Γύρισε το φύλλο…

Στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν παιχνίδια των οποίων τη σημασία θα θυμούνται ελάχιστοι μετά από χρόνια.

Άραγε ο θεαματικός Ολυμπιακός του Μίτσελ θα έφτανε το ίδιο ψηλά, αν ο Μήτρογλου δεν είχε δώσει ποδοσφαιρική παράσταση ζωής στις Βρυξέλλες; Θα μιλούσαμε ακόμη και σήμερα για το ποδοσφαιρικό παραμύθι της Εθνικής του Ρεχάγκελ, αν ο Στέλιος Γιαννακόπουλος δεν είχε αλώσει το Ρομαρέδα τον Ιούνιο του 2003;

Ένα τέτοιο παιχνίδι θεωρώ ότι παρακολουθήσαμε χθες. Όχι φυσικά λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου, η οποία ήταν ομολογουμένως ασήμαντη. Η ελβετική Λουκέρνη είναι ένα χλιαρό Ευρωπαϊκό μέγεθος, πλήρως ανίκανο να προβληματίσει τον Ολυμπιακό σε ένα γήπεδο όπου ανά τα έτη έχουν υποκλιθεί μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Αν μείνει κανείς στο αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού ενενηντάλεπτου, οπωσδήποτε θα παραπλανηθεί. Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ξαφνικά η ομάδα που σμπαραλιάζει τις αντίπαλες άμυνες, δεχόμενη παράλληλα ελάχιστες φάσεις στο δικό της μισό του γηπέδου. Όπως φυσικά δεν ήταν η ομάδα που διεσύρετο με τεσσάρες στα φιλικά. Ο νέος Ολυμπιακός, που πέρυσι διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη και χτίζεται πάλι φέτος από την αρχή είναι ένα υποσχόμενο πλην ανομοιογενές ακόμη σύνολο, με γοητευτικά προτερήματα και τρανταχτές αδυναμίες.

Σχολιάζοντας τις ατομικές εμφανίσεις, αξίζει να μείνουμε περισσότερο στους Βούκοβιτς και Φορτούνη, διότι η καθοριστικότητα της μεταγραφής του Λάζαρου στο momentum του Ελληνικού ποδοσφαίρου έχει ήδη αναλυθεί. Ο σέρβος κεντρικός αμυντικός φέτος κρίνεται με ασφάλεια, χωρίς δικαιολογίες και αστερίσκους. Συμμετείχε κανονικά στην προετοιμασία και η έλλειψη ποιοτικής εναλλακτικής του έδωσε έναν εξ΄ορισμού ηγετικό ρόλο στο ερυθρόλευκο κέντρο άμυνας. Τα δείγματα που δείχνει μέχρι στιγμής είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικά. Ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι, δυσκολοκατάβλητος στις προσωπικές μονομαχίες. Αν το προφανές μειονέκτημα του σε έκρηξη ισοσκελιστεί από έναν ταχύ παρτενέρ, ο Ολυμπιακός θα έχει λύσει το πρόβλημα που τον ταλανίζει όσο κανένα άλλο τα τελευταία χρόνια.

Ο Φορτούνης του αστείρευτου ταλέντου, της ιδιόρρυθμης ιδιοσυγκρασίας και της ταραχώδους σχέσης με την κερκίδα, ήταν χθες ο ηγέτης που αξίζει στον Ολυμπιακό. Απελευθερωμένος, σε ένα παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, οργάνωσε μαεστρικά την ανάπτυξη  και στάθηκε άτυχος, με τα δοκάρια να του στερούν σε δύο περιπτώσεις γκολ εξαιρετικής ομορφιάς. Αν καταφέρει να σταθεροποιήσει την απόδοση του σε αυτά τα επίπεδα, θα δούμε πράγματα εφάμιλλα της σεζόν Μάρκο Σίλβα, ήτοι της καλύτερης της καριέρας του.

Ποιο είναι όμως το πραγματικό κέρδος της χθεσινής βραδιάς; Γιατί μπορεί μια ευρεία νίκη έναντι ενός άσημου Ευρωπαϊκού club να παίξει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση ολόκληρης της επόμενης σεζόν; Η απάντηση είναι απλή: Τα χαμόγελα.

Τα χαμόγελα των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, που πριν ακόμη ξεκινήσει η σεζόν χαρακτηρίστηκαν «παλτά», ανεπαρκείς και ακατάλληλοι για αυτή την ομάδα. Τα χαμόγελα 18 επαγγελματιών που εδώ και μήνες χύνουν τίμιο ιδρώτα μέσα σε κλίμα διαρκούς, καλοπροαίρετης ή κακοπροαίρετης, αμφισβήτησης και χθες άκουσαν τα πρώτα ζεστά χειροκροτήματα από τον δύσκολο κόσμο του Ολυμπιακού.

Το χαμόγελο του προπονητή, που χθες είδε για πρώτη φορά μια πρώιμη μορφή της δουλειάς του να παρουσιάζεται στο γήπεδο. Ενός κανονικού προπονητή, με ξεκάθαρο σχέδιο και ιδέες για το ποδόσφαιρο. Ενός προπονητή που δουλεύει σκληρά από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας

Πάνω απ όλα όμως, τα χαμόγελα στην κερκίδα. Ο χθεσινός Ολυμπιακός, κέρδισε για πρώτη φορά μετά από ενάμιση χρόνο τον κόσμο του. Όχι για τα 4 γκολ και τις 26 τελικές. Αλλά για την ψυχολογική και πνευματική του ετοιμότητα. Για τη διάθεση και το τσαγανό των παικτών του. Για την πίεση, τα σπρωξίματα και τα τάκλιν. Αυτό είναι που περιμένει πάνω από όλα τη φετινή σεζόν η ερυθρόλευκη κερκίδα. Πάθος, ψυχή και τσαγανό.

Γιατί αυτά έλειψαν όσο τίποτα από την τελευταία, καταστροφική σεζόν…

ΥΓ. Και φυσικά, το χαμόγελο της μικρής Στέλλας.

ΚυρΣάββας

#κατιμαγικο

Νέα «σενάρια» για Ολυμπιακό και Κάμπελ

http://www.sportime.gr/podosfairo/europa-league/120493/thrylazaros/