Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ…
30 Μαΐου 2003. Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Ο κόσμος του Ολυμπιακού σε ντελίριο ενθουσιασμού, γιορτάζει το έβδομο συνεχόμενο πρωτάθλημα της δυναστείας των Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλου και Αλεξανδρή, που είχε αρχίσει το εγχώριο πάρτι από το 1996. Στο βήμα ανεβαίνει ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ξεκινά τον λόγο του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, διακόπτεται από το εξής σύνθημα που...
30 Μαΐου 2003. Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Ο κόσμος του Ολυμπιακού σε ντελίριο ενθουσιασμού, γιορτάζει το έβδομο συνεχόμενο πρωτάθλημα της δυναστείας των Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλου και Αλεξανδρή, που είχε αρχίσει το εγχώριο πάρτι από το 1996.
Στο βήμα ανεβαίνει ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ξεκινά τον λόγο του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, διακόπτεται από το εξής σύνθημα που δονεί τον χώρο: «Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ, φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό». Ο πρόεδρος γελά με τον γνωστό σαρδόνιο τρόπο του, και συνεχίζει την ομιλία του, προαναγγέλλοντας την επιστροφή του Ολυμπιακού στο σπίτι του, στο Γήπεδο Καραϊσκάκη.
Τhe legacy
Όποιος δεν έζησε τα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως την καθοριστικότητα της ηγεσίας του Κόκκαλη στον ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού. Ο σύλλογος παράπαιε οικονομικά και διοικητικά στα χέρια απατεώνων, τα όποια λεφτά επενδύονταν έπεφταν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, και η μία καταστροφική σεζόν διαδεχόταν την άλλη. Ο Κόκκαλης αναλαμβάνοντας τη διοίκηση, ακόμη και πριν αρχίσει να κατακτά τα πρωταθλήματα με παροιμιώδη ευκολία, προσέδωσε στον οργανισμό του Ολυμπιακού διοικητική σταθερότητα, ηρεμία και πλάνο. Και όταν οι συνθήκες ωρίμασαν, ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη τράνταξε συθέμελα τις ισορροπίες του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Με έναν κορμό ταλαντούχων και ψυχωμένων Ελλήνων παικτών και με συντονισμένες κινήσεις σε όλα τα επίπεδα, το DNA της ομάδας άλλαξε μια για πάντα.
Ο Ολυμπιακός ήταν ανέκαθεν μεγάλη ομάδα, όμως επί Κόκκαλη έγινε νικητής. Η φανέλα του βάρυνε ασύλληπτα, και αντιμετώπιζε πάντα τις δύσκολες καταστάσεις με την καρδιά του πρωταθλητή. Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος στο στήθος έγινε εφιάλτης των αντιπάλων, και ο Ολυμπιακός έγινε ακόμη περισσότερο ΘΡΥΛΟΣ.
Ο κόσμος
Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν αγαπήθηκε τυχαία περισσότερο από όλους τους προέδρους του Ολυμπιακού. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι τίτλοι, οι επιτυχίες, η κατασκευή του Ρέντη και το ομορφότερο γήπεδο στην Ελλάδα που κατασκεύασε για τη μεγάλη του αγάπη.
Όμως το δέσιμο του με την κερκίδα έγκειται σε έναν ακόμη καθοριστικό παράγοντα. Ο Κόκκαλης ήταν ο πρόεδρος που άκουγε τον κόσμο του Ολυμπιακού όσο κανείς άλλος. Η ομάδα μπορεί να έπαιζε με σέντερ μπακ κάποιον Αμπντεσλάμ Ουαντού, αλλά εκείνος θα έκανε το κέφι των οπαδών, και θα αποκτούσε ένα φαντεζί εξτρέμ, για να ευχαριστιέται το μάτι τους τρίπλες στο χορτάρι. Ο προπονητής θα έκανε ειρωνικές δηλώσεις για ψύχωση του κόσμου με τα πρωταθλήματα, και ο πρόεδρος θα τον απέλυε την επόμενη μέρα. Ο κόσμος θα ήθελε τον Ριβάλντο, και ο πρόεδρος μέσα σε ένα χρόνο θα τον παρουσίαζε στο Καραϊσκάκη. Ήταν «ο τρελός ο πρόεδρος», ένας ηγέτης που κουβαλούσε την ίδια τρέλα, με τον κάθε οπαδό που παρακολουθεί το ματς γεμάτος αγωνία όρθιος σε μια θύρα στο Καραϊσκάκη.
Στις 27 Μαΐου 2018, ο Σωκράτης Κόκκαλης γίνεται 79 ετών.
Πρόεδρε, χρόνια πολλά!
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.