Ο καθρέφτης και το μαχαίρι

Επέλεξα συνειδητά να γράψω το ακροτελεύτιο blog της Ερυθρόλευκης μπασκετικής σεζόν την επόμενη μέρα από την, λίγο πολύ αναμενόμενη, απώλεια του πρωταθλήματος που σήμανε την επισφράγιση της δεύτερης συνεχόμενης απόλυτα αποτυχημένης χρονιάς του Ολυμπιακού.

Κι αν πέρυσι η γεύση της αποτυχίας ήταν γλυκόπικρη καθώς η ομάδα άγγιξε όλους τους στόχους της, φέτος δεν υπάρχει δικαιολογία. Πρόκειται για απόλυτη, σχεδόν ντροπιαστική αποτυχία.

Ο σχεδιασμός

Ο Ολυμπιακός της φετινής σεζόν σχεδιάστηκε αλλοπρόσαλλα και εν πολλοίς αψυχολόγητα. Για πρώτη φορά μετά από το 2011 και την έναρξη της  περιβόητης «νέας εποχής», η αμυντική λειτουργία της ομάδας δεν χτίστηκε γύρω από ένα αθλητικό πεντάρι. Οι αμυντικές επιδόσεις του, κατά τα άλλα βιρτουόζου επιθετικά, ΜακΛιν δεν ήταν αρκετές για να «μασκαρέψουν» τις αμυντικές αδυναμίες ενός Ελληνικού κορμού που κάθε χρόνο καταναλώνει όλο και λιγότερη ενέργεια στην άμυνα, για να κουβαλήσει τον σταυρό της απουσίας του επιθετικού πλουραλισμού. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό τις αμυντικές επιδόσεις του ταλαντούχου πλην άπειρου και επιρρεπούς στο εύκολο φάουλ Μιλουτίνοφ, αποκρυπτογραφεί σε μεγάλο βαθμό ένα σημαντικότατο τρωτό σημείο της φετινής ομάδας.

Και αν το αμυντικό πρόβλημα ισοσκελίστηκε σε πολλές περιπτώσεις από την πληθωρικότητα της παρουσίας του Παπανικολάου και από την ομοψυχία ενός δεμένου συνόλου, ο πραγματικός φετινός γολγοθάς εντοπίζεται στην επίθεση. Οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός πέρα από το «θλιβερό», κολακεύει σε μεγάλο βαθμό το φετινό επιθετικό πλάνο που εξυφάνθηκε από τον Σφαιρόπουλο και εκτελέστηκε από μια ομάδα που υστερούσε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν σε αθλητικότητα και φρεσκάδα. Η μπάλα ταλαιπωρήθηκε στα χέρια του Σπανούλη όσο ποτέ άλλοτε, ο Πρίντεζης εμφάνισε την μοιραία εξάντληση ενός παίκτη που καλύπτει επί της ουσίας ολομόναχος μια θέση επί 4 χρόνια και τέλος, παίκτες με πηγαίο επιθετικό ένστικτο και δυσεύρετες επιθετικές αρετές «ευνουχίστηκαν επιθετικά» από την απουσία συστημάτων προσαρμοσμένων επάνω τους. Μονάδες όπως ό Ρόμπερτς, ο Στρέλνιεκς, ο Χόλις Τόμπσον ακόμη και ο αναιμικός Κάιλ Γουάιλτζερ με το φαρμακερό τρίποντο, διέθεταν επιθετικά χαρίσματα τα οποία έπρεπε να αξιοποιηθούν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Οι ανανεώσεις

Σπανούλης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου. Τρεις παίκτες που θα έπρεπε να ανανεώσουν και σήμερα αν ήταν δυνατό. Ξεκινάμε από τον αρχηγό, γιατί για εκείνον έχουμε διαβάσει κατά καιρούς τα περισσότερα τέρατα. Μεγάλη ομάδα δεν σε κάνουν μόνο οι τίτλοι, τα Final Four και οι ηχηρές μεταγραφές. Μεγάλη ομάδα πάνω από όλα σε κάνει ο σεβασμός με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τους παίκτες-σύμβολα σου. Συγχωρώ τα άσχημα λόγια για τον Σπανούλη και την αγνωμοσύνη που τα συνοδεύει μόνο σε ανθρώπους που πριν το 2012 δεν ήξεραν που πέφτει το ΣΕΦ. Μόνο εκείνοι δικαιούνται να μην μπορούν να εκτιμήσουν τη σημασία του αθλητή Βασίλη Σπανούλη για την ιστορία του Ολυμπιακού. Ο δικός του εγωισμός, η δική του νοοτροπία και το δικό του άστρο μετέτρεψαν τον Ολυμπιακό από τυχάρπαστο περαστικό των φάιναλ φορ σε αναπόσπαστο κομμάτι της ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το legacy του Σπανούλη είναι ανυπολόγιστο και ανεκτίμητο. Ο αρχηγός πρέπει να κλείσει την καριέρα του στον Πειραιά με τιμές απόλυτου ηγέτη και η φανέλα του να αποσυρθεί στον ουρανό του ΣΕΦ. Όσο για τους Παπανικολάου και Παπαπέτρου τα πράγματα είναι απλά. Αποτελούν πολύτιμα μέλη του Ελληνικού κορμού και εξαιρετικά αξιόπιστο δίδυμο στη θέση 3. Άλλωστε, ο Παπανικολάου θα είναι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο επόμενος αρχηγός του Ολυμπιακού, στη μετά Πρίντεζη εποχή.

Ο προπονητής

Οι διοικητικοί ηγέτες του Ολυμπιακού επέλεξαν να τελειώσουν έναν προπονητή που προκάλεσε κατά τη διάρκεια της θητείας του ακραία συναισθήματα λατρείας και μίσους στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Έπραξαν ορθά. Όχι φυσικά γιατί ο Σφαιρόπουλος είναι κακός προπονητής. Ούτε βεβαίως γιατί αφήνει πίσω του αρνητικό πρόσημο. Ο αντιεμπορικός πλην εργασιομανής και ακριβοδίκαιος Σφαιρόπουλος, αφήνει την ομάδα με δύο πρωταθλήματα περισσότερα απ’ότι την παρέλαβε. Και στην Ελληνική πραγματικότητα, η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελεί πάντα υπέρβαση ανεξαρτήτως αγωνιστικών συνθηκών. Οι Αγγελόπουλοι διαχειρίστηκαν άριστα το θέμα, όπως πράττουν σχεδόν πάντα με τους προπονητές. Παρά τη γενικευμένη αγωνιστική κρίση, στήριξαν τον συνεργάτη τους ως το τέλος την σεζόν, και ύστερα χώρισαν μαζί του σαν φίλοι. Και αυτό συνιστά νοοτροπία και συμπεριφορά πραγματικά μεγάλης ομάδας.

Οι πρόεδροι

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είναι δύο πραγματικά αξιόλογοι άνθρωποι το ήθος των οποίων είναι δυσανάλογο του νοσηρού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο καλούνται να επιβιώσουν. Το παραπάνω το αντιλαμβάνεται κανείς από την αμηχανία που παρουσιάζουν και από τα παιδαριώδη λάθη στα οποία υποπίπτουν όταν καλούνται να συμπεριφερθούν με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που τους ταιριάζει. Τέτοιο παιδαριώδες λάθος ήταν και η χθεσινή διαχείριση της αποχώρησης της ομάδας από το γήπεδο στο ημίχρονο του τελικού. Λάθος που εν τέλει ζημίωσε μόνο τον Ολυμπιακό. Δεν μπορεί μετά τα όσα τέρατα έχουν συμβεί εις βάρος σου επί σειρά ετών, να θεωρείς ικανοποιητική αιτία αποχώρησης ένα βρεγμένο πουκάμισο. Ακόμη κι έτσι όμως, εφόσον αποφασίζεις να αποχωρήσεις, δεν μπορεί να επιστρέφεις μετά από είκοσι λεπτά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, έχοντας αποσυντονίσει τους παίκτες σου, έχοντας τσιτώσει τον αντίπαλο, και έχοντας δώσει στον κόσμο τη σπίθα που αποζητούσε για να βάλει φωτιά στο ΟΑΚΑ. Οι Αγγελόπουλοι δεν είναι οι παράγοντες που θα μπουν με το όπλο στο γήπεδο. Ούτε οι παράγοντες που θα ευχηθούνε θανάτους και καρκίνους στην οικογένεια του αρχηγού της αντίπαλης ομάδας. Και επιτρέψτε μου, ως φίλαθλος του Ολυμπιακού, να είμαι υπερήφανος για αυτό. Όσο για τα στρατηγικά και διαχειριστικά λάθη τους, θα μας απασχολήσουν εκτενώς σε αυτοτελές blog.

Η επόμενη μέρα

Θα υποπέσουμε σε δημοσιογραφικό κλισέ. Το καλοκαίρι του 2018 όμως για τον Ολυμπιακό προβλέπεται πραγματικά θερμό. Προμηνύονται συνταρακτικές και εκ θεμελίων αλλαγές σε πολλά κομμάτια του αγωνιστικού τμήματος, για τις οποίες θα συζητάμε κάτω από αυτή εδώ την διαδικτυακή στέγη μέσα στο καλοκαίρι. Η ταπεινή γνώμη του γράφοντος ωστόσο, είναι ότι η ομάδα πρέπει να αναθεωρήσει ριζικά το ρόλο και τη συνεισφορά των ξένων παικτών της. Ο ελληνικός κορμός είναι μια σωστή κατευθυντήρια γραμμή για τον αγωνιστικό σχεδιασμό, ωστόσο οι παίκτες δεν είναι ρομπότ. Έχουν σκαμπανεβάσματα, ευμετάβλητη ψυχολογία και αγωνιστικές μεταπτώσεις. Αν οι ξένοι ς που θα επιλεγούν για να τους πλαισιώσουν είναι εξ ορισμού περιορισμένοι σε συμπληρωματικό ρόλο, πολύ φοβάμαι ότι μας περιμένουν πολλές χρονιές ακόμη σαν την φετινή.

ΚυρΣάββας

#κατιμαγικο

Η επόμενη ημέρα του Ολυμπιακού -Προ του «διαζυγίου» ο Σφαιρόπουλος