Ο σημερινός Ολυμπιακός με μπέρδεψε. Όχι φυσικά γιατί είδα την ομάδα αγνώριστη ή έστω θεαματικά βελτιωμένη.
Ο σημερινός Ολυμπιακός απεκδύθηκε των τρανταχτών παθογενειών που παρουσίασε στα προηγούμενα, εφιαλτικά φιλικά.
Ο, ήδη αμφιλεγόμενος, Πέδρο Μάρτινς παρουσίασε μια ομάδα με πρωταρχικό στόχο την αμυντική συνοχή και συνέπεια, με προφανή και ξεκάθαρο στόχο την αποφυγή κάποιου νέου διασυρμού.
Και τα κατάφερε σε ικανοποιοιητικότατο για την εποχή βαθμό, μιας και ο Ολυμπιακός κινδύνευσε ελάχιστα.
Τα Σέντερ μπακ λειτούργησαν καλά, με τον συνήθη ύποπτο Βούκοβιτς να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τη διατήρηση της ηρεμίας στα μετόπισθεν. Ακόμη όμως και ο μυστηριώδης Μιράντα, έδειχνε τελείως διαφορετικός παίκτης από εκείνη τη σκιά που έδειχνε με το ένα πόδι εκτός Ρέντη, ένα μήνα μετά την μεταγραφή του.
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και το δίδυμο Μπουχαλάκη Καμαρά. Γεγονός φυσικά που έγκειται περισσότερο στην υποτονικότητα του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός έχει τρομερό πρόβλημα στα χαφ, το οποίο πρέπει να καλύψει, άμεσα, ποσοτικά και κυρίως ποιοτικά.
Μένοντας στις ατομικές εμφανίσεις, αξία σχολιασμού ήταν και εκείνη του Μιγκέλ Άνχελ Γκερέρο, ο οποίος έδειξε σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλο φιλικό, τον πραγματικό του ποδοσφαιρικό εαυτό. Το εύκολο γκολ και το φονικό ένστικτο μπορεί να του λείπουν, αλλά η αγωνιστική προσφορά του είναι πολύπλευρη. Ξεκινάει την πίεση από ψηλά, παίζει με το κεφάλι ψηλά, και μοιράζει τη μπάλα πολύ έξυπνα. Στο ερώτημα για το αν αξίζει να είναι ο βασικός φορ του Ολυμπιακού, θα απαντήσουν μόνο ο χρόνος και τα πρώτα επίσημα παιχνίδια.
Η επιθετική δυστοκία που έδειξε η ομάδα, είναι περισσότερο ίδιον της εποχής, παρά τεκμήριο κακής προπονητικής δουλειάς.
Όμως οποίος βρέθηκε σήμερα στο Καραϊσκάκη, είδε για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν μια κανονική ομάδα. Με ξεκάθαρες παθογένειες και συγκεκριμένα προτερήματα. Με αρχή, μέση και τέλος.
Και έναν Λάζαρος χάρμα ιδέσθαι…
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο