Τον ηγέτη σου δεν τον «σκοτώνεις»

Αντιστικτικά οι δύο εικόνες: ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος να παίρνει τη ζωή από την καρδιά της Λάρισας στο ύστατο λεπτό του αγώνα με την ΑΕΚ και να την προσφέρει (μάννα εξ ουρανού) στους συμπαίκτες του.

Διότι, ως γνωστόν, όταν έρχονται τα δύσκολα, ο πιο σκληρός είναι αυτός που επιβιώνει. Ή, απλώς, ο ηγέτης. Κάποια χιλιόμετρα πιο νότια, ο Βασίλης Σπανούλης πάλευε μόνος του με τα λιθουανικά «θηρία». Μόνο που στο μπάσκετ δεν ισχύει ότι στο ποδόσφαιρο. Άλλοι οι «καιροί» της μπάλας στο χορτάρι κι άλλα τα «ήθη» της πορτοκαλί.

Στο μπάσκετ, ένεκα της δικαιοσύνης που το διέπει εν σπέρματι, ο καλύτερος συνήθως κερδίζει. Και στο ΣΕΦ επικράτησε ο καταφανώς καλύτερος. Επίσης, μπορεί και τα δύο αθλήματα να είναι ομαδικά, αλλά αν ο Ρονάλντο ή ο Μέσι έπαιζαν μπάσκετ μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να πάρουν πολλά παιχνίδια.

Η αξία του Σπανούλη είναι αδιαμφισβήτητη: ναι, έχει πάρει παιχνίδια στην πλάτη του και τα έχει φέρει εις πέρας. Όμως, καίτοι δεν χρειάζεται κανείς να περιπτωσιολογεί, τούτο δεν γίνεται να επέχει τη θέση κανόνα. Πάει κόντρα στη φύση του αθλήματος.

Κι όμως, αυτό πήγε να συμβεί το βράδυ της Τετάρτης στο ΣΕΦ: οι πολλοί ζήτησαν από τον ένα να καθαρίσει για πάρτη τους. Τη στιγμή που απέναντι του, ο ένας, βρήκε μια ομάδα που ξέρει να παίζει ως τέτοια και να μην περιμένει το θαύμα από τις μονάδες.

Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να ζει και να αναπνέει με τον Σπανούλη. Αυτό, προφανώς, έχει τα καλά του έχει και τις γκρίζες περιοχές του. Όταν ο κάπτεν «πετάει» ο Ολυμπιακός παίρνει ενέργεια. Αρκεί, βεβαίως, οι υπόλοιποι να τραβούν το ανάλογο κουπί. Όταν, όμως, παραμένουν απαθείς τότε κανένας Σπανούλης δεν μπορεί να βγάλει το κάρο από τη λάσπη.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σαν όλοι να ακυρώνουν (αν όχι να «σκοτώνουν») τον ηγέτη τους. Τη στιγμή που περιμένουν από αυτόν να βγάλει τον άσο από το μανίκι του. Ε, κάποια στιγμή και οι άσοι στερεύουν.

Προσπαθώ να καταλάβω χρόνια τώρα τη λογική του Ολυμπιακού με τους Αμερικανούς που φέρνει. Οι περισσότεροι είναι άγευστοι, άοσμοι και λίγοι. Πολύ «λίγοι»: όχι σε αριθμό, αλλά σε αξία. Ποιος τους διαλέγει, άραγε; Με ποιο κριτήριο; Τι προσπαθεί να μας πει αυτός ο ευφάνταστος νους;

Δεν χρειάζεται να μας πει πολλά, το πρώτο ματς της σειράς είπε περισσότερα. Φυσικά, ο Ολυμπιακός δεν αποκλείστηκε. Δεν χρειάζεται να μπει κανένα μαχαίρι στο κόκαλο και να ζητηθούν ευθύνες. Η σειρά είναι ακόμη ανοιχτή – ομοίως και η πρόκριση στο φάιναλ φορ. Ούτε η συνολική ποιότητα του Ολυμπιακού ακυρώνεται για ένα παιχνίδι. Φευ, δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι, αλλά το εναρκτήριο που θα του έδινε τον αέρα της πρόκρισης.

Τώρα, τέτοιο αέρα δεν έχει. Πρέπει να τον διεκδικήσει με χάντικαπ. Ας είναι. Το ζητούμενο είναι να μπουν και οι άλλοι στη διαδικασία της διεκδίκησης κι όχι μόνο ο Σπανούλης. Ο ένας ποτέ δεν κέρδισε τους πολλούς.