Απόψε δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Απόψε δεν υπήρχε η κακή τύχη που υπήρχε με τον ΠΑΟΚ. Απόψε, ένα ατομικό λάθος δεν ήταν αρκετό για να επισκιάσει τη μέτρια εικόνα της ομάδας όπως στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Απόψε, δεν υπήρχαν τα 7 ευρωπαϊκά που στολίζουν τη φανέλα της Μίλαν.
Απόψε δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε μόνο ένας Ολυμπιακός που έκανε στο παραδοσιακά αφιλόξενο Ηράκλειο το χειρότερο του φετινό παιχνίδι.
Πίσω από την τεραστίων διαστάσεων σημερινή γκέλα, που σε συνδυασμό με το διπλό-χρυσάφι του ΠΑΟΚ στο Βικελίδης οδήγησαν τον Ολυμπιακό στο -6 από την κορυφή πριν καν βγει ο Οκτώβρης, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει μονάχα κάποια ελαφρυντικά. Ο αποσυντονισμός από το διάλειμμα των εθνικών ομάδων, ο διάχυτος ενθουσιασμός του αντιπάλου από την αλλαγή διοικητικού καθεστώτος και η απουσία του ηγέτη του, αποτελούν παράγοντες που θα αποσυντόνιζαν οποιαδήποτε ομάδα.
Όμως ο Ολυμπιακός, έχει την ευχή και την κατάρα να μην μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη ελληνική ομάδα. Οι οπαδοί του είναι απίστευτα απαιτητικοί και ευέξαπτοι, η καρέκλα του πάγκου του είναι πιο «ηλεκτρική» από οποιαδήποτε άλλη και η φανέλα του ζυγίζει τόνους.
Όμως ακόμη και η πιο βαριά φανέλα του κόσμου, δεν μπορεί να κερδίσει ένα παιχνίδι, όταν τη φορούν παίκτες όπως ο Μιράντα και ο Φετφατζίδης. Ο Πορτογάλος δεν έχει πείσει κανέναν ότι αξίζει μια θέση στο ερυθρόλευκο ρόστερ και στη λίστα ελαττωμάτων του Έλληνα εξτρέμ, έχει προστεθεί μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ και μια τραγική ψυχολογική κατάσταση.
Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός πλήρωσε εν πολλοίς απόψε την γνωστότερη φετινή του αγωνιστική παθογένεια και αυτό καθιστά την ήττα ακόμη πιο επώδυνη. Η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο ήταν τόσο αλγεινή που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν αγωνίζονταν οι ίδιοι παίκτες που πριν 2 αγωνιστικές στρίμωχναν στα σκοινιά για 90 λεπτά τον ΠΑΟΚ.
Δυστυχώς, το σημερινό πάθημα δικαίωσε τους απαισιόδοξους που μετά τα παιχνίδια με Αστέρα και Πανιώνιο υποστήριζαν πως αν ο Ολυμπιακός δεν καθαρίζει τα θεωρητικά εύκολα ματς από την αρχή, δεν θα σώζεται από τον εκάστοτε από μηχανής θεό στις καθυστερήσεις.
Ο ΟΦΗ, έχοντας την κυνική νοοτροπία των μικρών ομάδων και ένα fighting spirit το οποίο δεν παρουσίασε επ’ουδενί στα αντίστοιχα παιχνίδια με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, κατάφερε να προηγηθεί σε μία φάση που πρέπει να διδάσκεται στις ακαδημίες ποδοσφαίρου ως αντιπαράδειγμα αντιμετώπισης των αμυντικών στημένων. Από εκεί και πέρα ανασυντάχθηκε και έκανε με επιτυχία αυτό που ξέρουν να κάνουν οι μικρές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος: κλείστηκε πίσω!
Από την άλλη πλευρά, ο πανικοβλημένος και αποκαρδιωμένος Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε καθαρές ευκαιρίες το ημίχρονο της αγωνιστικής του υπεροχής. Όταν ο Στρέζος απομάκρυνε την κεφαλιά του ανενόχλητου στη μικρή περιοχή Γκερέρο, στην πραγματικότητα όλα είχαν τελειώσει.
Όσο για την φάση του 91ου λεπτού, τα 4 αστέρια της φανέλας δεν επιτρέπουν στον σύλλογο να καταλογίσει την σημερινή του αποτυχία απέναντι σε μια νεοφώτιστη ομάδα σε μία άδικη διαιτητική απόφαση στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού. Το μεγαλείο άλλωστε του Ολυμπιακού χτίστηκε κόντρα σε όλους και σε όλα.
Η φετινή ομάδα, ορθώς κατά τη γνώμη μου στηρίχθηκε παραπάνω από οποιαδήποτε άλλη τα τελευταία χρόνια, διότι ο κόσμος της έβλεπε κάτι καλό να δημιουργείται από τους παίκτες και τον προπονητή.
Της δόθηκε πίστωση χρόνου, το γήπεδο γέμισε σε ματς με αντιπάλους μικρότερου βεληνεκούς και οι παίκτες κέρδισαν το χειροκρότημα ακόμη και μετά από ήττες.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Οι βεβιασμένες λύσεις δεν κάνουν καλό σε κανέναν και δεν προκαλούν τίποτε άλλο εκτός από πανικό.
Όμως, στις παρυφές του Νοέμβρη, αυτή η καινούρια, θελκτική και ενδιαφέρουσα προσπάθεια που χτίζεται στο Ρέντη πήρε όλη την στήριξη και την πίστωση χρόνου που χρειαζόταν.
Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ο μεγαλύτερος Ελληνικός σύλλογος χειροκροτώντας την προσπάθεια και αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα. Έγινε παίρνοντας πρωταθλήματα. Και ακόμη και αν δεν καταφέρει να κατακτήσει το 45ο, πρέπει να «πεθάνει» προσπαθώντας!
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο