Πόσες φορές όλοι μας έχουμε προσπαθήσει αμέτρητες φορές να πετύχουμε κάτι (ακόμη και ασήμαντο) και από το πείσμα μας και μόνο συνεχίζαμε, ακόμη και αν έδειχνε ακατόρθωτο, γιατί… αρνούμασταν να χάσουμε; Κάπως έτσι πρέπει να νοιώθει και ο Κώστας Μπανιώτης.
Ένας από τους πιο σταθερούς αθλητές της τελευταίας δεκαετίας (και βάλε) στον ελληνικό στίβο. Ένα παλικάρι από την Κομοτηνή, που ως άλλος… Τσιάμης, πήρε ένα μετάλλιο (αργυρό) χθες στη Γλασκώβη και στα 32 του πήρε αυτό που η τύχη του στερήθηκε τέσσερις φορές, όταν είχε κάνει μεγαλύτερα άλματα απ’ ότι τώρα.
Τέταρτος στο Παγκόσμιο του 2012 στη Κωνσταντινούπολη (κλειστός), τέταρτος ένα χρόνο πριν στο Ευρωπαϊκό κλειστού στο Παρίσι, πέμπτος στο Παγκόσμιο του Πόρτλαντ το 2016 και ίδια θέση το καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό της ίδιας χρονιάς, ήταν σαν να του το χρωστούσε η τύχη.
Θα ήταν αμαρτία ένας τόσο σταθερός αθλητής, από τους λίγους που έχουν τόση μεγάλη διάρκεια στον ελληνικό στίβο, να μην έχει ένα συλλεκτικό μετάλλιο στη συλλογή του.
Ο Μπανιώτης είναι ένας άνθρωπος ήσυχος, που αν περάσει δίπλα σου, το πιθανότερο είναι μην τον ακούσεις (σίγουρα θα τον δεις, αφού δεν περνά απαρατήρητος από τα 2 μέτρα και 2 εκατοστά που βλέπει τον κόσμο). Ένας πραγματικός «εργάτης» που έχει «φάει» τα μούτρα του με τραυματισμούς, αλλά συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, απλά γιατί γουστάρει αυτό που κάνει.
Οι τραυματισμοί του το 2014 και τα ενδιάμεσα προβλήματα, του στέρησαν την δυνατότητα να βγάλει μια επίδοση πάνω από τα 2,33μ. που έχει ατομικό ρεκόρ.
Είναι από τους πλέον «αθόρυβους» αθλητές του ελληνικού στίβου, που ποτέ δεν είχε πάνω του τα βλέμματα, αλλά πάντα ήταν θετικός στους μεγάλους αγώνες. Και πάντα είναι ταπεινός σε ότι κάνει.
Για όσους παρακολουθούν χρόνια το άθλημα και γνωρίζουν προσωπικά τον αθλητή έστω και λίγο, καταλαβαίνουν γιατί αυτό το μετάλλιο, είναι από τα πιο «γλυκά» που έχει πάρει η χώρα μας στον κλασικό αθλητισμό τα τελευταία χρόνια.
ΥΓ1: Για τους πιτσιρικάδες της εθνικής ομάδας (Καραλή, Ζήκο), μπορούν να ειπωθούν πολλά. Ο Καραλής ήδη ξέρουμε ποιος είναι και η τέταρτη θέση μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι με σοβαρό τραυματισμό, δείχνει πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτό το παιδί και να μας φέρει μετάλλια στο μέλλον.
Από την άλλη ο Ζήκος, θα πούμε ψέματα αν περιμέναμε τελικό στα 60μ. και πέμπτη θέση. Ο ίδιος σίγουρα μέσα του θα το πίστευε, έστω και αν ήταν πρωτάρης, στα 20 του χρόνια, σε μεγάλη διοργάνωση. Σταθερός στις κούρσες του φέτος, έφερε επιτέλους ξανά τα 60μ. στο προσκήνιο, καθώς πέρασαν 19 χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε παρουσία σε τελικό, σε αυτή τη διοργάνωση! Και αν δεν πάθαινει και το τράβηγμα στα μισά της κούρσας, κανείς δε ξέρει αν θα ήταν και μέσα στα μετάλλια.
Μετά τους Παυλακάκη, Παπαδιά και Θεοδωρίδη, ίσως έχουμε βρει τον επόμενο μεγάλο σπρίντερ, τουλάχιστον στα 60μ. (άλλη υπόθεση τα 100μ. στον ανοιχτό…). Μακάρι να δικαιώσει τις προσδοκίες, γιατί ανέβασε ψηλά τον πήχη στη Γλασκώβη. Και δείχνει πως θα μας απασχολήσει για αρκετά χρόνια.
ΥΓ2: Σήμερα η πρόβλεψη λέει για τουλάχιστον τρία μετάλλια. Αν είναι καλά και η Κυριακοπούλου μπορούμε και τέσσερα. Θα είναι ιδανικό το κλείσιμο για τον ελληνικό στίβο και… βάζουμε στοίχημα γι’ αυτό.