Θέλεις Λίγκα του Βορρά;

Είναι ακριβώς η στιγμή όπου ο Μάικλ Κορλεόνε στον «Νονό» αποφαίνεται στους συνδαιτυμόνες του : «Πρέπει να κρατάς τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμη πιο κοντά». Καίτοι η επίκληση του αντιθετικού όρου (φίλος/εχθρός) δεν βοηθάει να δούμε νηφάλια την κατάσταση, στην πραγματικότητα απηχεί την ψυχοπαθολογία της Ελλάδας.  

Έχοντας περάσει μια μακρά στενωπό βασάνων που δεν λένε να τελειώσουν και με νωπούς ακόμη τους διαχωρισμούς επί τη βάσει της πολιτικής, θα περίμενε κανείς τα του ποδοσφαίρου να καταχωνιαστούν σε μια κατηγορία ήσσονος σημασίας για τα κοινωνικά πεπραγμένα. Τι διάβολο, το ποδόσφαιρο οφείλει να είναι το δεύτερο σημαντικότερο στη ζωή ενός εκάστου. Ομοίως και η ομάδα που υποστηρίζει.

Φευ, η Ελλάδα πάντα στα γήπεδα θα αναστενάζει. Και τούτος ο αναστεναγμός, όταν το πράγμα φτάνει στα άκρα, μετατρέπεται σε βρυχηθμό και υπό συνθήκες σε ουρλιαχτό. Δεν μας φόβισε το πολιτικό και οικονομικό Grexit (αν και μας διαίρεσε), μας προκαλεί ρίγη το ποδοσφαιρικό, το οποίο, ας μην κρυβόμαστε, μάλλον καλό θα μας έκανε.

Ωστόσο, άλλο είναι το θέμα: με αφορμή την τιμωρία του ΠΑΟΚ και του Ιβάν Σαββίδη βγήκαν στην επιφάνεια διάφοροι υψηλόφρονες και κραυγάζουν για διαχωρισμό της Ελλάδας σε δύο μισά, για κράτος των Αθηνών κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Εμπρός στο δρόμο της απόσχισης που χάραξε η Αμπχαζία και το Κόσοβο.

Αν δεν είναι γραφικότητες τότε έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνες ακροβασίες. Μας σώζει πως αυτές οι οξύτονες φωνές ανήκουν σε μια μειοψηφία που αρέσκεται να φαντάζεται δύο κράτη μέσα στο ήδη υπάρχον και που μετατρέπει το ποδόσφαιρο σε πολιορκητικό κριό άλλων επιδιώξεων.

Προφανώς και η υδροκεφαλική Αθήνα έχει προκαλέσει ουκ ολίγες ανισορροπίες στο πώς αναπτύσσεται η χώρα. Όμως τούτο έχει να κάνει με μια συνολική παθογένεια του ελληνικού κράτους και όχι με μιαν επί σκοπώ απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης να μειώσει τις βόρειες περιοχές έναντι των νοτίων.

Όσοι λοιπόν βαυκαλίζονται με πιθανολογούμενα αθλητικά filioque, κάνουν λόγο για σύνορα που ξεκινούν από τα Τέμπη και για τιμωρίες που θα δίδονται καθ’ εκάστην, μάλλον διαβιούν σε μια περιοχή του εγκεφάλου τους όπου το θυμικό έχει καταλάβει κάθε ίχνος λογικής.

Κανένας ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακός (… και όποιος άλλος) δεν είναι υπέρτερος του συνολικού φαντασιακού για το τι συνιστά ενότητα στο ελληνικό κράτος. Υπάρχουν πολλοί και πιο σοβαροί λόγοι να διαφωνούμε μεταξύ μας (άλλωστε ανήκει στο dna μας η έννοια της διαρκούς διαφωνίας), από το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Ήτοι: έναν επίζηλο τίτλο που λόγω των σοβαρών προβλημάτων που σοβούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο ελάχιστο ονόρε προσφέρει στον νικητή.