Μήπως να γίνουμε φίλαθλοι… παντός καιρού;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που ως παρατηρητή και φίλαθλο, δεν μπορώ να μην τα σχολιάσω. Πάντα πίστευα πως όταν υποστηρίζεις ένα σύλλογο, τον υποστηρίζεις σε όλα τα σπορ ανεξάρτητα. Και όταν η ομάδα σου σε χρειάζεται, πρέπει να είσαι εκεί να την στηρίξεις.

Στον χθεσινό (20/5) τελικό χάντμπολ του Τσάλεντζ Καπ μεταξύ της ΑΕΚ και της Ποτάισα Τούρντα, δυστυχώς επαληθεύτηκε για άλλη μια φορά η σκέψη που περνάει από το μυαλό μου. Πως όταν έχουμε… πανηγύρια είμαστε πρώτοι. Όταν χάνεται όμως ένας τίτλος, δεν δίνουμε την στήριξη στην ομάδα που υποτίθεται ότι υποστηρίζουμε.

Παρατηρώντας όλη την σεζόν στα «μικρά» ομαδικά σπορ, διαπίστωσα διαφορές στα μεγάλα σωματεία.

Στον Ολυμπιακό, σε όλα τα τμήματα που πρωταγωνιστεί (βόλεϊ, χάντμπολ, πόλο) ο κόσμος του δίνει δυναμικό παρών, στηρίζοντας τον Ερασιτέχνη.

Στην ΑΕΚ αφού γέμισαν το ΟΑΚΑ στο Τσάμπιονς Λιγκ του μπάσκετ, την επόμενη εβδομάδα πήγαν… 500 άτομα στο γήπεδο να χειροκροτήσουν τους παίκτες του Σάκοτα. Και χθες στο χάντμπολ, με το τρόπαιο να έχει κριθεί, μόλις 5.000 πήγαν να χειροκροτήσουν την ομάδα τους. Στον ΠΑΟΚ μία από τα ίδια…

Για τον κόσμο του χάντμπολ αυτό το νούμερο είναι μεγάλο (για τα ελληνικά δεδομένα). Για τον κόσμο της ΑΕΚ όμως, όχι. Και δυστυχώς δεν έχει δείξει φέτος ότι έχει την σχέση που έχουν οι Ολυμπιακοί με τα άλλα τμήματα, ή οι Παναθηναϊκοί που πήγαιναν σε όλα τα ματς στο βόλεϊ μέσα-έξω να στηρίξουν την ομάδα τους. Ή οι Αρειανοί που έχουν το δικό τους μπασκετικό κοινό. Η ΑΕΚ φέτος επέστρεψε σε πολλά αθλήματα. Οι οπαδοί της όχι…

Και αυτό είναι λυπηρό γιατί γίνεται τεράστια προσπάθεια από την Ερασιτεχνική να σταθεί η ομάδα και πάλι ψηλά. Και ειδικά το χάντμπολ που στο «Γ. Κασιμάτης» δεν έπεφτε καρφίτσα στα ημιτελικά με την Μαδέιρα, περίμενε κανείς να δει περισσότερο κόσμο για να επιβραβεύσει ένα τμήμα του συλλόγου, που «ματώνει» οικονομικά για να φέρει επιτυχίες.

Όσοι πήγαν στο χάντμπολ, φώναξαν μέχρι την τελευταία στιγμή και τους αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική (έδωσαν και την ψυχή τους και αποθέωσαν τους παίκτες του Νίκου Γραμματικού). Αλλά για την δυναμική της ομάδας αυτής, θεωρώ απαράδεκτο να μην υπάρχει μεγαλύτερη προσέλευση όταν για πρώτη φορά στην ιστορία της, παίζει – εντός έδρας- έναν ευρωπαϊκό τελικό. Και ας είναι στο «φτωχό» πλην τίμιο χάντμπολ…

Είναι καιρός να αλλάξει η κατάσταση και να στηριχθούν όλα τα υγιή τμήματα των συλλόγων και να γίνει αυτή η περίφημη από-ποδοσφαιροποίηση. Πολύς κόσμος δεν πατάει στα γήπεδα ποδοσφαίρου γιατί φοβάται για την ασφάλειά του με όσα γίνονται. Το χάντμπολ, το πόλο, το βόλεϊ (όταν δεν τα σπάνε οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων στα μεταξύ τους ματς) είναι μια καλή διέξοδος να πάει η οικογένεια και να στηρίξει την ομάδα που αγαπά. Γιατί γίνεται δουλειά σε όλα τα μεγάλα σωματεία που θα ήθελαν μεγαλύτερη στήριξη από τον κόσμο για να επιβιώσουν. Και να μην τραβάνε αυτά που τραβάει ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός για παράδειγμα.

Ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ φέρνουν επιτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις (και) φέτος. Ο ΠΑΟΚ ακολουθεί κατά πόδας. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και αν κάνει πράξη τις υποσχέσεις του ο Γιαννακόπουλος για το βόλεϊ, τότε θα εμφανιστεί και αυτός ισχυρός.

Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι «Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Ολυμπιακοί» σε όλα τα αθλήματα; Στα καλά και στα άσχημα; Γιατί μόνο έτσι (στο δικό μου το μυαλό) μπορώ να δεχτώ ότι ένας οπαδός αγαπά πραγματικά αυτό που αντιπροσωπεύει ο σύλλογος της καρδιάς του. Και δεν είναι επιλεκτικά οπαδός της σε ένα ή δύο σπορ και κυρίως όταν παίζει με τους «εχθρούς» ή όταν ελπίζει να σηκώσει κούπες…