Ο Γιόχαν Κρόιφ, φιλόσοφος του ποδοσφαίρου και εμπνευστής του τρόπου παιχνιδιού που τελειοποιήθηκε γύρω από τον αρνητικό πρωταγωνιστή του φετινού παγκοσμίου κυπέλλου, Λιονέλ Μέσσι, διατύπωσε κάποτε το εξής γνωμικό: «Το ποδόσφαιρο παίζεται με το μυαλό. Τα πόδια σου είναι απλώς τα εργαλεία».
Μέσα σε αυτό το γνωμικό λοιπόν, μπορεί να συνοψίσει κανείς την φετινή αποτυχία της Αργεντινής. Οι παίκτες που είχαν την κατάλληλη πνευματική κατάσταση, δεν είχαν τα κατάλληλα «εργαλεία», και ο παίκτης με τα καλύτερα «εργαλεία» στον κόσμο, είχε το πιο «χαλασμένο μυαλό» από όλους τους παίκτες του φετινού παγκοσμίου κυπέλλου.
Ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου
Μεγάλη συζήτηση εκτυλίσσεται ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους για το αν ο Λιονέλ Μέσσι αποτελεί τον θύτη ή το θύμα της παρούσας κατάστασης. H απάντηση ξεκάθαρη και δογματική.
Ο Μέσι είναι το θύμα ενός ρόλου που του φορτώθηκε από την Ομοσπονδία της χώρας του, χωρίς κανείς να μπορεί στην πραγματικότητα να πει με ασφάλεια, αν ο ίδιος τον αποζήτησε. Ενός ρόλου που σίγουρα δεν του ταιριάζει.
Ο Μέσι των αξεπέραστων συλλογικών επιτυχιών, ο Μέσι της Μπαρτσελόνα, είναι ένας παίκτης που διέπρεψε ως πρώτος μεταξύ ίσων σε ένα ομοιογενές και συγκροτημένο σύνολο που δούλευε για εκείνον με συνέπεια, προσήλωση και πλάνο.
Δεν κλήθηκε ποτέ να διαλέξει τον προπονητή, να καταρτίσει την αποστολή, να φτιάξει συστήματα ή να καθορίσει τις αλλαγές κατά τη διάρκεια του αγώνα (!!!).
Τέλος, ο Μέσι είναι θύμα των προσδοκιών εκατομμυρίων συμπατριωτών του. Της αδήριτης και παράλογης ανάγκης τους να βρουν τον διάδοχο του θεού του ποδοσφαίρου, Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η κατάρα του θεού
Καμμία σύγκριση στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν δίχασε τόσο πολύ όσο η σύγκριση Μέσι-Μαραντόνα. Διότι καμία άλλη σύγκριση δεν εξιτάρει τόσο, όσο εκείνη του διαδόχου με τον προκάτοχο. Πολλώ δε μάλλον, διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο διάδοχος απέχει σε επίπεδα συνέπειας και επαγγελματισμού έτη φωτός από τον προκάτοχο.
Σε επίπεδο αγωνιστικό, το να συγκρίνει κανείς τον Μέσι με τον Μαραντόνα είναι σαν να αποπειράται να μετρήσει το ύψος του με μια ζυγαριά.
Στο σκληρό και κυνικό ποδόσφαιρο του 2018, με τη φυσική κατάσταση και την τακτική να έχουν αφαιρέσει μεγάλο μέρος από τη μαγεία του παιχνιδιού, πιθανότατα ο θεός του ποδοσφαίρου να χαράμιζε το ταλέντο του στη δίνη των εξαρτήσεων και των προσωπικών του δαιμόνων. Στην Αργεντινή των 80’s, πιθανόν το ορμονικό πρόβλημα στην ανάπτυξη να αποτελούσε ανυπέρβλητο ανασταλτικό παράγοντα στην ποδοσφαιρική καριέρα του Μέσι.
Επομένως, η μόνη ρεαλιστική σύγκριση χωρεί στο επίπεδο της προσωπικότητας. Ο «Ευρωπαίος» Μέσι, από τα 14 του ζούσε σαν μαθητής στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. Επομένως, είναι απολύτως λογικό να εμφορείται από μια ποδοσφαιρική νοοτροπία που σφυρηλατήθηκε γύρω από τις αρχές του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού πολιτισμού.
Μια νοοτροπία που τον καθιστά ακατάλληλο να ηγηθεί μιας λατινοαμερικάνικης παραδοσιακής δύναμης, της οποίας θεμελιώδη στοιχεία αποτελούν το τσαγανό, ο τσαμπουκάς και η ποδοσφαιρική «αλητεία».
Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Σήμερα λοιπόν, πιθανότατα χάθηκε η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του Μέσι να διακριθεί σε μια μεγάλη διοργάνωση με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής. Πιθανότατα, ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος, να ολοκληρώσει μια μυθική καριέρα χωρίς καμμία διάκριση με το εθνόσημο στο στήθος.
Ένας τραγικός προπονητής, ένα συνονθύλευμα ανθυπομέτριων συμπαικτών και μια ασήκωτη, σχεδόν στοιχειωμένη, albiceleste φανέλα με το νούμερο 10 στην πλάτη έσβησαν τον έρωτα για το ποδόσφαιρο από τα μάτια του και τον περιόρισαν σε μετριότατες, αν όχι κακές, εμφανίσεις.
Σε κάθε κοντινό πλάνο, το πρόσωπο του ήταν συννεφιασμένο, το χρώμα του κάτωχρο και το μυαλό του φαινόταν να τριγυρίζει κάπου αλλού. Πιθανότατα, στα γήπεδα του Μεξικού το 1986…
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο