Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, συναντά κανείς στο τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού, μεσούντος του καλοκαιριού, ενθουσιασμό. Τα τελευταία χρόνια, η εξίσωση του χτισίματος της ομάδας περιείχε ολοένα και λιγότερες μεταβλητές. Γεγονός λογικό, μιας και όλα περιστρέφονταν γύρω από τους Έλληνες της ομάδας.
Οι ξένοι επιλέγονταν από τη διοίκηση και τον προπονητή με μοναδικό κριτήριο τη συμβατότητα τους με το DNA της ομάδας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα παίκτες με επιθετικά χαρίσματα όπως ο Έρικ Γκριν ή ο Μπράιαν Ρόμπερτς να εγκλωβίζονται σε έναν αναχρονιστικό και παρωχημένο τρόπο παιχνιδιού και εν τέλει να μην ξεδιπλώνουν ούτε κατά το ήμισυ τις αγωνιστικές αρετές και τις ηγετικές τους ικανότητες.
Δυστυχώς, αυτό το αγωνιστικό μοντέλο, είχε ξεθωριάσει πολύ πριν το καταλάβουμε. Ίσως και πριν ακόμη το αντιληφθούν οι ίδιοι οι θιασώτες του. Η φρενήρης πορεία μέχρι τον τελικό της Euroleague το 2017, ήταν στην πραγματικότητα ο επιθανάτιος ρόγχος μιας αγωνιστικής νοοτροπίας που θα πέθαινε σύντομα.
Αυτοί που φεύγουν
Σύμφωνα με τη δαρβινική θεωρία, στο τέλος επιβιώνουν οι οργανισμοί εκείνοι που προσαρμόζονται ταχύτερα και καλύτερα στις μεταβολές του περιβάλλοντος. Ο Ολυμπιακός έχασε χρόνο. Ως εκ τούτου, πρέπει να προσαρμοστεί ταχύτερα και αποτελεσματικότερα, κάνοντας πολλά βήματα ταυτόχρονα.
Αρχικά, η απομάκρυνση του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν μια κίνηση επιβεβλημένη. Ο ΚΥΡΙΟΣ Γιάννης Σφαιρόπουλος, υπηρέτησε τον σύλλογο με συνέπεια, εντιμότητα, αξιοπρέπεια και το πρόσημο που αφήνει πίσω του είναι ασυζητητί θετικό. Το κακό μπάσκετ της τελευταίας σεζόν και ο κύκλος του που αναμφίβολα έκλεισε, δεν μπορούν σε καμμία περίπτωση να αναιρέσουν τους δύο τίτλους πρωταθλήματος και τους δύο τελικούς Euroleague στους οποίους οδήγησε την ομάδα.
Δεύτερη ηχηρή αποχώρηση ήταν εκείνη του Μίλαν Τόμιτς. Ο άνθρωπος-σημαία του Ολυμπιακού ένιωσε την ανάγκη να ηγηθεί μιας ομάδας επιπέδου ως πρώτος προπονητής. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού που να μην στηρίζει αυτή του την απόφαση.
Ερωτηματικό όμως αποτελεί πώς θα επηρεαστούν τα αποδυτήρια της ομάδας από την απουσία του σημαντικότερου εξισορροπητικού μηχανισμού ανάμεσα σε παίκτες, προπονητή και διοίκηση. Ο Μίλαν αποτελούσε τον σημαντικότερο ομοιοστατικό παράγοντα σε εσωτερικές κόντρες και αναταραχές, που δεν έβγαιναν ποτέ προς τα έξω.
Τέλος, ενδιαφέρον έχει πώς θα επηρεαστεί η ομάδα από την αποχώρηση ενός αναπόσπαστου και οργανικού μέλους του, μέχρι πρότινος, αρραγούς Ελληνικού κορμού της. Τα στοιχεία που προσέφερε ο Ιωάννης Παπαπέτρου σε αγωνιστικό επίπεδο δεν είναι δα και τόσο δυσαναπλρήρωτα. Όμως η αρπαγή του από τον αιώνιο αντίπαλο, ήταν ξεκάθαρα ένα αγωνιστικά και επικοινωνιακά καίριο χτύπημα.
Αυτοί που έρχονται
Η λάμψη και τα επιτεύγματα του David Blatt μοιραία επισκιάζουν όλες τις άλλες φετινές προσθήκες. Η διοίκηση κινήθηκε γρήγορα, αποτελεσματικά και χωρίς τις συνήθεις υπαναχωρήσεις της. Ήθελε και πήρε τον καλύτερο ελεύθερο προπονητή. Χωρίς «μα» και «αλλά». Δευτερευόντως, τον εφοδίασε με τα εργαλεία που ήθελε, πάντα μέσα στα λογικά πλαίσια των δυνατοτήτων της, κάνοντας ελάχιστες και στοχευμένες υπερβάσεις.
Η επιλογή δύο ταλαντούχων, πλην άπειρων, Αμερικανών στις θέσεις στις οποίες πέρυσι υπέφερε η ομάδα αποτελεί τον μοναδικό αστερίσκο μιας κατά τα άλλα απόλυτα επιτυχημένης μεταγραφικής σεζόν. Αν ο Γουίλιαμς-Γκος και ο ΛιΝτέι, συνεχίσουν την προδιαγεγραμμένη αγωνιστική τους εκτόξευση θα πρόκειται για δύο μεταγραφικούς θριάμβους, χωρίς μάλιστα οικονομικές υπερβάσεις.
Όσο για τις υπόλοιπες κινήσεις, έχουν μικρό περιθώριο δυσάρεστων ή ευχάριστων εκπλήξεων. Ο Τίμα και ο Τουπάν είναι παίκτες που έχουν δοκιμαστεί σε επίπεδο Euroleague, με γνωστά ελαττώματα και προτερήματα. Κατ’επέκταση αποκτήθηκαν βάσει συγκεκριμένου αγωνστικού πλάνου.
Τέλος, ο Βεζένκωφ έχει το potential και τη νοοτροπία να γίνει ο επόμενος Γιώργος Πρίντεζης. Το γεγονός ότι μέσα στο καλοκαίρι, ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοι του λιάζονται σε κάποιο νησί, δουλεύει στην Αμερική με το γυμναστή που αναγέννησε τον Καλάθη, λέει πολλά. Ο τελευταίος που έκανε το ίδιο με τέτοια ένταση εν έτει 2011, ήταν ο όψιμος μέντορας του στον Ολυμπιακό.
Ο επίλογος
Το μεγαλύτερο ερωτηματικό, ο παράγοντας από τον οποίο η σεζόν θα κριθεί επιτυχημένη ή μη, θα είναι ο απογαλακτισμός του παιχνιδιού του Ολυμπιακού από τη δεσποτική παρουσία του Βασίλη Σπανούλη. Ο αρχηγός, στα 36 του, έχει τη φυσική και την πνευματική ετοιμότητα εικοσιπεντάχρονου.
Η ύπαρξη εναλλακτικού πλάνου στην επίθεση και ο αγωνιστικός πλουραλισμός θα τον απελευθερώσουν και θα του επιτρέψουν να παίξει στα δύσκολα τον ρόλο που ξέρει καλύτερα από τον καθένα στην Ευρώπη. Αυτόν του απόλυτου ηγέτη.
ΥΓ. Μετά λόγου γνώσης, περιμένω σεζόν με αγωνιστική υπέρβαση από την ψυχάρα του Ολυμπιακού. Τον Γιώργο Μπόγρη.
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
