Η εικόνα του ελληνικού στίβου να κατακτά το ένα μετάλλιο μετά το άλλο, είχε «σβήσει» από το μυαλό μας τα τελευταία χρόνια.
Πάντα υπήρχαν επιτυχίες και μετάλλια, αλλά ήταν μεμονωμένα στις μεγάλες διοργανώσεις. Αλλοτε η Στεφανίδη, άλλοτε ο Φιλιππίδης, η Κυριακοπούλου, η Παπαχρήστου ή ο Μπανιώτης και κάποιες φορές τα μετάλλια ήταν δύο ή τρία, έτσι για να λέμε ότι έγινε υπέρβαση.
Τι άλλαξε και στο Βερολίνο έχουμε γίνει η τέταρτη δύναμη στην Ευρώπη; Πολλά… και τίποτα.
Λίγο οι συγκυρίες, λίγο η σοβαρότερη δουλειά που γίνεται σε όλα τα επίπεδα, λίγο η τύχη και η εμπειρία αθλητών και προπονητών (σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό των νέων παιδιών της ομάδας), όλα αυτά μαζί βοήθησαν στο να γίνουμε ξανά ισχυρή δύναμη στην Ευρώπη.
Οι πρωτοκλασάτοι αθλητές μας είναι ελάχιστοι στον αριθμό. Δεν έχουμε εκείνη την τρομερή φουρνιά προ 15ετίας, όπου τουλάχιστον 20 αθλητές ήταν παγκόσμιας κλάσης. Τώρα είναι 4-5 και υπάρχουν άλλοι τόσοι που ακολουθούν στις πιο μικρές ηλικίες.
Ομως είναι όλοι τους σταθερά στις πρώτες θέσεις σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο. Με μπροστάρηδες τους επικοντιστές.
Ενα από τα πράγματα που βοηθά την νέα «άνθιση» του ελληνικού στίβου σε αυτό το ευρωπαϊκό στο Βερολίνο, είναι το χαμηλό επίπεδο σε αρκετά αγωνίσματα, η απουσία πλήρους ρωσικής ομάδας (λόγω του ντόπινγκ) και την ίδια ώρα οι δικοί μας αθλητές κάνουν επιδόσεις κοντά στα ρεκόρ τους.
Ενα άλλο στοιχείο είναι πως ακόμη και εκεί που υπάρχει έντονος ανταγωνισμός, έχουμε αθλητές παγκόσμιας κλάσης.
Για να μην ξεγελιόμαστε… Αλλο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, άλλο το παγκόσμιο. Για να πάρει χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο ο Τεντόγλου, θα πρέπει να συναγωνιστεί 5-6 αθλητές, που κάνουν άλματα πάνω από τα 8,50μ. Για να ανέβουν και οι δύο αθλήτριες του επί κοντώ στο βάθρο, θα πρέπει να περάσουν Αμερικανίδες, Λατίνες, Νεοζηλανδές που επίσης κατακτούν μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις. Πολύ υψηλότερο το επίπεδο. Αλλά έχουν αποδείξει ότι δεν μασάνε στα δύσκολα…
Το ίδιο και στο τριπλούν γυναικών όπου υπάρχουν δύο αθλήτριες από Κολομβία και Βενεζουέλα που έχουν τα 15 μέτρα για… πρωινό.
Ομως…
Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την τεράστια επιτυχία που έχει η ελληνική αποστολή στο Βερολίνο. Επιτυχία που την αξίζει γιατί έχει γίνει σοβαρή δουλειά τα τελευταία χρόνια, ακόμη και στα πιο απλά και αστεία (για κάποιους που είναι έξω από τον… χορό) που έχουν αλλάξει.
Τα τελευταία δέκα χρόνια οι ελληνικές αποστολές προκαλούσαν θλίψη ακόμη και από τον τρόπο που ταξίδευαν για τις μεγάλες διοργανώσεις. «Χύμα», ο καθένας με τα δικά του ρούχα, δεν θύμιζαν σε τίποτα ομάδα που πάει να μας εκπροσωπήσει σε διεθνείς αγώνες. Τώρα άλλαξε ακόμη κι αυτό. Εγιναν ομάδα. Από τα ρούχα, την ψυχολογία, την προεργασία, την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την διοργάνωση και κυρίως από το γεγονός ότι κανείς (μα κανείς) δεν πήγε για τουρισμό στην Γερμανία!
Εγινε μια πλύση εγκεφάλου, που όμως έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν. Για να καταλαβαίνουν όλοι οι αθλητές ότι δεν εκπροσωπούν μόνο τους εαυτούς τους. Οτι πάνε σε μια αποστολή. Και τώρα που το έχουν καταλάβει, τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους… Το πίστεψαν, το τόλμησαν και τώρα το απολαμβάνουν. Το μόνο που μένει, είναι να υπάρχει και συνέχεια. Ανεξαρτήτως αριθμού μεταλλίων…