Ο φετινός Ολυμπιακός είναι η ομάδα που θα μπορούσε να διαγνωστεί από έναν ειδικό ψυχολόγο με συλλογική διπολική διαταραχή. Το συμπέρασμα φαντάζει ακραίο, αλλά γράφεται απόψε, με απόλυτη επίγνωση και μετά από διεξοδική παρακολούθηση των αγωνιστικών του μεταπτώσεων καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι η ομάδα που με διαφορά μιας εβδομάδας, στο ίδιο γήπεδο, με τους ίδιους παίκτες και με τον ίδιο αντίπαλο, μπορεί να παρουσιάσει επιθετική απόκλιση σχεδόν τριάντα πόντων.
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι η ομάδα που με ψυχολογία στα ύψη προερχόμενος από μάγκικο break στο ΟΑΚΑ , με το γήπεδο του γεμάτο και με τον αέρα του φαβορί να φαντάζει ανίκανη να κερδίσει ακόμη και τον Κόροιβο.
Τέλος, ο ο φετινός Ολυμπιακός είναι η ομάδα που με την πλάτη στον τοίχο, με τη διαιτησία να τον αδικεί, με την εικόνα του γηπέδου του αλγεινή και με τους φίλους και τους εχθρούς του να τον θεωρούνε ξεγραμμένο, μπορεί να θριαμβεύσει.
Το παιχνίδι
Μετά από σχεδόν δέκα πανομοιότυπα παιχνίδια μεταξύ των ομάδων κατά τη διάρκεια της σεζόν, η τακτική έκφανση των αγώνων δεν χρήζει πλέον ιδιαίτερης ανάλυσης. Οι παίκτες και οι προπονητές γνωρίζουν ο ένας τον άλλον με κάθε λεπτομέρεια, οι δυνατότητες έκπληξης του αντιπάλου είναι ελάχιστες, και τον καθοριστικό ρόλο για την τελική έκβαση του σκορ παίζουν το άνοιγμα του ροτέισον και η ψυχολογική ετοιμότητα του κάθε διεκδικητή. Για παράδειγμα, Ο Παναθηναϊκός του Game 3 εμφάνισε ως παράγοντα Χ τον εξαφανισμένο καθ’ολη τη διάρκεια της σειράς Όγκαστ, γέρνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ζυγαριά ενέργειας και επιθετικότητας υπέρ του. Αντίστροφα, ο Ολυμπιακός του Game 4 εμφάνισε στο παρκέ του ΣΕΦ έναν σεληνιασμένο ΜακΛίν, που σε μία οργιώδη βραδιά που θύμισε τον αγώνα της κανονικής διάρκειας με την CSKA, έμοιαζε να μην έχει αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση.
Ο Σπανούλης
Ας μπει ένα τέλος στο ανέκδοτο «Ο Σπανούλης γέρασε και δεν κάνει πλέον για τον Ολυμπιακό». Πέρα από απόλυτη ιεροσυλία για τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού και αφήνει το μεγαλύτερο legacy στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, αποτελεί και τερατώδη ανακρίβεια. Πράγματι η ομάδα μοιάζει στα διαστήματα απουσίας του Σπανούλη να ανταποκρίνεται καλύτερα και να ξεμπλοκάρει. Όμως αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο ηγέτης του Ολυμπιακού βάρυνε, γέρασε ή ξεπεράστηκε από το άθλημα, όπως συνέβαινε για παράδειγμα με το φάντασμα του Διαμαντίδη που περιπλανιόταν τις τελευταίες του σεζόν στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Ο Σπανούλης είναι υπόδειγμα φυσικής κατάστασης και πνευματικής ετοιμότητας. Είναι ο μόνος παίκτης που κάνει τα ίδια πράγματα που έκανε στα 30 του, και μάλιστα με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος. Αναντίρρητα κάνει μια μέτρια εως κακή σειρά, την οποία ενδεχομένως να έκανε και πριν πέντε χρόνια. Αν η ομάδα λοιπόν επηρεάζεται αγωνιστικά και μοιάζει εξαρτημένη από τη δεσποτική του παρουσία στο παρκέ, πρόκειται ξεκάθαρα για θέμα τακτικής και σχεδιασμού, παρά για θέμα του ίδιου του Σπανούλη.
Ο τελικός των τελικών
Στο παιχνίδι της Κυριακής, συναντάται το εξής παράδοξο για τον Ολυμπιακό. Το μειονέκτημα έδρας του, αποτελεί το μοναδικό πλεονέκτημα του. Αν το σκεφτεί κανείς, όλες οι άλλες συνθήκες είναι υπέρ του Παναθηναϊκού. Το ρόστερ, η καλύτερη αγωνιστική εικόνα, το ατομικό ταλέντο των παικτών του, η διαιτησία. Το μόνο όπλο του Ολυμπιακού, είναι ότι καλείται να παίξει τα ρέστα του χωρίς άγχος, σε ένα γήπεδο που αποδεδειγμένα πλέον δεν τον φοβίζει, κόντρα σε μια ομάδα που ενδεχομένως να βουλιάξει υπό τη δαμόκλειο σπάθη του «πρέπει» στις πλάτες της. Αν ο Ολυμπιακός χάσει το πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας από τον συνολικά καλύτερο Παναθηναϊκό, θα είναι απλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αν ο συνολικά καλύτερος, γηπεδούχος και με την αρωγή της διαιτησίας Παναθηναϊκός, χάσει το πρωτάθλημα από τον ανισόρροπο Ολυμπιακό των χιλίων προβλημάτων, και μάλιστα με δεύτερο μπρεικ, θα πρόκειται κυριολεκτικά για την αποτυχία των αποτυχιών. Για ένα κάζο που όμοιο του δεν θα έχει επαναληφθεί στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.
Και αν υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να καταφέρει το συγκεκριμένο άθλο, αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Η ομάδα των θαυμάτων, η ομάδα των υπερβάσεων.