ, χρειαζόταν ένας τρίτος πόλος εξισορρόπησης. Η ΑΕΚ ήταν πάντα ένα «καπάκι» αποσυμπίεσης για τον ψύχραιμο φίλο των σπορ. Και τούτο δεν είναι διόλου υποτιμητικό, αντιθέτως επιβεβαιώνει αυτό που και οι ίδιοι οι οπαδοί της Ένωσης αποδέχονται για τους εαυτούς τους. Ήτοι: είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ.

Θα προσέθετα πως είναι διαφορετικό να υποστηρίζεις μια επιτυχημένη ΑΕΚ. Όχι τον φτωχό συγγενή, αλλά τον άξιο αμφιτρύωνα σε ένα τραπέζι γεμάτο τίτλους. Ουδείς γνωρίζει αν και η επόμενη χρονιά θα είναι έτσι. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό έχουμε δει αξίες να κατακρημνίζονται και μεγέθη να μικραίνουν.

Προφανώς και οι οπαδοί της ομάδας έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν τη στιγμή και να μην γίνουν οιωνοσκόποι. Κι όμως, αξίζει κανείς να θυμάται πως ό,τι ανεβαίνει εύκολα κατεβαίνει και ό,τι κινείται ενδέχεται κάποια στιγμή να σταματήσει. Για να μην συμβεί αυτό, καλό είναι να ποντάρει κανείς στη συγκυρία κι όχι στην τύχη.